Boracay, Pinatuba, Manila (laatste dagen Filipijnen)
Borocay, het eiland waar we al lang op wachtten. Witte zandstranden, helderblauwe zee en barrekes op het strand om s avonds gezellig coctail en wa pintjes te drinken.
Wa hebben we hier zoal gedaan: hoogste punt/berg en mini gekke dierentuin bezocht, veel rondgeslenterd, 3 gezellige avonden/nachten gehad (PARTY!!!!), Nick en Lou hebben twee duiken gedaan, Veck heeft zijn eerste duik gedaan (Joke keek toe en zag dat het goe was). Spijtig dat we op dit eiland niet meer tijd hadden. We moesten verder reizen want we wilden nog een tweedaagse maken naar de Mountain Pinatuba （vulkaan met groot kratermeer).
We zijn naar Manila gevlogen. Ditmaal waren we ruim op tijd op de luchthaven ( bij onze vorige vlucht waren we 30 minuten voor vertrek daar, stressen，we mochtten nog just mee). Omdat we nog zoveel tijd hadden, placeerden we ons in de koffiebar boven. Na een tijdje komt iemand naar onze tickets en vlucht vragen. Bleek dat er een volle vlieger op ons zat te wachtten (gek want we zouden pas een 45 minuten later boarden). Oei, snel tussen de vliegers tussendoor naar onze vlieger gelopen. En weg waren we richting Manila.
In Manila hebben we direct een taxi genomen richting Angeles (het Pattaya van de Filipijnen). Van hieruit konden we makkelijker naar de Pinatuba geraken. Buiten een groot aantal hoertjes en barrekes is hier niks te zien.
We krijgen het teleurstellend bericht dat we geen twee-daagse kunnen doen naar de pinatuba, enkel een dagtocht.
Ok dan maar een dagtocht. Een jeep rijdt ons tot 2 uur stappen tot aan het kratermeer. We passeren geweldige uitzichten en bereiken het gewelidge kratermeer. Dit is echt waaaw. De jongens laten de kans om in een kratermeer te zwemmen niet liggen.
De dag daarna huurden we een brommerke en reden maar wat rond met het motto we zien wel waar we uitkomen.
De bergen inrijden leek ons wel wat. Ze waren alleen wat onbereikbaar... een grote rivier dwarsboomde steeds onze plannen. We zijn dan maar eens de andere kant uitgegaan, naar een andere vulkaan vlakbij Angeles. Aan de voet van de vulkaan zouden zwembaden zijn, gevuld met het helderste water van omstreken. Op een warme dag spreekt zoiets u wel aan, dus wij hiernaartoe cruisen. Na een lange rit kwamen we bij een zeer verlaten kuuroord aan. Mensen omsingelden ons en waren bereid ons rond te leiden. Waar waren wij nu weer beland... De zwembaden waar we zo naar uikeken, bleken leeg te zijn. Na een tijdje haddeb we pas door wat er aan de hand is hier. 26 september 2009 passeerde hier een typhoon, die voor modderstromingen en aardverschuivingen heeft gezorgd. Huizen waren tot bijna aan het dak gevuld met modder en stenen. 12 mensen kwamen om. Het kuuroord werd omgebouwd tot tentenkamp voor de mensen zonder woning.
Toevallig had ik de kinderkleedjes die Linda me had gegeven bij me. Dit was wel de ideale plaats om ze af te geven. Merci Linda, ze waren er zeer gelukkig mee.
s avonds namen we een taxi richting Manila waar we de laatste avond met de Veck op stap gaan.
De laatste dag in de Filipijnen wilden we nog iets actief doen. We gingen naar een waterpretpark. Daar aangekomen, blijkt dat dit normaal gezien niet open is, maar we mochten toch binnen. Een waterpretpark voor ons alleen. De attracties gingen wel pas om 13.00 open (dan komen er enkele klassen), maar kom, we hadden dan toch een reuze mega zwembad met prive redders voor ons alleen. In de namiddag werd er zelfs een attractie enkel voor ons geopend. Toch allemaal weer gek e.
We haastten ons naar de luchthaven, weer stressen, en namen afscheid van Veck.
Thailand here we come.... (fotos en verhalen volgen nog)
Siquijor
We nemen een boot naar het Siqujor-eiland. Als we er aankomen is't al 21 uur en blijkt dat redelijk wa accomodaties hier al vol zitten. Uiteindelijk vinden we toch 2 toffe hutjes aan de rotsen aan zee. 's Avonds zitten we hier gezellig op ons hut-terrasje, wa bier, wa muziek, de zee onder ons,... super.
Als we gaan slapen wil Lou eerst zijn muggennet nog ophangen en loopt met zijn hoofd tegen de draaiende ijzeren ventilator, het resultaat: 2 ferm sneeën in zijne kop. 't Is één uur 's nachts en we zitten op een eiland waar geen leven meer te bespeuren valt. We bellen naar een dokter van Arendonk die ons geruststeld dat het binnen de 12 uur genaaid moet worden (en niet direct). Met wa potjes ontsmettingsmiddel, steriel gaas en plakband komt Lou goed de nacht door. 's morgens worden zijn wonden zeer goed verzorgd: 3 draadjes en 1 draadje. En alles is weer in orde. Geen paniek vanuit het thuisfront.
De eerste dag zijn we met een brommerke het eiland gaan verkennen. Kinderen vinden het geweldig als we passeren. Iedereen is hier zeer enthousiast. We moeten ook deze keer weer naar iedereen wuiven. Philip en Mathilde zijn er niks tegen...
De avond brengen we door op ons terras. op de latere avond maken we het gezellig met kaarslicht (geen electriciteit).
We belandden na enkele tryclicle-tochten op een ferm strand. De jongens wagen zich aan een koraalspeurtocht, maar zonder echt succes. Een bootje met een Filipijntje brengt Lou en Nick verder de zee in waar het naar't schijnt mooi snorkelen zou zijn. Ook hier een teleurstelling. Niks of zeer weinig te zien. Dan maar genieten van de geweldige zonsondergang... .
We slaan 's avonds onze voorraad biertjes op om op ons terrasje te kunnen genieten van een gezellige avond. De zeer rustige zee onder ons hutje is veranderd in een kolkende, in onze hut-inbeukende gevaarlijke zee. (zie foto picassa).
De electriciteit valt uit, we moeten ons behelpen met een geïmproviseerde kandelaar.
Omdat het weer niet al te best is, besluiten we het eiland vroeger te verlaten. De zee is zeer wild en de boot niet echt super groot. We zitten binnen in de boot. Golven slaan over onze boot heen, we maken schommelingen van 100°, af en toe lijkt het of we de zee niet raken, soms lijkt het een duikboot. Veck heeft het er echt niet mee en vreest dat we gaan omkantelen. De één-uur-durende-helse-boottocht loopt goed af.
's Avonds laten we ons in Dumaguette verwennen met een massage. Hmmmm....
Tacloban & Cebu
We verlaten het Biri eiland. We zitten weer opgepakt op een pumpboat, met een ferme regenbui op komst. Al snel wordt er voor beschutting gezorgd (een groot zeil met zeer veel gaten :) ). De gaten in't zeil zorgen voor lekken, die na een tijd kleine watervalletjes worden. Na enige herschikking (op bagage en bakken bier kruipen), hebben we ons toch nog redelijk kunnen beschermen tegen de regen. En ook na enige acrobatenstunts op een smalle balk komen we veilig aan wal. We nemen een bus verder richting zuiden. De bus zit maar halfvol, ieders heeft een eigen zetel. 't is plezant, relaxed naar buiten kijken met raam open naar natuur en familietafereeltjes. Halverwege de rit wordt de bus echter gevuld met selder. Pakken selder (en andere groenten) worden langs de ramen in de bus gestoken. Lou kan geen kant meer op en zit gevangen tussen de selder, Veck moet plaats maken voor de selder en moet vooraan in de bus gaan zitten, Nick zit opgepropt tussen de Filipijnen, Joke heeft meer chance en heeft nog een bank voor haar alleen en kan dankzij de selder zich volledig plat leggen over selder en bank. De avond vullen we met naar cafeekes te gaan met slechte slaapverwekkende muziek.
We zijn aangekomen in Cebu City. 's Avonds kunnen we een leuk festivalleke meepikken. Filipijnse idool-kandidaten, zangkoren, uitbeeldende volksspelers (met als hoogtepunt het uitbeelden van het hanegevecht) entertainen het publiek. Ook in Cebu zie je blijkbaar weinig jonge toersisten. We zijn zelfs populair. Mensen vragen af en toe om met ons op de foto te mogen (wie weet hebben ze ons wel gezien op onze paint-ball promo-spot zaterdag en zijn nu bekend in de Filipijnen :) ). We hebben weer veel beziens.
Biri Islands
Vandaag gaan we van Legazpi naar de Biri islands. Een hele tocht die begint met een 3 uur-durende busrit tussen de locals. De bus heeft groene ramen, iedereen ziet groen, we wanen ons in een andere wereld. Wanneer we van de bus stappen hebben we veel bekijk van de mensen daar. Iedereen komt samen om naar de witte mensen te kijken. En niet van ver, ze staan hier een meter voor je neus en blijven kijken, twintig minuten lang. We nemen Veck zijn favoriete vervoersmiddel verder naar de ferryplaats. We overtreffen ons vorig triclycle-record, ditmaal gaan we met 4 + onze 4 grote rugzakken op brommer + aanhangwagen, dit schijnt heel normaal te zijn.
In de ferry is het één en al chaos qua geluid. Er staan 4 TV's op, allen op een verschillende post. Eénmaal we geen goed bereik en dus geen goed beeld maar geruis hebben op zee, blijven de Filipijnen vrolijk verder kijken. Af en toe roept de kapitein dan nog eens iets luids... . Zelfs de valsklinkende karaoké die we hier gewend zijn klinkt beter in onze oren dan de ferrychaos. Van de ferry springen we nog eens de tricycle in om vervolgens een lokale boot te nemen naar het Biri eiland.
Een avontuur op zich. Nick voelt zich ongemakkelijk tussen de borstvoedinggevende moeders :).
's Avonds gaan we op't eiland op zoek naar wat voedsel. Blijkt dat er maar één mini-restaurant (met één tafel) is. 't Is eigenlijk al gesloten, maar omdat we toeristen zijn, willen ze voor ons nog wel een eike bakken met rijst. We kruipen vroeg in onze nest, want hier is 's avonds niet veel te zien. Er is ook maar electriciteit tot 00.00 uur (om 12.00 's middags beginnen de generators pas terug te werken.)
's Anderendaags. Regen, regen, regen. We besluiten dan eerst maar om naar 't restaurantje te gaan, voor ze deze avond al zijn uitverkocht. Dat lukt, zelfs het eten viel redelijk goed mee. We huren twee gidsen om naar de nr 1 bezienswaardigheid van het eiland te gaan, de rock-formations van de Biri islands. Zoals de naam al doet vermoeden, serieuze rotsformaties die boven de zee uitsteken en alleen toegangkelijk zijn bij laag tij. Na een fameuze off-road trip met twee keer drie personen op een brommer komen we uiteindelijk bij de zee. "And now we go in the sea" was de droge uitleg die we er verder bij kregen. Het regende al en de zee zag er niet bepaald ondiep uit. Nick en Lou hadden een vrij lange short aan tot over hun knieën en besloten deze uit te doen. Twee gasten in onderbroek, één met plastiek Hema regenjasje en één zwangere (rugzak langst voor onder de jas). De Veck bleef zijn coole zelve en rolde zijn broek op. De tocht door de zee was niet van de minste en Joke besefte al snel dat het niks voor haar was. Ze wacht uiteindelijk op het strand. De twee halfnaakte baders, de veck en de twee gidsen zijn ondertussen aangekomen bij de rotsen. Een schoolvoorbeeld van erosie, maar ook een wilde zee en grote golven maakten het plaatje compleet. Ondertussen was het ook gestopt met regenen en daalden we terug af voor opnieuw een lange tocht door de zee.
Eindelijk zon, na een natte voormiddag klaarde het eindelijk op. Na het maken van de planning voor de volgende dagen besluiten we een eindje te gaan wandelen. Je kan hier maar twee kanten uit, links en rechts, links hadden we al eens genomen, dus rechts was de volgende meest voor de hand liggende keuze. Enkele kilometers en tientallen starende en wuivende locals verder (blanken zien ze hier zelden, vandaar) zijn we aan het einde van de weg en op zoek naar verfrissing. Een pintje was wel te vinden in een winkeltje, maar nu nog een leuke plaats om het op te drinken. We komen uiteindelijk terecht op het terras van een ander hotelletje. De eigenaar is een Australiër en komt er na een tijdje bijzitten. Na een korte babbel nodigt hij ons zelfs uit om te blijven eten. Wij, hongerig omdat er voor de rest hier niet veel te vinden is happen meteen toe. Het wordt een gezellige avond met vooral zeer lekker eten. Ook leuk dat hij een heel grappige vrouw had die graag op vis jaagt met een harpoen. Ze vertelde ons ook dat wanneer ze vroeger blanken zag, ze 'JOY' voelde, vandaar dat de mensen hier allemaal zo enthousiast zijn wanneer ze ons zien. We worden teruggebracht op de megabrommers door iemand van de familie.
Legaspi
dag 4: Vandaag een grote dag. We gaan met walvishaaien zwemmen. Klinkt spannend en dat is het ook een beetje. Maar zijt gerust, de haaien zijn 'normaal gezien' mensvriendelijk. We hebben grote verwachtingen, alhoewel we ook weten dat de kans bestaat dat we er geen zullen zien. De haaien bevinden zich enkel voor de kust in de periode januari tot mei en aangezien het nog maar 6 januari is,... . Afwachten dus.
Supervroeg opgestaan om om 7 uur de minivan te halen. Olé we kunnen nog mee, maar blijkt dat het buske pas vertrekt als't vol is. Een klein uurke wachten we nog op 4 personen die uiteindelijk niet meer komen. We betalen dan maar iets meer dan normaal om dan uiteindelijk toch te kunnen vertrekken. (1,5 uur in de bus).
Na de briefing van wat wel en niet mag in het water met de haaien, varen we samen met een duits koppel in een klein bootje richting de spotplekken. We varen,.... en varen,.....en varen,.... en zoeken,...... en wachten,...... en slapen dan ondertussen ook maar een beetje,... en varen,......(2,5 uur) en geven de hoop op den duur op om nog een glimp van een haai op te vangen.
Maar dan ineens grote vreugde, er is een haai gespot en we varen er opaf.
De begeleider zegt ons klaar te houden om in't water te springen. Alles gebeurt opeens zeer snel en vooral in chaos. Hups iedereen moet in't water springen, de boot vaart ondertussen nog verder. We zijn maar enkele meters, of voor sommigen zelfs minder dan een meter van een grote haai. We zitten zo vlakbij en toch slaag ik erin de haai niet te zien. ('t Is dan ook maar een beestje van 15 meter lang).
Nick is er zelfs per ongeluk tegen gezwommen. Er komt nog een 2de, 3de en 4de poging om tot bij de haai te zwemmen. Maar na de 2de poging geven ik en Veck het maar op. We bekijken het beestje, het spectakel en de chaos wel van boven het water. We kunnen dan toch zeggen dat we op minder dan 2 meter afstand van een haai geweest zijn :).
lou en Nick hebben het beest meerdere malen van dichtbij kunnen zien.
We hadden ons een dagje walvishaaizwemmen wel anders voorgesteld. Een beetje beetje op ons gemakske snorkelen om dan af en toe een haai voorbij te zien zwemmen. Aan deze 'haai-spot- in een halve minuut - anders is ie weg - chaos' hadden we ons niet verwacht. Maar het was wel zeer plezant.
's Avonds leefden we ons uit in een hambuger-keten en kwamen later op de avond nog terecht in een karaoké-bar met enkel 4 niet schamende - vals zingende Filipijnen en wij dus.
Het engels dat ze normaal in de Filipijnen goed beheersen, kenden ze hier blijkbaar niet. Toen we de rekening vroegen, kregen we nogmaals 4 pinten,.... zo kunnen avonden hier zeer lang duren,.... :)
Welkom op de Filipijnen!
Dag 1 Manila: Na onze gemakkelijke Nick en Lou-vondst, worden we onmiddellijk in de drukte gesmeten van de 5de grootste stad ter wereld: Manila. Onze gids Lou leidt ons direct van de luchthaven naar ons guesthouse. 't Is eens wa anders en vooral zeer gemakkelijk om gewoon maar te volgen. We doen die avond nie veel meer dan een hapke gaan eten, terassen en bijkletsen.
Ik heb enorm veel last gehad van de jetlag (of kwam't door't slaappilleke?, het 2de deel van de heenvlucht is alleszinds met momenten vaag).
Dag 2 Manila: We verkennen de stad. De jeepney is voor ons een nieuw vervoersmiddel. We maken vooral veel grapjes dat we de Jeep nie nemen, maar hem dan toch nemen,...
's Avonds nemen de best-wel-comfortabele-nachtbus naar Lagaspi.
Dag 3 Lagaspi: We komen om 5 uur 's morgens aan in deze stad. Dit vraagt daarom nog om een goei dutje als we in ons hotelleke aankomen. Ik heb nog steeds last van overdreven moeheid ('t einde van de jetlag hoop ik).
Goe uitgerust gaan we daarna naar de vulkaan Mayon, jullie bekend van de nieuwsberichten een dikke week geleden. Deze vulkaan is sinds kort terug actief (vorige week nog uitbarstingen), maar 't is veilig genoeg om in de buurt te komen voor een zeer ferm uitzicht.
Een tricycle (een brommerke met aanhangwagen voor anderhalve persoon maar die ons toch met 3 in't karreke + Nick vanachter op) vervoert ons naar 't begin van de berg naar 't uitzichtpunt van de vulkaan. Halverwege stoppen we bij een observatiestation, waar ze ons zeer graag den uitleg over de vulkaan geven. De verdere tocht is best zwaar. Op de top aangekomen zien we.........wolken........wolken......de aanloop van de vulkaan en aan de andere kant wel een helder zicht over de stad. Verdorie, nu dachten we eens een chique vulkaan te zien. Maar we wachten,... en wachten,.... en wachten,..... en wachten,..... en wachten,..... en wachten (op een tof terrasje natuurlijk e :) ). Lou en Nick hebben er goede hoop op dat de wolken nog zullen verdwijnen, dus we wachten,.... en wachten nog meer.
Wachtend op een uitzicht over de volledige vulkaan stellen ze ons voor om ne keer te paintballen, maar we bedanken hier vriendelijk voor. We veranderen al snel van gedachte als ze zeggen da't gratis is en ze nog volk zoeken voor een promotiespot voor TV. Hm, dan willen we natuurlijk wel meedoen. Alé vooruit, k' heb da zelf nog nooit gedaan en vind 't wel spannend. Het wordt een spel België - Australië. De camera volgt onze MEGA-win-acties (eigenlijk vooral van Lou en Nick hoor). De organisatie bedankt ons achteraf voor de medewerking. Zaterdag komen we op TV, YES.
Na het paintballavontuur is de vulkaan zichtbaar. Eindelijk. Het wachten heeft beloond. De vulkaan is volledig zichtbaar en't is de moeite.
....
Tijdens het spitsuur proberen we terug te geraken naar ons guesthouse. Een jeepney loodst ons door de mierennest. Deze tocht was alles behalve gezond. We hebben onze portie smog binnen voor de komende 5 jaar. We dachten dat Bangkok al erg was, maar nee hoor, het kan nog vééél erger. Nick en Veck hebben last van het diesel-proeven tijdens hun gesprek en kiezen dan ook maar voor een dik-gepropte zakdoek voor hun neus...