Dilijan - Noratus
Dilijan - Noratus
83km
’s Morgens voel ik me terug beter maar dat zal niet geweest zijn van het schrale ontbijt dat we kregen. De market verderop is al even schraal dus blijft het bij koekjes en cola. Ik wou echt wel iets eten want we moeten starten met een klim van 20km naar 2300m hoogte. Maar eerst even wachten. En nog wat wachten. En dan nog wat wachten… monsieur monsieur die Fransen hebben bijna heel de voormiddag nodig om zich klaar te maken, wat een treuzelaars. Als we na een paar kilometer eenmaal aan het klimmen zijn moeten ze er al snel af. Ze wilden dan ook niet toehappen toen ik ze mijn reeds beproefde super cookies en cola ontbijt aanbood. Dus wacht ik nu en dan nog maar eens op hen. Want de klim is echt lang, en hoe hoger hoe kouder.
We nemen de pas over de berg want de tunnel die erdoor gaat is een gegarandeerde zelfmoord. Kilometers lang, pikkedonker en absoluut geen plaats voor fietsers. Dus daar passen we voor en nemen de route over berg. Na een hele tijd met ons hoofd in de mist en de sneeuw komen we op de top en boven de wolken. Wie we daar hebben? De zon. Dat was geleden van… ik weet het zelfs niet meer. Het moet bijna van in Turkije geleden zijn dat we volledig blauwe lucht gezien hebben. In de verte zien we ook al lake Sevan. Spectaculaire beelden als we naar beneden bollen. We hangen nog even rond aan de oever van het meer, maar dan beslis ik dat ik genoeg tijd heb verloren vandaag en zeg ik au revoir.
Mijn eigenlijke doel voor vandaag kan ik niet meer halen, maar zal er toch heel kort bij komen. Twee guesthouses op Google blijken niet meer te bestaan, een vervelend en veel voorkomend probleem hier. Een vriendelijke man ziet mij en deelt zijn met gsm wifi zodat ik iets kan boeken in de buurt, een par kilometer terug. Eens daar aangekomen staat diezelfde kerel achter de receptie. Blijkbaar is het zijn hotel. Het is er lekker warm, ik heb bijna een hele verdieping tot mijn beschikking, ik kan er uitgebreid eten en er is een supermarktje 100m terug. Perfect!
Tbilisi - Alaverdi - Dilijan
Tbilisi - Alaverdi
119km
Vandaag begint met afscheid nemen, al zie ik hen over een dikke drie weken normaal thuis al terug. Het weer was de voorbije dagen echt slecht met altijd wel een vorm van regen die naar beneden kwam en dat is vandaag niet anders. Na een half uur is mijn propere fiets onherkenbaar door de wegenwerken en het spoorfietsen dat ik moest doen om uit de stad te geraken. Ik rij vandaag naar de grens met Armenië en hoop na de zoveelste vervelende zotte hond die voor m’n wielen loopt dat de Armeense honden aaibaarder zijn. De honden verdwijnen maar de regen start en dat zal zo blijven tot aan de grens. Een nieuw land is altijd een beetje spannend. De grens is een verschil van 200m, maar eens in Armenië regent het niet. Ik laat de regen dus letterlijk achter mij en ga van start. De weg volgt een rivier langs rotsen en door kloven. Het is hier helemaal anders, iedereen rijdt met een oude Lada en niemand draagt een mondmasker meer. Ik heb nog geen simkaart dus kan niks opzoeken waardoor ik zelfs na een paar keer vragen lang op zoek ben naar een hotel. Gelukkig ontmoet ik een Fransman die me in de juiste richting wijst. Uiteindelijk kom ik toch nog ergens anders terecht en bel ik even Yulia om te tolken want met mijn survival Russisch red ik het niet. Goed gedaan Yulia, ze brengen me veel eten en ik krijg een mooie grote kamer waar ik alles kan drogen en warm kan slapen.
Alaverdi - Dilijan
83km
Het is hier een mooie streek met veel kloosters in de bergen, maar om daar naartoe te klauteren heb ik allemaal geen tijd. No worries, later heb ik nog een topklooster op mijn programma staan. Mooi dus, maar ook weer veel wegenwerken en dus modderbanen. Als ik even later een sanitaire stop maak komen er ineens twee andere fietsers aan. Het zijn Louie en Isabel, twee Fransen die ook samen verzeild geraakt zijn en sinds Turkije af en aan samen fietsen. En toen waren we met drie. Na een paar kilometer krijgt Isabel platte band en ik zie al direct dat ze van banden plakken geen fromage gegeten heeft. In plaats van ze te laten kloten neem ik dat natuurlijk uit haar handen en na een paar minuten is het gefixt. Haar band heb ik ze wel zelf laten oppompen. We rijden verder tot in Vanadzor en daar bekijken we bij een druipend vette shoarma burger wat onze opties zijn. We gaan ervoor gaan en nog 1 grote klim doen naar de sneeuw om daarna af te dalen naar Dilijan. Dat klimmen viel nog mee, maar het dalen in de motregen tegen het donker had ik het toch frisjes van gekregen dus eerst ergens opwarmen met thee en koffie. Ondertussen boeken we een guesthouse waar we later nog zelf vreemde pasta maken maar die ondanks de consistentie toch lekker was. Al was ik de enige die dat vond. De warme douche waar ik zo naar uitkeek komt er niet want er is geen gas in het dorp. Gelukkig heeft Louis een campingdouche en kunnen we die vullen met warm water uit de waterkoker, beter dan niks. Ik was al de hele dag geen 100% en kruip op tijd in bed naast de chauffage.
