Batumi - Goderdzi - Akhaltsikhe

Er werd regen voorspeld, maar het is droog en zelfs niet koud. Eerste dag fietsen in een nieuw land en ik merk al snel dat fietsers hier onzichtbaar zijn. Veel agressieve chauffeurs die precies allemaal in hun eigen denkbeeldige race verwikkeld zijn. De rook die hier hangt is niet alleen van uitlaatgassen maar ook van gierende banden die langs alle kanten weerklinken. Het ontbijt in mijn goedkoop hotel was redelijk schraal dus ik stop bij een soort bakker. Maar niks met kaas want die stroomt nog door mijn aderen na die overdosis van gisteren. De grumpy madam verkoopt mij twee worstenbroodjes met kip. Ik eet er één en dan vliegt het andere uit mijn tasje door de vele gaten en bulten in de weg en voor ik het kan oprapen rijdt er al een camion overheen. Even later smooth nieuwe asfalt, misschien is de weg van Batumi naar Akhaltsikhe toch niet zo slecht en gevaarlijk als ik overal lees…

Maar die gedachte is nog niet uit mijn hoofd alvorens de weg stopt en het slijk en modderpad begint. Het is hier wel heel mooi en ondanks de staat van de “baan” geniet ik echt van de fantastische omgeving, het rijden en het glijden. Het gaat natuurlijk niet supersnel en ik word dikwijls vertraagd door kuddes koeien, geiten en schapen maar ook soms versneld door de grote honden die achter mij aan komen. Er zijn heel veel werken aan de gang, maar niet aan de weg zelf. Ik vermoed dat ze eerst alle watervallen, slijkstromen en rivieren moeten afleiden via allerlei kanalen en goten omdat een nieuwe weg anders in no time weggespoeld zou worden. Ik wil vandaag zover mogelijk geraken, zo dicht mogelijk bij de top van het skigebied zodat ik morgenvroeg niet super ver meer moet klimmen in de kou. Er zijn veel guesthouses maar ik kies uiteindelijk voor het laatste “goedkope” hotel voor de top. Als ik de prijs vraag moeten ze eerst even overleggen hoeveel ze de gestrande toerist uit zijn zakken gaan kloppen maar ik heb geen andere opties. Ongeveer het driedubbele van de normale prijs blijkbaar. Daarvoor krijg ik drie bedden in een ijskoude kamer zonder warm water. Dat zou vanaf 21u misschien beschikbaar zijn. Ook de prijzen in hun winkeltje verschillen elke keer als ik er iets koop, afhankelijk van wie er aan de kassa zit. Wat ik wel heb in mijn kamer is een waterkoker en die gebruik ik dan maar non stop als chauffage.

Het ontbijt is plots ook niet meer inbegrepen deze ochtend, nochtans had ik dat duidelijk gevraagd gisteren avond. Maar ze doen alsof ze me niet verstaan en zelfs geen Google translate meer kunnen lezen en ik doe teken van geef me dan maar wat. Maar als ze denken dat ik voor dit ontbijt ga betalen zijn ze mis. Terug boven pak ik mijn spullen en terwijl ik mijn fiets aan het optuigen ben komt een man geld vragen voor het ontbijt. Maar ik verstond die toch wel ineens niet meer zeker en ben vertrokken. Het is nog een zware 5km tot de top door diepe modder, motregen, snijdende wind en wegenwerken. Eens aangekomen ben ik blij dat ik er ben, koop een cola bij een oud vrouwke met een kat in haar nek en begin ik naar beneden te glijden. Aan deze kant van de berg hetzelfde verhaal. Slijk, stenen, gaten, bulten, riviertjes over de baan en hier en daar een afgrond waar je best niet in duikt. En toch vond ik het een mega leuke weg! Tegen dat ik in het dal ben regent het en ik volg de rivier tot in de stad. Daar ontdek ik Georgische shoarma en bestel er een extra large die juist geen halve meter lang is, net wat ik nodig had. Op een paar vriendelijke bompa’s na blinken ze hier niet echt uit in gastvrijheid want ik word op veel plaatsen raar en met kleine ogen aangekeken. De eerste echt vriendelijke mensen zijn die van het hotelleke waar ik mijn supervuile velo gewoon in de lobby mag parkeren. Na twee koude dagen blij met een fatsoenlijke warme douche en als afsluiter een pintje en een film.