Biri Islands

Vandaag gaan we van Legazpi naar de Biri islands. Een hele tocht die begint met een 3 uur-durende busrit tussen de locals. De bus heeft groene ramen, iedereen ziet groen, we wanen ons in een andere wereld. Wanneer we van de bus stappen hebben we veel bekijk van de mensen daar. Iedereen komt samen om naar de witte mensen te kijken. En niet van ver, ze staan hier een meter voor je neus en blijven kijken, twintig minuten lang. We nemen Veck zijn favoriete vervoersmiddel verder naar de ferryplaats. We overtreffen ons vorig triclycle-record, ditmaal gaan we met 4 + onze 4 grote rugzakken op brommer + aanhangwagen, dit schijnt heel normaal te zijn.
In de ferry is het één en al chaos qua geluid. Er staan 4 TV’s op, allen op een verschillende post. Eénmaal we geen goed bereik en dus geen goed beeld maar geruis hebben op zee, blijven de Filipijnen vrolijk verder kijken. Af en toe roept de kapitein dan nog eens iets luids… . Zelfs de valsklinkende karaoké die we hier gewend zijn klinkt beter in onze oren dan de ferrychaos. Van de ferry springen we nog eens de tricycle in om vervolgens een lokale boot te nemen naar het Biri eiland.
Een avontuur op zich. Nick voelt zich ongemakkelijk tussen de borstvoedinggevende moeders :).

’s Avonds gaan we op’t eiland op zoek naar wat voedsel. Blijkt dat er maar één mini-restaurant (met één tafel) is. ’t Is eigenlijk al gesloten, maar omdat we toeristen zijn, willen ze voor ons nog wel een eike bakken met rijst. We kruipen vroeg in onze nest, want hier is ’s avonds niet veel te zien. Er is ook maar electriciteit tot 00.00 uur (om 12.00 ’s middags beginnen de generators pas terug te werken.)

’s Anderendaags. Regen, regen, regen. We besluiten dan eerst maar om naar ’t restaurantje te gaan, voor ze deze avond al zijn uitverkocht. Dat lukt, zelfs het eten viel redelijk goed mee. We huren twee gidsen om naar de nr 1 bezienswaardigheid van het eiland te gaan, de rock-formations van de Biri islands. Zoals de naam al doet vermoeden, serieuze rotsformaties die boven de zee uitsteken en alleen toegangkelijk zijn bij laag tij. Na een fameuze off-road trip met twee keer drie personen op een brommer komen we uiteindelijk bij de zee. “And now we go in the sea” was de droge uitleg die we er verder bij kregen. Het regende al en de zee zag er niet bepaald ondiep uit. Nick en Lou hadden een vrij lange short aan tot over hun knieën en besloten deze uit te doen. Twee gasten in onderbroek, één met plastiek Hema regenjasje en één zwangere (rugzak langst voor onder de jas). De Veck bleef zijn coole zelve en rolde zijn broek op. De tocht door de zee was niet van de minste en Joke besefte al snel dat het niks voor haar was. Ze wacht uiteindelijk op het strand. De twee halfnaakte baders, de veck en de twee gidsen zijn ondertussen aangekomen bij de rotsen. Een schoolvoorbeeld van erosie, maar ook een wilde zee en grote golven maakten het plaatje compleet. Ondertussen was het ook gestopt met regenen en daalden we terug af voor opnieuw een lange tocht door de zee.

Eindelijk zon, na een natte voormiddag klaarde het eindelijk op. Na het maken van de planning voor de volgende dagen besluiten we een eindje te gaan wandelen. Je kan hier maar twee kanten uit, links en rechts, links hadden we al eens genomen, dus rechts was de volgende meest voor de hand liggende keuze. Enkele kilometers en tientallen starende en wuivende locals verder (blanken zien ze hier zelden, vandaar) zijn we aan het einde van de weg en op zoek naar verfrissing. Een pintje was wel te vinden in een winkeltje, maar nu nog een leuke plaats om het op te drinken. We komen uiteindelijk terecht op het terras van een ander hotelletje. De eigenaar is een Australiër en komt er na een tijdje bijzitten. Na een korte babbel nodigt hij ons zelfs uit om te blijven eten. Wij, hongerig omdat er voor de rest hier niet veel te vinden is happen meteen toe. Het wordt een gezellige avond met vooral zeer lekker eten. Ook leuk dat hij een heel grappige vrouw had die graag op vis jaagt met een harpoen. Ze vertelde ons ook dat wanneer ze vroeger blanken zag, ze ‘JOY’ voelde, vandaar dat de mensen hier allemaal zo enthousiast zijn wanneer ze ons zien. We worden teruggebracht op de megabrommers door iemand van de familie.