Baja - Subotica

80km

Ik wil vandaag op tijd vertrekken, niet voor de hitte want het is vandaag maar liefst ineens 15 graden frisser dan gisteren, maar voor een andere reden. Al heb ik eerst andere zorgen. Er blijkt een mega storm op komst, de wolken achter mij zijn de donkerste die ik ooit gezien heb en het waait zo hard dat ik precies op de zee zit. Eén voordeel: de wind waait in dezelfde richting als ik naartoe moet. Met snelheden van ruim boven 30km/h is dit een snelle rit, blijf ik de storm voor en nader ik vlug mijn eerste doel. De grenspost met Servië. Ik zeg eerste doel want als ze me aan deze grens niet binnenlaten kan ik er nog twee proberen. Niet binnenlaten? Ja, want officieel moet je een negatieve covid test hebben van minder dan 48u oud om Servië binnen te mogen, maar ik heb dat niet. Andere fietsers en reizigers die ik tegen ben gekomen die reeds in Servië waren geweest keken me altijd raar aan als ik vroeg of zij eigenlijk een covid test hadden. Dus ik besloot om het er ook maar op te wagen. Met succes. Zelfs mijn Europees certificaat, vaccinatiebewijs of app moesten ze niet zien. Trax is binnen en blij. Al moet ik nu wel een bocht van 90 graden nemen en komt die forse wind niet meer langs achter, maar in mijn zij. Een fietspad kennen ze hier niet en het is een circusact om te balanceren op de witte lijn, al ben ik wel een heel aantal keer van de baan gewaaid / gereden die dag. Geen campings hier en nog regen verwacht dus weer een goedkoop kamerke gepakt, deze keer bij rooms Gat. Ik wou ook mijn routes in Servië eens herbekijken of ze veiliger konden. Rooms Gat was een beetje zoals de naam doet vermoeden. Verboden te roken boven, maar beneden in de grote eetzaal zag je geen hand voor ogen. Die geur gaat natuurlijk naar de kamers boven en de gang die van onder tot boven met tapijt bekleed is. De potpourri verstuivers die her en der hangen maken het alleen maar erger. Dit gebouw moet je platsmijten, maar dan nog betwijfel ik of de geur daarmee weg is. Ik zet mijn raam open en het ontbijt was lekker dus mij hoor je niet klagen.

Subotica - Novi Sad

100km

Vandaag is het de eerste keer dat ik een beetje gok qua route. Het ziet er een rustige weg uit op Google street view, zeker geen snelweg. Vergeet dat al maar, het mag misschien geen highway zijn, snel rijden doen ze er wel. Dat is hier levensgevaarlijk fietsen en ik beloof mezelf dit niet meer te riskeren. Ik rij zo snel ik kan, nog steeds supergeconcentreerd op de volle witte lijn die nu en dan verdwijnt in het gras. Na een paar uur stress bereik ik de ring van Novi Sad en kan ik eindelijk een beetje veiliger fietsen. Wat me opvalt is dat er hier veel afval rondslingert en sluikstorten algemeen aanvaard lijkt. De binnenstad daarentegen is wel heel proper. Gezellig, mooie kleurrijke gebouwen, terrasjes, kerkjes,… ik zet me op één van die terrassen om iets te eten en te drinken terwijl ik mijn overnachting regel.

Er was mij in België aangeraden Novi Sad beter te leren kennen dus ik neem hier nog eens een rustdag. In de voormiddag werk ik nog wat op pc en in de namiddag maak ik een lange wandeling door de stad en langs het fort om te eindigen op het strand. Hier is geen zee, maar wel een strand, aan de Donau natuurlijk. Ik lig de rest van de namiddag in mijn strandstoel terwijl ik meermaals indommel tijdens het lezen van een boek, gaap wat naar de mensen, eet een burger,… Chillen noemen ze dat. Op de terugweg nog maar eens een ijsje want iedereen eet hier ijsjes, als je geen ijsje eet steken ze je volgens mij in het gevang. Thuis maak ik me klaar voor nog eens een movie night en daarna ga ik slapen, want morgen weer grote dag naar Belgrado.