Tiefenbach - Engelhartszell an der Donau - Grein
Tiefenbach - Engelhartszell an der Donau
35km
Een korte dag om mijn knie te sparen, beetje mislukt want het gaat best op en neer en dat krijg ik niet klaar met maar één been. Gelukkig is er het enthousiasme om eindelijk een nieuw land te bereiken dat me over de streep trekt. Nog even blijven rondhangen in Passau en dan de eerste indruk van Oostenrijk: mooi, vooral omwille van de groene bergen en de koeien. Gelukkig plak ik nog steeds redelijk dicht bij de Donau en vallen de niveauverschillen mee. Het is warm en dat is goed, ik was de regen beu en zit op een camping met een geweldig zwembad. Maar blijkbaar is Oostenrijk een beetje zoals België en kan het er niet eens één dag fatsoenlijk warm zijn zonder dat het ’s avonds een onweer doet. En wat voor één. Ik was net aan de receptie toen het begon. Er stond ook maar één tentje op de hele wei en dat was dat van mij, maar het regende zo hard dat ik niet meer kon zien of het er eigenlijk nog wel stond. Shit seg, hoe lang gaat die zondvloed hier nog duren? Na een tijdje loeit er zelfs een of andere noodsirene door het dorp. Ik begin te vrezen dat mijn tent en alles erin volledig doorweekt gaat zijn, wat nu? Als ik vraag aan de juffrouw van de camping of ze misschien de deur van het terraske kan openlaten als backup voor mij zegt ze dat dat niet kan, wat een onzin. Ondertussen gezelschap gekregen van een Amerikaan die met een kleine Vespa onderweg is naar Wenen. Hij slaapt in een hutje om de hoek en biedt mij zijn bovenste stapelbed aan. Ik wil eerst zien hoe erg de schade is en in het oog van de storm als het even stop met regenen loop ik naar mijn tent. Als bij wonder is alles nog droog, hoogstens een beetje klammig. Ik bedank de Amerikaan en zeg dat ik me wel zal redden, zijn aanbod bleef geldig. Na een hele nacht regen werd ik tegen de ochtend toch wel wat nattigheid gewaar en moet ik genoodzaakt nog maar eens alles nat inpakken.
Engelhartszell an der Donau - Grein
131km
Als ik vertrek druppelt het nog altijd en ik heb er geen vertrouwen in. De buienradar apps van Oostenrijk hebben ook allemaal hun eigen gedacht. Als ik vertrek uit het dorp moet ik al stoppen. Ze zijn aan de weg aan’t werken, ik kan niet langs die kant van de rivier rijden en moet terugrijden om een ferry naar de andere kant te nemen. Ok, no problem, maar na een paar kilometer moet ik weer naar de andere kant. De storm van gisteren had rotsblokken en bomen op de fietspad geknald en daar kon je nu ook niet meer door. Ik wissel zo nog een keer of vijf van kant voor de middag. Na de middag gedaan met ferry’s pakken, maar ook gedaan met de mooie bergen. Het is hier blijkbaar upper Austria en Oostenrijk is meer dan après skiën, lederhosen en Tirol. De mensen zijn hier ook totaal niet meer vriendelijk. Ik zeg heel de dag vriendelijk hallo tegen alle fietsers en normaal groeten die met plezier terug, maar niet in Oostenrijk. Zeker niet in de omgeving van Linz. Ook de Donau is hier niet mooi meer en heeft veel weg van het Albertkanaal in Herentals. Veel industrie en bij momenten zelfs een beetje saai. Al een geluk dat het niet regende. Eens aangekomen op de camping zet de Oostenrijkse gastvrijheid zich verder met een boertige campinguitbater. En net als ik mijn tentje heb opgesteld begint het jawel… weer stevig te regenen. Die pasta zal voor morgenvroeg zijn. Regen of niet, ik vind het allemaal ok en maak van de gelegenheid gebruik om een lekker lange douche te nemen, me nog eens deftig te scheren en wat spullen te drogen met de haardroger. De Italiaan die elk stuk wc papier kwam halen uit de wc blok om zijn ondergelopen tent op te kuisen had het minder getroffen. Ikzelf kruip terug in mijn nog steeds droge tent, kijk wat grappig dingen op Netflix en ga weer eens op tijd slapen.
Kratzmühle - Regensburg - Deggendorf - Tiefenbach
Kratzmühle - Regensburg
80km
Alles dus weer lekker sponzig om te vertrekken, alleen mijn hoofd niet. Ik had een houten kop van die liter lokale wijn. Zware benen en die rechter knie, tja… die deed nog altijd niet wat ze moest doen. Gelukkig was het een redelijk korte rit vandaag. Altijd langs het water en door allerlei padjes die door de regen van de vorige nacht herleid waren tot een modderpoel. Tegen de namiddag hang ik, mijn fiets en bagage helemaal onder de modder en besluit ik dat het hoog tijd is voor een terraske met een brownie en een wiessbier. Nog een klein stukje verder kom ik aan in Regensburg op de dure Azur camping. Op de tentplaatsen van campings is er bijna nooit een stopcontact te vinden, gisteren niet en ook vandaag niet en al mijn elektrische toestellen zijn zo goed als helemaal plat. Ik heb geen zin om als een idioot heel de avond in de wc-blok aan een stopcontact gaan te zitten tot alles opgeladen is. Achter mij staat een cerreven en auto met gele nummerplaat. Nederlanders kom je overal tegen en maar goed ook. Als ik wat beweging zie ga ik erop af en vraag of ik misschien mijn toestellen een beetje mag opladen voor de volgende dag. Ik heb minstens 1 smartphone nodig om te navigeren en zou ook nog eens graag iets posten op mijn website. Dat was natuurlijk direct goed, ik moest me maar installeren en als ik zin had zaten er koude pintjes in de koelbox. Ronald en Karen gingen eerst nog een blokje fietsen. Eerst douchen en die pot chili con carné opwarmen die ik onderweg nog had gekocht voor ik kan gaan laden. Ik heb net alles ingeplugd als ze terugkomen van het fietsen. We praten nog een paar uur op het terrasje onder de luifel en ik keer na middernacht geladen terug naar mijn tentje.
Regensburg - Deggendorf + Deggendorf - Tiefenbach
90km + 47km
Ontbijtje uit de supermarkt gevolgd door weer echt mooi fietsen. Het lijkt nooit gaan te vervelen. Tot opeens alles zwart wordt voor mijn ogen. Een vlaag muggen, nooit gezien. Het was precies nacht. Het duurt dan ook een hele tijd voor ik ze allemaal van mijn gezicht, lijf, ogen, oren en neus geklopt en gepeuterd heb. Beetje regen kan de pret niet bederven en mooi fietsen veranderd in echt super mooi fietsen als ik terug aan de Donau kom. Én volle bak wind in de rug. Ik maak goed vorderingen in Duitsland en zie zelfs hier en daar al een glimp Oostenrijkse architectuur (lees: lelijke berghut) Ik heb honger en spot een pizzakeet. Het blijkt een Indische kerel te zijn die zijn zaak vandaag graag voor de eerste keer sinds 3 maanden covid terug open wil doen. Klinkt gevaarlijk. Ik waag het er toch op en probeer iets te bestellen. Er stonden nog maar een paar dingen in de ijskast om te drinken en als eten pak ik dan maar iets Indisch. De eigenaar kan zich slecht verstaanbaar maken in het Engels en haalt zijn kleine erbij, want die is master English. Maar wat daaruit kwam deed me toch wat fronsen. Dat kleine ronde mannetje sprak met één of ander Texaans accent. Waar hij dat opgedaan heeft mag Joost weten. Dan bracht hij mijn pintje. Gesloten. Toen ik hem daarop attent maakte bracht hij even later een opener maar beweerde dat hij zo’n ding nog nooit had gezien. Hij stond dan ook versteld dat ik ermee als magic mijn fleske open deed. Indiërs, vreemde animo verzekerd.
Ik arriveer op mijn eindbestemming voor die dag, of dat was toch het plan, maar die camping had meer weg van een containerpark met een zeer hoog Pico Coppens gehalte. 50km verder is nog een camping en dan zou ik de volgende dag mijn knie een beetje kunnen sparen dus rij ik nog twee uur verder. Eens aangekomen vestig ik mij op een camperplaats want het tentveld was een modderpoel en nu had ik dan een stopcontact. Wifi wel enkel aan het onthaal. Als ik daar wat zit te internetten terwijl ik wacht op mijn eten vraagt de serveuse zich af wat ik in dat gat kom zoeken. Ik vertel haar mijn plan en ze zegt dat ik beter nog 10km was doorgereden tot in Passau omdat daar op vrijdag wel iets te zien is. Tja, te laat en ik eet mijn pizza. Als ik vraag tot hoe laat hun cafetaria open blijft lachten ze me daar in mijn gezicht uit. Kom zeggen ze, we zetten u wel af in Passau als we naar huis rijden want daar komen drie rivieren samen, staat een kathedraal, enz… en dat moet je gezien hebben. Dus ik wandel ’s avonds nog een tijdje door Passau, doe een terras en neem op tijd een taxi terug naar huis. Dansen was toch nog altijd verboden.
Miltenberg - Rothenburg ob den Tauber - Kratzmühle
Miltenberg - Rothenburg ob den Tauber
110km
Na de regen van de vorige dag, ’s morgens nu een zonneke. Ik blij en duik direct een natuurgebied in met glooiende bergjes. Hmm, wat is me dat, mijn been wil niet meer mee. Of beter gezegd mijn knie. Dit is de eerste keer dat ik daar last van heb en het steekt serieus. Korte pauze en even naar mijn medisch adviseur bellen. Toch maar traag proberen verder te fietsen, want stoppen is geen optie. Pijnlijk, en begint het ook nog te regenen. En om het helemaal af te maken schiet bij het schakelen op mijn voorblad mijn ketting tussen mijn voorste derailleur en slaagt alles muurvast. Nou nou, wat een begin van de dag. Met bruut geweld krijg ik de ketting los, maar smooth schakelen zit er vanaf nu niet meer in. Ondertussen ben ik zeiknat maar kan er eens goed om lachen. Ik wist dat zo’n dagen zouden komen waarop precies alles tegen zit, maar dan lossen we dat gewoon op. Ik sta midden in de velden in een gigantische stortbui met niks in de buurt om onder te schuilen. Die poncho van de Action bleek het slechtste idee dat ik tot hiertoe al gehad had. Maar ik zie beterschap achter de bergen, de zon is op komst. Na de middag terug volle bak sunshine en zo’n 25 graden waardoor ik toch een beetje kan opdrogen. Rest er nog het mechanisch probleem. Bam! Ineens is daar een fietsenwinkel die mij met plezier wil helpen. Ik mag zelfs niks betalen omdat ze op deze manier mijn goede doel willen steunen en het grappig vinden hoe ver ik nog moet rijden.
Het is echt niet meer plat hier, zelfs niet glooiend, wel heel mooi fietsen. Ik ben op weg naar Rothenburg ob der Tauber waar ik heb afgesproken met onze Duitse vriend Didi die daar een klein uurtje vandaan woont. Hij komt daar geregeld en gaat me een kleine rondleiding geven, altijd makkelijk zo’n local in de buurt. ‘ob der Tauber’ wil blijkbaar zoveel zeggen als op de Tauber, maar in dit geval voornamelijk op de hoge berg. Na een lange zware klim bereik ik het middeleeuwse stadje. Eerst inchecken in de Jugendherberge. De jeugdherbergen in Duitsland vind ik niet leuk. De geur die er hangt herinnerd me aan de lagere school van vroeger, er zijn altijd mega veel super strenge regels en zit er dikwijls vol geiten wollen sokken. Ik moest bijv. een PPF2 masker van €3 van hen kopen om binnen te mogen en alle mogelijk corona papierwerk voorleggen. Ontbijt was in het ene gebouw, de wc en douches 15 deuren en gangen verwijderd van mijn slaapkamer. Enige voordeel was dat ik alleen in een kamer van 6 lag en dus genoeg plaats had om mijn drooghandel op te zetten.
Didi arriveert en ik krijg nog wat bijles over Rothenburg ob der Tauber terwijl we over de stadsmuur lopen. Hij had voor mij wat zelfgemaakte Flammkuchen meegebracht, maar ik had toch nog een hongerke. We komen ergens aan om te gaan eten, maar dat duurt allemaal wat lang. Ineens schuift Didi aan bij een Duits koppel die daar aan tafel zitten. Eerst dacht ik, die kennen elkaar, maar dat was niet het geval. Het bleken gewoon super sociale mensen te zijn die zagen dat we moesten relaxen en nodigden ons uit aan hun tafel. Daar hebben we eigenlijk heel de avond gezeten en gegeten terwijl het vriendelijke koppel alleen maar zatter werd van de wijn en schnaps. Tijd om afscheid te nemen want Didi moet nog naar huis rijden en ik moet morgen weer op de fiets.
Rothenburg ob den Tauber - Kratzmühle
124km
Ik zit in het midden van Duitsland en de regenzone die me al een paar dagen volgt is hier ook blijven hangen. Al drupt het de hele dag, echt volle bak regenen zal het nooit. Het belooft een lange zware rit te worden met redelijk wat korte steile en vooral vermoeiende stukjes. De schattige gekleurde huisjes onderweg en de mooie fietspaden doen me dat een beetje vergeten maar ik ben toch blij als ik aankom op de camping. Een super goeie camping met eindelijk eens wifi tot aan de tentzone. Komt goed van pas want het is movie day. Dan kijken we normaal met een paar mensen samen een film en het is niet omdat ik niet thuis ben dat ik niet mee kan doen. Cinema in de tent want ondertussen regent het dan toch, met wat wijn en iets om te knabbelen. Het regent weer de hele nacht dus ’s morgens kan ik niet anders dan alles nog eens nat inpakken.
Koblenz - Mainz - Miltenberg
Koblenz - Mainz
104km
Vandaag een speciale dag, want ik neem afscheid van mijn twee knechten en moet het vanaf hier alleen doen. Het is in het begin een beetje vreemd om plots alleen te zijn en het voelt extra raar omdat ik deze route al eens gefietst heb, maar dan in de andere richting. Mijn gedachten dwalen soms af over hoe ver Iran nog is, ik mag er eigenlijk niet aan denken. Terug naar de orde van de dag, fietsen en ervan genieten. Ik passeer veel mooie dorpjes aan het water, beetje zonde dat iedereen, maar dan ook echt iedereen lijkt te roken in Duitsland. Of je nu 6 of 60 bent, een kinderwagen aan het duwen bent of postbode bent… roken zal je. Iets na de middag kom ik aan in Mainz. Het is zondag en gezellig druk in de strandbars en op de dijk. Als beloning eet ik een ijsje en ga op zoek naar mijn camping op een eilandje in de Rijn. Een Jamaicaans uitziende brother die met veel moeite zijn chemische wc aan’t leegtrekken is weet me te vertellen waar ik de campinguitbater moet gaan zoeken. Tevergeefs, ik vind alleen zijn vriendin al maakt dat blijkbaar niet uit, want regels zijn er toch niet. “Gooi morgen maar €10 in de brievenbus… of niet… je ziet maar.” Eten verkochten ze er ook niet dus ga ik wat verderop bij een Duitse keet flammkuchen eten en iets drinken. Bij mijn terugkomst doe ik nog een poging om buiten in mijn boek te lezen maar ondanks dat ik gedrenkt ben in muggenspul laten ze me niet gerust en kruip dan maar op tijd in bed.
Mainz - Miltenberg
124km
’s Morgens duw ik op het belletje van de büro van de camping. Ik wou mijn €10 graag afgeven i.p.v. in die schrale brievenbus te steken maar dat werd niet in dank afgenomen. Een duidelijk geïrriteerde (slaap)dronken campingbaas komt in zijn bloot bovenlijf buiten en laat me weten dan 8u voor hem duidelijk te vroeg is. Ik krijg al bijna spijt dat ik betaald heb.
Vandaag ruil ik de Rijn voor de iets kleinere Main en dan resulteert in mooi fietsen onder een stralende zon. Tot het begint te regenen, of toch niet, of toch wel, of toch niet… tot het uiteindelijk met bakken uit de lucht valt. Samen met een groepje andere fietsers ga ik schuilen onder een brug. En nog geen minuut later… “Einz, zwei, zaufen!” Die groep fietsende Duitsers laten er geen gras over groeien. Ondertussen arriveren nog twee doorweekte mensen met elk 100 negerinnentetten of beter schaumküssen op hun bagagedrager en beginnen die spontaan uit te delen. De regen was bijzaak geworden en niemand had dan ook gezien dat het eigenlijk al gestopt was. Al was het maar voor even want voor de eerste keer moet ik mijn regenjas bovenhalen. Het regent af en aan en ik kan het me niet permitteren om elke keer opnieuw te schuilen. Al blijf ik nog wel één keer een dik uur zitten in een bushokje om wat op te warmen en te verzinnen wat ik ga doen. Ik besluit in Miltenberg een hotel te boeken i.p.v. een natte camping zodat ik alles eens kan laten opdrogen en iets schrijven op mijn blog enz… Miltenberg is een mooi stadje en met mijn Jean-Marie Pfaff Duits kom ik een heel eind. Uit gemak ga ik eten bij de McDonalds en koop in de supermarkt nog een paar dingen voor ’s avonds. Ik wou dus een paar berichten en foto’ s posten, maar de oude Duitse eigenaar weet het wifi paswoord niet. Hij bleef beweren dat het anker_miltenberg was, zelfs na 20 keer error wrong password dus kap ik er maar mee. Ik schrijf nog wel wat neer wat ik anders zou vergeten, kijk nog wat tv en ga slapen.
Retie - Düren - Koblenz
Retie - Düren
145km
Enkele dagen voor het vertrek kreeg ik verschillende berichten van onbekende mensen. Allemaal Belgen die ooit in Iran waren geweest en me een goeie reis wensten naar een prachtig land vol supervriendelijke mensen. Dat belooft.
Nadat de voorbije weken zowat elke krant en lokaal reclameblad gepasseerd was voor een interview werd het tijd om over te schakelen naar radio. Radio 2 belde met de vraag of ze me op de dag van vertrek ’s morgens live mochten bellen in de uitzending. 6u30 was vroeg, maar blijkbaar zijn er in Retie dan toch al een paar vroege vogels naar de radio aan het luisteren. Ik was dan ook een beetje maar wel aangenaam verrast dat deze me ook kwamen uitzwaaien op de markt. Buiten hen bijna alleen maar bekende gezichten. Familie, vrienden en de buren met een heel mooi zelfgeknutseld spandoek met een duidelijke boodschap.
Genoeg belangstelling gehad en tijd om te vertrekken. In de kleine chaos vergeet ik nog dag te zeggen tegen enkele mensen behalve ons ma. Off we go… and we zijn Dim, Helze en ik. Én als verrassing ook nog Youri de broer van Dim die een heel klein stukje meerijdt. De anderen gaan me twee dagen vergezellen tot in Koblenz.
De zon schijnt, de wind zit goed alleen horen we een tikkend geluid dat ons stilletjes op ons zenuwen aan’t werken is. We proberen het nog te negeren, maar het wordt alleen maar erger. Blijkt dat het wiel van Herbert niet doet wat het moet doen en dat is een probleem. Zelfs zo’n probleem dat we Joke, de vriendin van Herbert, moeten bellen om een nieuw wiel te brengen. Youri heeft ondertussen rechtsomkeer gemaakt en wij klieven door de wind langzaam maar zeker naar Sittard. Nou nou gesellig hier. We hebben onze ice coffee oreo nog maar net opgelepeld en daar is Joke al. Na het eten snel even wiel wisselen en we kunnen weer op pad. Door glooiende Duitse velden waar de wind niet altijd in ons voordeel staat, zeker niet met zo’n zwaar geladen fiets. Zelf eens proberen met dit gevaarte te rijden? Natuurlijk mag dat Dim. En zo rijdt Dim ongeveer 25km met mijn fiets en ik met die van hem. Iets wat hij daarna niet meer wil herhalen.
We komen dichter bij onze eindbestemming voor die dag, maar wat normaal een mooi fietspad naast het water was, is nu een modderpoel vol grote keien door de voorbije overstromingen. Bovendien blijkbaar lebensgefahrlich! Ons hotel is perfect en vlakbij een Jet tankstation waar ze koud bier verkopen. Eten doen we bij de lokale Aziaat Lan Diep waar we voor een voorgerecht, hoofdgerecht en drank maar een paar euro de man kwijt zijn. Uitbollen doen we met de overschot van ons bier, een chipske en een Duitse hitzender op tv. Een meer dan geslaagde eerste dag.
Düren - Koblenz
127km
Dag twee begint met veel draaien en keren eer we goed en wel vertrokken zijn. Maar dan zijn we ook echt vertrokken. We hebben de wind in de rug en de weg gaat bergaf, de eerste kilometers tussen opnieuw graanvelden vliegen erdoor. Tot we aan Bad Neuenahr-Ahrweiler komen. Eerst denken we nog dat we bij een festival zijn aangekomen en willen we gaan zien of we ergens een braadworst kunnen scoren. Tot het bij ons doordringt dat het geen festivaldorp is maar een tentenkamp om dakloze mensen op te vangen die getroffen waren door de watersnood van enkele weken geleden. De Würth winkel was gespaard gebleven, maar van de rest van het dorp schoot niks meer over. Het water, of beter modder, had er 3 meter hoog gestaan. Het is er muisstil, je hoort enkel het geluid van kleine generatoren want er is geen elektriciteit, water of gas meer. Overal zijn mensen nog altijd bezig hun huis leeg te scheppen en hun slijkerige inboedel buiten te sleuren. Het stinkt er en de mensen kijken ons argwanend aan. We zijn hier tegen ons zin de ramptoerist aan het uithangen en willen hier het liefst stilletjes vandaan. Maar… de weg was weg. Na een paar kilometer improviseren komen we uiteindelijk toch aan de Rijn. Deze staat ook hoog, maar geen noodtoestanden. We waren er helemaal stil van geworden en besluiten de nare ervaring door te spoelen in de biergarten met een pintje en onze eerste bratwursten.
Nog een klein stukje naar Koblenz waar we passen voor het terras van het seniorencentrum en dan maar bij de lokale Griek iets gaan drinken. We hebben daar een appartement geregeld van een paar Aziaten die ook dealen in valse wimpers. De garage waar we onze fietsen mogen stallen zit er vol van. Ze waren me wel de code van de deur vergeten te sturen dus daar hebben we ze even voor moeten bellen, maar eens binnen hadden we een hele bovenverdieping tot onze beschikking. Living met grote tv, keuken, terras, badkamer, slaapkamers,… velly nice. We rijden nog rap even naar de Aldi en de brouwer voor ons avondeten en drinken en kruipen op tijd in ons bed. Morgen weer grote dag.
Retie - Berlijn
Retie - Nieuw-Bergen
93km
Mijn fiets stond al twee weken op stal bij de fietsmaker, daar bleven ze maar verkeerde onderdelen ontvangen waardoor er tot de avond voor vertrek uiteindelijk alleen maar ander stuurlint op mijn stuur zat. Nog een nadeel was dat ik niks heb kunnen testen in de aanloop naar de trip. Dus ik knal al mijn bagage in zeven haasten achteraan op mijn fiets en sta als bij wonder op tijd klaar om samen met Herbert te vertrekken. Hij zou de eerste dag meerijden tot aan de grens van Duitsland en ’s anderendaags alleen terug naar huis keren.
We zijn nog niet van de oprit en ik voel al dat ik te zwaar geladen ben. En dat het gewicht totaal niet evenredig verdeeld is, een gevolg van niks te kunnen testen voordien. Het is even wennen, maar ik zwabber overladen en op te dunne bandjes (verkeerd besteld) toch op pad. Zwaar geladen, maar ook zware beentjes. Ik had me de week voordien iets te hard laten gaan op de fiets en op de fitness met als gevolg er nu niks meer in zat. Op de eerste dag met nog +/- 800km te gaan tot Berlijn spookte dat een beetje in mijn achterhoofd.
Het is rustig rijden op goede fietspaden door Nederland. Met onderweg nog een stop bij de Jumbo en een paar verwarrende verkeerssituaties komen we al snel bij de ferry over de Maas, vlakbij onze eindbestemming voor die dag. We worden met open armen ontvangen in De Mariaschool in Nieuw-Bergen (aanrader!) door Bianca en haar man van wie de naam me ontgaat. Zij hebben samen een oude lagere school opgeknapt en verbouwd tot koffiehuis / B&B en wij waren de allereerste gasten OOIT in de B&B. Een welkomstdrankje, een douche en op zoek in grensdorp Oud-Bergen naar iets te eten en te drinken. Na de supermarkt belanden we bij een vreemde stille Chinees, maar dat was best nog wel lachen. We delen genoodzaakt een bed en ik zaag ’s nachts nog een heel bos om, maar toch lekker geslapen. ’s Morgens nog een uitgebreid ontbijt en dan was er al het afscheid. Van de Mariaschool, maar ook van Herbert die huiswaarts keert terwijl het voor mij nu pas eigenlijk echt begint, into Deutschland!
Nieuw-Bergen - Harsewinkel
180km
Eindelijk alleen op weg, maar toch een beetje met gemengde gevoelens. Normaal was ik nu onderweg naar Iran en ergens in Georgië of Azerbeidzjan aan het afzien op de fiets maar moet me dankzij corona tevreden stellen met West-Duitsland. Ik had me daar al lang bij neergelegd, zet het uit mijn hoofd en geniet van de vrijheid en de wind in mijn rug fietsend door de glooiende Duitse weilanden. Al snel ben ik niet langer alleen, want in Duitse steden zoals Bocholt en Münster is het zaterdagmarkt en lijkt niemand al ooit van social distancing te hebben gehoord. Ik trek me er ook weinig of niets van aan en ga op zoek naar mijn eerste bratwurst.
Ik vervolg mijn route, een stuk van de officiële Eurovelo 2 route van Dublin naar Moskou, maar merk al snel dat die gemaakt is voor mensen met teveel tijd. Dikwijls rij ik blokjes om terwijl er een andere weg rechtdoor gaat naar dezelfde bestemming. Nu zijn al die kapellekes en parkjes en kloosters en pleintjes wel mooi, maar ik sta te hevig om daar overal te stoppen. Waar ik wel voor moet stoppen is een vrouw die ineens tegen mij begint in het Duits over een hond. Ik vraag of ze het nog eens kan herhalen in het Engels waarop ze zegt dat ik moet uitkijken voor haar hond… Want die is té vriendelijk en zal waarschijnlijk afkomen en willen dat ik hem aai 🙂 Bedankt voor de waarschuwing.
Er zijn bitter weinig campings hier (en in Duitsland algemeen) waardoor ik nog een stukje doorrij tot in Harsewinkel waar ik via booking.com een appartementje geregeld heb. Kebabs zijn er wel in overvloed en ik kon daar natuurlijk niet aan weerstaan, maar voor de rest is het hier opvallend stil, en dat op een zaterdag. Ik stop nog even in de enige biergarten die niet gesloten was en kijk in mijn tijdelijke thuis op tv een Mr. Bean marathon.
Harsewinkel - Bettmar
190km
Nieuwe dag, nieuwe route. Ik heb besloten de toeristische Eurovelo route (grotendeels) overboord te gooien en gewoon Komoot (gps) te volgen. Dat resulteerde in meer dorpen en steden, gekke wegen, zandpaden en steegjes, maar ook meer plaatsen om te eten en te drinken. Nog meer eten en drinken. Lekker! En broodnodig. Al was het buiten de tankstationbroodjes vooral de pizza van vandaag die in de smaak viel.
Redelijk vroeg vertrokken aan een strak tempo, misschien een beetje te strak. Ik ben geen magere berggeit en het is hier alles behalve plat dus moet ik al snel bijtanken bij de Texaco in Bielefeld. Toegegeven, deze route is een beetje saaier. Goeie fietspaden, maar dikwijls naast de grote baan. Ik heb op de fiets nogal last van uitstelgedrag. Altijd nog een beetje verder, tot het volgende winkeltje, tot de volgende wc,… tot ik op de duur zoveel honger had dat ik overal kebabzaken begon te zien. Voor één keer geluk dat het niet mijn fantasie was die op hol geslagen was, maar dat het echt zo was. In sommige Duitse plaatsen staan meer kebabzaken dan bomen. Zo ook in Elzen waar een klein oud vrouwtje in de pizzeria zich zichtbaar afvraagt waar die zweterige vuile fietser met zijn onverstaanbare Duits vandaan komt.
Heropgeladen van de pizza en een halve liter cola verlaat ik de Duitse Balkan richting Hildesheim. Tijdens mijn lunch had ik al voorzichtig gezocht naar een plaats om te overnachten. Hildesheim was dichtbij en bood veel opties, maar eigenlijk té dichtbij en ik had ook mijn tent bij die ik nog niet gebruikt had.
Mijn kop staat op kamperen en de enige camping min of meer op mijn weg is camping Waldsee in Bettmar, nog +/-50km verder. Eens aangekomen ben ik blij dat de jonge campinguitbater Engels spreekt, al blijkt hij later wel de enige te zijn. Ik mag een plekje kiezen aan het water maar voor ik mijn tent opzet heb ik nood aan een koud pintje. Na 5-6 liter frisdrank en water mocht het wel eens iets anders zijn. Lang ging dat pintje natuurlijk niet mee en ik bestel er nog eentje voor tijdens het opstellen van mijn tent. Al duurde dat maar exact 4 minuten. Er was nog een andere fietser die heel vervelend op mijn vingers zat te kijken en het viel me op hoe goed ik voorzien was als ik bijv. mijn tentpaleis vergeleek met zijn smalle slaaptunnel. Het extra gewicht neem ik er daarvoor graag bij. All set en tijd voor nog een pintje aan de receptie, maar als ik wil betalen mag dat niet. Een oude Duitser die daar ook zit vindt het geweldig dat ik met de fiets tot daar gekomen ben en staat erop voor mij te betalen. En dan nog eens, en nog eens.. en dan nog een keer. Ik kan er echt niks tegen beginnen al trakteer ik hem later op de avond nog wel terug. Mijn Duits verbetert evenredig met de hoeveelheid bier ik drink en tegen het helemaal donker is ben ik niet meer te onderscheiden van de locals. Of dat denk ik toch. Het zwemmen in de see is erover geschoten en douchen ook want dat moest met de halve euro’s waar per ongeluk bier van gekocht was.
De volgende ochtend passeert eerst een zwaar onweer en maak ik ontbijt aan mijn tent. Toast met choco, een cappuccino en pasta met tonijn in pikante tomatensaus. Die andere fietser kijkt met lange tanden toe en moet zich tevreden stellen met zijn pakje Oreo’s. Afwassen, inpakken en wegwezen, waar exact naartoe dat zien we later wel.
Bettmar - Burg Bei Magdeburg
120km
Na de zondvloed van deze morgen ben ik toch niet helemaal gerust in het weer en eens in Brunswick wordt mijn vermoeden bevestigd. Regen. Al was het gelukkig maar van korte duur en kan ik schuilen aan de ingang van een school. Ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik om af te spreken met Washt die me later op de dag wil komen bezoeken met de moto. De wolken blijven dreigen, maar ik waag het erop.
Ondanks de hevige wind bevalt het fietsen me meer en meer. Ik kom de ganse dag bijna niemand tegen en kom op plekken waar volgens mij maar heel weinig fietsers of zelfs mensen passeren. Naar het einde van de dag kalmeert het weer en komt de zon er zelfs terug door. Het laatste stuk langs het kanaal met zicht op de industrie van Maagdenburg is altijd rechtdoor en lijkt wel eindeloos. Ik geraak volledig in tunnelzicht-trance eer ik aankom in Burg Bei Maagdeburg. We hebben hier afgesproken in de hoop een klein gezellig stadje te vinden vlak-bei Maagdenburg, daar we beiden geen fan zijn van mega grote steden.
Washt heeft me direct gevonden, maar naar een plaats om te overnachten is het even zoeken. De mensen zijn ook verbaasd als we arriveren en zeggen dat we samen op pad zijn, want de ene is met de fiets en de andere met de moto. We laten ze verward achter en vinden uiteindelijk toch een leuk hotel inclusief grappige uitbaatster. Ook hier is in het centrum is het aantal kebab/shoarma zaken weer niet op twee handen te tellen. We kiezen een keet en we opteren voor shoarma en falafel. Ondanks de opvallende raamreclame hebben ze tot ontgoocheling van Washt toch geen falafel, maar de eigenaar verwijst ons door naar zijn broer aan de andere van de straat. Met nieuw enthousiasme gaan we naar de overkant, maar opnieuw zonder duidelijke reden geen falafel te krijgen in deze falafel-fop-stad. Washt kiest dan maar en pizza en ik blijf bij mijn shoarma. Al adverteren ze dat hier als schawarma. De pizza was ok, de schawarma… Mja, laat ons zeggen als ik het omschrijf als afval van schapenafval het nog een compliment is.
Hoog tijd om die vetzakkerij door te spoelen en onze maag te ontsmetten, maar dit stadje is leeg en alle cafés zijn gesloten. Behalve één bruine kroeg, waar de tijd al minstens 40 jaar stil staat en waar iedereen nog aan de toog sigaretten zit te smoren. Speciaal plekje met speciale mensen. Na een paar pintjes zijn onze ogen rood genoeg en stinken onze kleren hard genoeg om te vertrekken. Op de terugweg kopen we in de kleinste nachtwinkel van Duitsland nog wat warme wijn en koud bier om op te drinken in de tuin van ons hotel. Rond middernacht kruipen we in ons bed, maar twee uur later word ik benauwd wakker. De schawarma wil eruit! En langs dezelfde weg als het gekomen is. Ik ben echt geen braakfanaat en met heel veel moeite kan ik het schaap in mij bedwingen, al moet ik hierdoor de rest van de nacht wel rechtop verder slapen.
Tegen de ochtend lijkt het ergste achter de rug en na een lekker ontbijt ben ik weer helemaal de oude. Het is al mooi weer als we onze fiets en moto optuigen en het belooft een prachtige zonnige dag te worden. We zeggen bye bye, Washt rijdt terug richting België en ik begin aan mijn laatste etappe richting Berlijn.
Burg bei Magdeburg - Berlijn
140km
Echt een perfecte (fiets) dag. Veel zon, beetje wind, eindeloze glooiende velden en veel goesting. Kortom heerlijk fietsen. Niet meer super ver van eindbestemming Berlijn, maar toch bitter weinig leven te bespeuren. Getuige daarvan is de ziekenhuishelikopter die ineens vlak voor mijn neus landt om iemand op te pikken. Geen idee wat er juist gebeurd is en na 5 minuten ramptoeristen rij ik dan maar verder. Na nog een paar boerendorpjes en gehuchten ben ik ineens omringd door water en duiken er ook meer en meer mensen op. Landschaftsschutzgebiet Brandenburger Osthavelniederung is niet alleen een hele mond vol, maar ook een populair natuurgebied waar veel mensen komen picknicken, bootje varen en ook fietsen. Het werd wat drukker, maar de fietsbahn was er op voorzien. Wel weinig cafés en als er dan eens één was zat het meestal vol. Uiteindelijk toch nog een lekker Duits diner kunnen scoren bij de Sans Souci in Schmergow om daarna nog eens een ferry te pakken en langzaam maar zeker dichter bij Berlijn te komen. Het is geen extreem lange tocht geweest, slechts een paar dagen, maar toch was het speciaal om met Paul Kalkbrenner als achtergrondmuziek in de oren bijna op mijn eindbestemming te zijn.
Het duurt niet lang voor ik het eerste iconische monument in de verte zie opduiken. De Berlin Siegessäule, bekend van o.a. de Love Parade maar waar het opvallend rustig is. Een beetje verder kom ik bij de Brandenburg Gate, waar het op een paar verdwaalde Japanners na ook heel kalm is. Of ik nu blij moet zijn dat er overal weinig volk te bespeuren is o.w.v. corona weet ik niet goed. Het levert in elk geval speciale foto’s op. Alvorens naar mijn hotel te gaan maak ik eerst nog een ommetje langs het treinstation om mijn terugrit te regelen. Ik vraag aan de kerel buiten aan de infobalie of er rechtstreekse treinen zijn naar Düsseldorf, waarop het antwoord zeer overtuigend “jahwul!” is. “Elke dag elk uur!” Amai, meevaller! Als ik vraag of mijn fiets ook mee kan krijg ik zelfs een “ja natürlich!” Gelukkig seg, want ik was al bang dat dit misschien niet mogelijk zou zijn, op het internet vond ik hier geen uitsluitsel over. Met een gerust hart ga ik naar de 2de verdieping om mijn ticket te boeken. Maar… die kerel aan de info moeten ze dringend bijscholen of hij moet stoppen met flauwe grappen maken. Wat blijkt, op de rechtstreekse treinen mag nooit een fiets mee, bovendien zijn deze treinen allemaal volzet. Zelfs de IC treinen die via veel tussenstops rijden (en waar wel een fiets mee kan) zitten eigenlijk ook allemaal vol. Na ongeveer een half uur puzzelen heeft de vriendelijke man achter het loket een trip van +/- 9,5h en 6 keer overstappen uitgedokterd. Scheiße!! Dat zie ik eigenlijk niet zitten, waarop loketman zijn gsm neemt en mij voorstelt om de FlixBus te nemen. Duurt iets minder lang, kost maar een derde en niet overstappen. Zonder treinticket kom ik het station buiten, maar heb ondertussen wel een FlixBus geboekt de volgende dag om 10h.
Op weg naar mijn hotel kom ik nog langs Checkpoint Charlie dat in realiteit vrij weinig voorstelt. Andere iconische plaatsen en de muur ga ik opzettelijk niet bezoeken, omdat we ergens na corona nog een citytrip naar hier gepland hebben en ik wil niet alles al gezien hebben. Ik mag dan geen comfortabele treinrit hebben, mijn hotelkamer maakte dat helemaal goed. Gigantische kamer waar ik zelfs mijn tent kan uithangen om te drogen, pal in het centrum voor maar €40/nacht. De behekste lift pak ik er wel bij. Toen ik de lift de eerste keer nam met al mijn kabassen zat per ongeluk het lintje van mijn grote kabas tussen de sluitende deur die met niks te stoppen was, waarop mijn kabas redelijk komisch tegen het dak van de lift werd gesleurd en gelukkig afbrak zonder helemaal in stukken te scheuren. Toen ik de eerste keer de lift terug naar beneden nam, zat dat lintje grappig genoeg ineens aan de buitenkant van de lift en stopte het vlak voor mijn neus. Ons ma kan er dat dus terug aannaaien 🙂
Ik ga in de Lidl aan de overkant van de straat nog iets halen om te eten en te drinken, maar natuurlijk niet zonder mijn mondmasker te vergeten en de trip 2x te moeten doen. De avond vul ik met het herorganiseren van mijn bagage voor de FlixBus, tv kijken en een korte busrit naar Alexanderplatz om toch nog een laatste kebab te scoren. Sorry, geen wilde nachtverhalen. ’s Anderendaags op tijd opgestaan, nog maar eens ontbijt gaan halen in de Lidl en dan moest ik nog een uurtje fietsen naar het busstation. Blijkt dat er op de trekhaak van de bus gewoon een fietsrek van de Decathlon staat waar ze de fietsen op zetten. Ik was blij met mijn fietsverzekering. Minder blij was ik met mijn plek in de bus. Gelukkig wel aan de raam, maar midden tussen een moeder met een nest ongehoorzame, luidruchtige, onvermoeibare kinderen. Negen uur aan een stuk hebben ze mij, de buschauffeur en de rest van de bus geterroriseerd. Eerst kon ik er nog om lachen, daarna al veel minder. Eigenlijk onbegrijpelijk dat die moeder hier niks aan deed, waarschijnlijk hebben ze die lang geleden al gekraakt. Gelukkig had ik nog oortjes om in te steken, wat te Netflixen en mij hier voor een stuk voor af te sluiten. De busrit was eigenlijk de grootste beproeving van de voorbije dagen en ik ben dan ook érg blij om aan te komen in Düsseldorf. Ik heb naar goede gewoonte afgesproken met taxi Mario. Deze keer ergens 20km ten westen van de stad om de navigatie iets te vergemakkelijken. Nog snel een laatste taai tankstation broodje voor onderweg, een Krombacher om dat door te spoelen en we keren huiswaarts.
Auf Wiedersehen Duitsland en tot volgende keer 👋
Hotels, resorts en hostels in Berlijn
"You will not go on this flight!"
Goed begonnen...
Iets verder in de rij komt er gelukkig eindelijk schot in de zaak en niet veel later kan ik helemaal los gaan langs de kant van een afrit. Niet veel tijd over, dus eventjes gas geben op de autobahn. Toch nog op tijd dus ga ik maar direct inchecken.
Of toch niet…
Visum
Er bestaat blijkbaar veel verwarring over het al dan niet nodig zijn van een visum voor Vietnam als je daar naartoe wil vliegen. Vanuit België blijkbaar geen probleem (je moet dan wel een papier tekenen dat je zelf verantwoordelijk bent) maar in Duitsland gaat er een rode lamp branden en behandelen ze je ineens alsof je 20 kilo cocaïne in je gat hebt zitten. Ik had nogtans gebeld naar de Vietnamese ambassade in Brussel om dit na te vragen en volgens hen was dat geen probleem als ik binnen de 15 dagen het land zou verlaten. Voor de mevrouw van Berlin Airlines dus wel. Ook al had ik reeds een geldig Thais visum van een half jaar, niks kon deze furie/führer van haar stuk brengen. Verdomme! En charmes heb ik ook al niet. Ze verwijzen me door naar de ticket counter. Ticket? Ik heb toch al een ticket? “No mister, you must buy new ticket!” Wablieft? Kunnen ze dat niet gewoon verzetten? Wat volgde was een lange aaneenschakeling van schelden, vriendelijk zijn, roepen, kalmeren en telefoneren. Uiteindelijk heb ik via mijn travelagent mijn ticket kunnen omboeken voor ‘slechts’ een paar honderd euro. Maar naar Thailand ipv Vietnam! In ieder geval beter dan een nieuw ticket kopen.
Ik ben ontgoocheld. Ik zou op mijn sokken in een vliegtuig richting Azië moeten zitten maar ik sta in een lege Duitse luchthaven met Fritz die niet weet dat hij gratis wifi uitzend met zijn iPhone. Wat zijn mijn opties? Taxi plus overnachting in het Sheraton hotel vlakbij de luchthaven kost ongeveer evenveel als 1 maand leven in Thailand. Ik bel onze Mario eens om te polsen of die misschien nog onderweg naar huis is. Hij was 5 minuten thuis, net genoeg om tegen Tinne te zeggen dat hij terug weg was. Ik begin alvast aan de voorbereiding van een nachtje doorwerken om toch snel in Vietnam te geraken. Via allerlei achterpoortjes en al dan niet illegale visumbreau’s krijg ik voor $40 een “speciaal papier” waarmee ik direct een visum on arrival zou krijgen.
Iedereen nog mee?
Dus de volgende dag terug naar de luchthaven en ik vlieg naar Bangkok. Kak! Wat nu weer, ik heb een Thais visum voor 6 maanden (3×2 maanden), maar als ze dat nu al afstempelen dan haal ik dat niet. Gelukkig staan er al wat stempels in mijn paspoort en ziet het er al wat versleten uit. Ik plak de pagina met mijn Thais visum aan de vorige zodat de kerel van de douane dit niet zou zien en mij gewoon zou binnenlaten. Met een beetje geluk werkt dit nog ook.
’s Avonds laat ik de Khao San links liggen en kijk ik live vanuit mijn bed naar de oefenmatch van de Rode Duivels met een paar Leo’s en een pad thai achter de kiezen, overnacht daar en neem de volgende dag een ander vliegtuig verder naar Ho Chi Minh in Vietnam waarna ik dus eindelijk aankom op mijn oorspronkelijke eindbestemming.
Niet de leukste 72 uur, maar dat hoort erbij zeker 🙂
Al was dit maar het begin…