België

Mijn fiets stond al twee weken op stal bij de fietsmaker, daar bleven ze maar verkeerde onderdelen ontvangen waardoor er tot de avond voor vertrek uiteindelijk alleen maar ander stuurlint op mijn stuur zat. Nog een nadeel was dat ik niks heb kunnen testen in de aanloop naar de trip. Dus ik knal al mijn bagage in zeven haasten achteraan op mijn fiets en sta als bij wonder op tijd klaar om samen met Herbert te vertrekken. Hij zou de eerste dag meerijden tot aan de grens van Duitsland en ’s anderendaags alleen terug naar huis keren.

We zijn nog niet van de oprit en ik voel al dat ik te zwaar geladen ben. En dat het gewicht totaal niet evenredig verdeeld is, een gevolg van niks te kunnen testen voordien. Het is even wennen, maar ik zwabber overladen en op te dunne bandjes (verkeerd besteld) toch op pad. Zwaar geladen, maar ook zware beentjes. Ik had me de week voordien iets te hard laten gaan op de fiets en op de fitness met als gevolg er nu niks meer in zat. Op de eerste dag met nog +/- 800km te gaan tot Berlijn spookte dat een beetje in mijn achterhoofd.

Het is rustig rijden op goede fietspaden door Nederland. Met onderweg nog een stop bij de Jumbo en een paar verwarrende verkeerssituaties komen we al snel bij de ferry over de Maas, vlakbij onze eindbestemming voor die dag. We worden met open armen ontvangen in De Mariaschool in Nieuw-Bergen (aanrader!) door Bianca en haar man van wie de naam me ontgaat. Zij hebben samen een oude lagere school opgeknapt en verbouwd tot koffiehuis / B&B en wij waren de allereerste gasten OOIT in de B&B. Een welkomstdrankje, een douche en op zoek in grensdorp Oud-Bergen naar iets te eten en te drinken. Na de supermarkt belanden we bij een vreemde stille Chinees, maar dat was best nog wel lachen. We delen genoodzaakt een bed en ik zaag ’s nachts nog een heel bos om, maar toch lekker geslapen. ’s Morgens nog een uitgebreid ontbijt en dan was er al het afscheid. Van de Mariaschool, maar ook van Herbert die huiswaarts keert terwijl het voor mij nu pas eigenlijk echt begint, into Deutschland!

Eindelijk alleen op weg, maar toch een beetje met gemengde gevoelens. Normaal was ik nu onderweg naar Iran en ergens in Georgië of Azerbeidzjan aan het afzien op de fiets maar moet me dankzij corona tevreden stellen met West-Duitsland. Ik had me daar al lang bij neergelegd, zet het uit mijn hoofd en geniet van de vrijheid en de wind in mijn rug fietsend door de glooiende Duitse weilanden. Al snel ben ik niet langer alleen, want in Duitse steden zoals Bocholt en Münster is het zaterdagmarkt en lijkt niemand al ooit van social distancing te hebben gehoord. Ik trek me er ook weinig of niets van aan en ga op zoek naar mijn eerste bratwurst.

Ik vervolg mijn route, een stuk van de officiële Eurovelo 2 route van Dublin naar Moskou, maar merk al snel dat die gemaakt is voor mensen met teveel tijd. Dikwijls rij ik blokjes om terwijl er een andere weg rechtdoor gaat naar dezelfde bestemming. Nu zijn al die kapellekes en parkjes en kloosters en pleintjes wel mooi, maar ik sta te hevig om daar overal te stoppen. Waar ik wel voor moet stoppen is een vrouw die ineens tegen mij begint in het Duits over een hond. Ik vraag of ze het nog eens kan herhalen in het Engels waarop ze zegt dat ik moet uitkijken voor haar hond… Want die is té vriendelijk en zal waarschijnlijk afkomen en willen dat ik hem aai  🙂  Bedankt voor de waarschuwing.

Er zijn bitter weinig campings hier (en in Duitsland algemeen) waardoor ik nog een stukje doorrij tot in Harsewinkel waar ik via booking.com een appartementje geregeld heb. Kebabs zijn er wel in overvloed en ik kon daar natuurlijk niet aan weerstaan, maar voor de rest is het hier opvallend stil, en dat op een zaterdag. Ik stop nog even in de enige biergarten die niet gesloten was en kijk in mijn tijdelijke thuis op tv een Mr. Bean marathon.

Nieuwe dag, nieuwe route. Ik heb besloten de toeristische Eurovelo route (grotendeels) overboord te gooien en gewoon Komoot (gps) te volgen. Dat resulteerde in meer dorpen en steden, gekke wegen, zandpaden en steegjes, maar ook meer plaatsen om te eten en te drinken. Nog meer eten en drinken. Lekker! En broodnodig. Al was het buiten de tankstationbroodjes vooral de pizza van vandaag die in de smaak viel.

Redelijk vroeg vertrokken aan een strak tempo, misschien een beetje te strak. Ik ben geen magere berggeit en het is hier alles behalve plat dus moet ik al snel bijtanken bij de Texaco in Bielefeld. Toegegeven, deze route is een beetje saaier. Goeie fietspaden, maar dikwijls naast de grote baan. Ik heb op de fiets nogal last van uitstelgedrag. Altijd nog een beetje verder, tot het volgende winkeltje, tot de volgende wc,… tot ik op de duur zoveel honger had dat ik overal kebabzaken begon te zien. Voor één keer geluk dat het niet mijn fantasie was die op hol geslagen was, maar dat het echt zo was. In sommige Duitse plaatsen staan meer kebabzaken dan bomen. Zo ook in Elzen waar een klein oud vrouwtje in de pizzeria zich zichtbaar afvraagt waar die zweterige vuile fietser met zijn onverstaanbare Duits vandaan komt.

Heropgeladen van de pizza en een halve liter cola verlaat ik de Duitse Balkan richting Hildesheim. Tijdens mijn lunch had ik al voorzichtig gezocht naar een plaats om te overnachten. Hildesheim was dichtbij en bood veel opties, maar eigenlijk té dichtbij en ik had ook mijn tent bij die ik nog niet gebruikt had.

Mijn kop staat op kamperen en de enige camping min of meer op mijn weg is camping Waldsee in Bettmar, nog +/-50km verder. Eens aangekomen ben ik blij dat de jonge campinguitbater Engels spreekt, al blijkt hij later wel de enige te zijn. Ik mag een plekje kiezen aan het water maar voor ik mijn tent opzet heb ik nood aan een koud pintje. Na 5-6 liter frisdrank en water mocht het wel eens iets anders zijn. Lang ging dat pintje natuurlijk niet mee en ik bestel er nog eentje voor tijdens het opstellen van mijn tent. Al duurde dat maar exact 4 minuten. Er was nog een andere fietser die heel vervelend op mijn vingers zat te kijken en het viel me op hoe goed ik voorzien was als ik bijv. mijn tentpaleis vergeleek met zijn smalle slaaptunnel. Het extra gewicht neem ik er daarvoor graag bij. All set en tijd voor nog een pintje aan de receptie, maar als ik wil betalen mag dat niet. Een oude Duitser die daar ook zit vindt het geweldig dat ik met de fiets tot daar gekomen ben en staat erop voor mij te betalen. En dan nog eens, en nog eens.. en dan nog een keer. Ik kan er echt niks tegen beginnen al trakteer ik hem later op de avond nog wel terug. Mijn Duits verbetert evenredig met de hoeveelheid bier ik drink en tegen het helemaal donker is ben ik niet meer te onderscheiden van de locals. Of dat denk ik toch. Het zwemmen in de see is erover geschoten en douchen ook want dat moest met de halve euro’s waar per ongeluk bier van gekocht was.

De volgende ochtend passeert eerst een zwaar onweer en maak ik ontbijt aan mijn tent. Toast met choco, een cappuccino en pasta met tonijn in pikante tomatensaus. Die andere fietser kijkt met lange tanden toe en moet zich tevreden stellen met zijn pakje Oreo’s. Afwassen, inpakken en wegwezen, waar exact naartoe dat zien we later wel.

Na de zondvloed van deze morgen ben ik toch niet helemaal gerust in het weer en eens in Brunswick wordt mijn vermoeden bevestigd. Regen. Al was het gelukkig maar van korte duur en kan ik schuilen aan de ingang van een school. Ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik om af te spreken met Washt die me later op de dag wil komen bezoeken met de moto. De wolken blijven dreigen, maar ik waag het erop.

Ondanks de hevige wind bevalt het fietsen me meer en meer. Ik kom de ganse dag bijna niemand tegen en kom op plekken waar volgens mij maar heel weinig fietsers of zelfs mensen passeren. Naar het einde van de dag kalmeert het weer en komt de zon er zelfs terug door. Het laatste stuk langs het kanaal met zicht op de industrie van Maagdenburg is altijd rechtdoor en lijkt wel eindeloos. Ik geraak volledig in tunnelzicht-trance eer ik aankom in Burg Bei Maagdeburg. We hebben hier afgesproken in de hoop een klein gezellig stadje te vinden vlak-bei Maagdenburg, daar we beiden geen fan zijn van mega grote steden.

Washt heeft me direct gevonden, maar naar een plaats om te overnachten is het even zoeken. De mensen zijn ook verbaasd als we arriveren en zeggen dat we samen op pad zijn, want de ene is met de fiets en de andere met de moto. We laten ze verward achter en vinden uiteindelijk toch een leuk hotel inclusief grappige uitbaatster. Ook hier is in het centrum is het aantal kebab/shoarma zaken weer niet op twee handen te tellen. We kiezen een keet en we opteren voor shoarma en falafel. Ondanks de opvallende raamreclame hebben ze tot ontgoocheling van Washt toch geen falafel, maar de eigenaar verwijst ons door naar zijn broer aan de andere van de straat. Met nieuw enthousiasme gaan we naar de overkant, maar opnieuw zonder duidelijke reden geen falafel te krijgen in deze falafel-fop-stad. Washt kiest dan maar en pizza en ik blijf bij mijn shoarma. Al adverteren ze dat hier als schawarma. De pizza was ok, de schawarma… Mja, laat ons zeggen als ik het omschrijf als afval van schapenafval het nog een compliment is.

Hoog tijd om die vetzakkerij door te spoelen en onze maag te ontsmetten, maar dit stadje is leeg en alle cafés zijn gesloten. Behalve één bruine kroeg, waar de tijd al minstens 40 jaar stil staat en waar iedereen nog aan de toog sigaretten zit te smoren. Speciaal plekje met speciale mensen. Na een paar pintjes zijn onze ogen rood genoeg en stinken onze kleren hard genoeg om te vertrekken. Op de terugweg kopen we in de kleinste nachtwinkel van Duitsland nog wat warme wijn en koud bier om op te drinken in de tuin van ons hotel. Rond middernacht kruipen we in ons bed, maar twee uur later word ik benauwd wakker. De schawarma wil eruit! En langs dezelfde weg als het gekomen is. Ik ben echt geen braakfanaat en met heel veel moeite kan ik het schaap in mij bedwingen, al moet ik hierdoor de rest van de nacht wel rechtop verder slapen.

Tegen de ochtend lijkt het ergste achter de rug en na een lekker ontbijt ben ik weer helemaal de oude. Het is al mooi weer als we onze fiets en moto optuigen en het belooft een prachtige zonnige dag te worden. We zeggen bye bye, Washt rijdt terug richting België en ik begin aan mijn laatste etappe richting Berlijn.

Echt een perfecte (fiets) dag. Veel zon, beetje wind, eindeloze glooiende velden en veel goesting. Kortom heerlijk fietsen. Niet meer super ver van eindbestemming Berlijn, maar toch bitter weinig leven te bespeuren. Getuige daarvan is de ziekenhuishelikopter die ineens vlak voor mijn neus landt om iemand op te pikken. Geen idee wat er juist gebeurd is en na 5 minuten ramptoeristen rij ik dan maar verder. Na nog een paar boerendorpjes en gehuchten ben ik ineens omringd door water en duiken er ook meer en meer mensen op. Landschaftsschutzgebiet Brandenburger Osthavelniederung is niet alleen een hele mond vol, maar ook een populair natuurgebied waar veel mensen komen picknicken, bootje varen en ook fietsen. Het werd wat drukker, maar de fietsbahn was er op voorzien. Wel weinig cafés en als er dan eens één was zat het meestal vol. Uiteindelijk toch nog een lekker Duits diner kunnen scoren bij de Sans Souci in Schmergow om daarna nog eens een ferry te pakken en langzaam maar zeker dichter bij Berlijn te komen. Het is geen extreem lange tocht geweest, slechts een paar dagen, maar toch was het speciaal om met Paul Kalkbrenner als achtergrondmuziek in de oren bijna op mijn eindbestemming te zijn.

Het duurt niet lang voor ik het eerste iconische monument in de verte zie opduiken. De Berlin Siegessäule, bekend van o.a. de Love Parade maar waar het opvallend rustig is. Een beetje verder kom ik bij de Brandenburg Gate, waar het op een paar verdwaalde Japanners na ook heel kalm is. Of ik nu blij moet zijn dat er overal weinig volk te bespeuren is o.w.v. corona weet ik niet goed. Het levert in elk geval speciale foto’s op. Alvorens naar mijn hotel te gaan maak ik eerst nog een ommetje langs het treinstation om mijn terugrit te regelen. Ik vraag aan de kerel buiten aan de infobalie of er rechtstreekse treinen zijn naar Düsseldorf, waarop het antwoord zeer overtuigend “jahwul!” is. “Elke dag elk uur!” Amai, meevaller! Als ik vraag of mijn fiets ook mee kan krijg ik zelfs een “ja natürlich!” Gelukkig seg, want ik was al bang dat dit misschien niet mogelijk zou zijn, op het internet vond ik hier geen uitsluitsel over. Met een gerust hart ga ik naar de 2de verdieping om mijn ticket te boeken. Maar… die kerel aan de info moeten ze dringend bijscholen of hij moet stoppen met flauwe grappen maken. Wat blijkt, op de rechtstreekse treinen mag nooit een fiets mee, bovendien zijn deze treinen allemaal volzet. Zelfs de IC treinen die via veel tussenstops rijden (en waar wel een fiets mee kan) zitten eigenlijk ook allemaal vol. Na ongeveer een half uur puzzelen heeft de vriendelijke man achter het loket een trip van +/- 9,5h en 6 keer overstappen uitgedokterd. Scheiße!! Dat zie ik eigenlijk niet zitten, waarop loketman zijn gsm neemt en mij voorstelt om de FlixBus te nemen. Duurt iets minder lang, kost maar een derde en niet overstappen. Zonder treinticket kom ik het station buiten, maar heb ondertussen wel een FlixBus geboekt de volgende dag om 10h.

Op weg naar mijn hotel kom ik nog langs Checkpoint Charlie dat in realiteit vrij weinig voorstelt. Andere iconische plaatsen en de muur ga ik opzettelijk niet bezoeken, omdat we ergens na corona nog een citytrip naar hier gepland hebben en ik wil niet alles al gezien hebben. Ik mag dan geen comfortabele treinrit hebben, mijn hotelkamer maakte dat helemaal goed. Gigantische kamer waar ik zelfs mijn tent kan uithangen om te drogen, pal in het centrum voor maar €40/nacht. De behekste lift pak ik er wel bij. Toen ik de lift de eerste keer nam met al mijn kabassen zat per ongeluk het lintje van mijn grote kabas tussen de sluitende deur die met niks te stoppen was, waarop mijn kabas redelijk komisch tegen het dak van de lift werd gesleurd en gelukkig afbrak zonder helemaal in stukken te scheuren. Toen ik de eerste keer de lift terug naar beneden nam, zat dat lintje grappig genoeg ineens aan de buitenkant van de lift en stopte het vlak voor mijn neus. Ons ma kan er dat dus terug aannaaien 🙂

Ik ga in de Lidl aan de overkant van de straat nog iets halen om te eten en te drinken, maar natuurlijk niet zonder mijn mondmasker te vergeten en de trip 2x te moeten doen. De avond vul ik met het herorganiseren van mijn bagage voor de FlixBus, tv kijken en een korte busrit naar Alexanderplatz om toch nog een laatste kebab te scoren. Sorry, geen wilde nachtverhalen. ’s Anderendaags op tijd opgestaan, nog maar eens ontbijt gaan halen in de Lidl en dan moest ik nog een uurtje fietsen naar het busstation. Blijkt dat er op de trekhaak van de bus gewoon een fietsrek van de Decathlon staat waar ze de fietsen op zetten. Ik was blij met mijn fietsverzekering. Minder blij was ik met mijn plek in de bus. Gelukkig wel aan de raam, maar midden tussen een moeder met een nest ongehoorzame, luidruchtige, onvermoeibare kinderen. Negen uur aan een stuk hebben ze mij, de buschauffeur en de rest van de bus geterroriseerd. Eerst kon ik er nog om lachen, daarna al veel minder. Eigenlijk onbegrijpelijk dat die moeder hier niks aan deed, waarschijnlijk hebben ze die lang geleden al gekraakt. Gelukkig had ik nog oortjes om in te steken, wat te Netflixen en mij hier voor een stuk voor af te sluiten. De busrit was eigenlijk de grootste beproeving van de voorbije dagen en ik ben dan ook érg blij om aan te komen in Düsseldorf. Ik heb naar goede gewoonte afgesproken met taxi Mario. Deze keer ergens 20km ten westen van de stad om de navigatie iets te vergemakkelijken. Nog snel een laatste taai tankstation broodje voor onderweg, een Krombacher om dat door te spoelen en we keren huiswaarts.

Auf Wiedersehen Duitsland en tot volgende keer 👋