Tbilisi - Alaverdi - Dilijan

Tbilisi - Alaverdi

119km

Vandaag begint met afscheid nemen, al zie ik hen over een dikke drie weken normaal thuis al terug. Het weer was de voorbije dagen echt slecht met altijd wel een vorm van regen die naar beneden kwam en dat is vandaag niet anders. Na een half uur is mijn propere fiets onherkenbaar door de wegenwerken en het spoorfietsen dat ik moest doen om uit de stad te geraken. Ik rij vandaag naar de grens met Armenië en hoop na de zoveelste vervelende zotte hond die voor m’n wielen loopt dat de Armeense honden aaibaarder zijn. De honden verdwijnen maar de regen start en dat zal zo blijven tot aan de grens. Een nieuw land is altijd een beetje spannend. De grens is een verschil van 200m, maar eens in Armenië regent het niet. Ik laat de regen dus letterlijk achter mij en ga van start. De weg volgt een rivier langs rotsen en door kloven. Het is hier helemaal anders, iedereen rijdt met een oude Lada en niemand draagt een mondmasker meer. Ik heb nog geen simkaart dus kan niks opzoeken waardoor ik zelfs na een paar keer vragen lang op zoek ben naar een hotel. Gelukkig ontmoet ik een Fransman die me in de juiste richting wijst. Uiteindelijk kom ik toch nog ergens anders terecht en bel ik even Yulia om te tolken want met mijn survival Russisch red ik het niet. Goed gedaan Yulia, ze brengen me veel eten en ik krijg een mooie grote kamer waar ik alles kan drogen en warm kan slapen.

Alaverdi - Dilijan

83km

Het is hier een mooie streek met veel kloosters in de bergen, maar om daar naartoe te klauteren heb ik allemaal geen tijd. No worries, later heb ik nog een topklooster op mijn programma staan. Mooi dus, maar ook weer veel wegenwerken en dus modderbanen. Als ik even later een sanitaire stop maak komen er ineens twee andere fietsers aan. Het zijn Louie en Isabel, twee Fransen die ook samen verzeild geraakt zijn en sinds Turkije af en aan samen fietsen. En toen waren we met drie. Na een paar kilometer krijgt Isabel platte band en ik zie al direct dat ze van banden plakken geen fromage gegeten heeft. In plaats van ze te laten kloten neem ik dat natuurlijk uit haar handen en na een paar minuten is het gefixt. Haar band heb ik ze wel zelf laten oppompen. We rijden verder tot in Vanadzor en daar bekijken we bij een druipend vette shoarma burger wat onze opties zijn. We gaan ervoor gaan en nog 1 grote klim doen naar de sneeuw om daarna af te dalen naar Dilijan. Dat klimmen viel nog mee, maar het dalen in de motregen tegen het donker had ik het toch frisjes van gekregen dus eerst ergens opwarmen met thee en koffie. Ondertussen boeken we een guesthouse waar we later nog zelf vreemde pasta maken maar die ondanks de consistentie toch lekker was. Al was ik de enige die dat vond. De warme douche waar ik zo naar uitkeek komt er niet want er is geen gas in het dorp. Gelukkig heeft Louis een campingdouche en kunnen we die vullen met warm water uit de waterkoker, beter dan niks. Ik was al de hele dag geen 100% en kruip op tijd in bed naast de chauffage.


Tsalka - Tbilisi

Tsalka - Tbilisi

90km

Wat een geluk dat ik dat elektrisch vuurtje had gekregen, zonder zou ik serieus kou hebben geleden. Ik probeer mijn vertrek nog wat te rekken want het regent weeral hard maar het duurt te lang dus vertrek ik zo maar. Het is nat want ik zit echt in de wolken en zie bijna geen hand voor mijn ogen. Eerst nog een stuk klimmen en dan een heel eind naar beneden bollen. Maar ik ben al doornat tot op mijn vel en tijdens het afdalen zit ik stil en kreeg ik het nog sneller koud. Op de duur heel super koud en ik vraag me af hoe ik dat nog 70km ga volhouden. Net als ik op het punt sta te stoppen en van kleren te wisselen zie ik ergens een bbq branden langs de weg. Die mensen begrijpen direct wat er aan de hand is, geven me thee en nodigen me binnen uit. Daar zet de George zijn Georgische Netflix op voor mij om naar te kijken terwijl ik mijn kleren kan drogen aan de stoof. Als ik na een uur opgewarmd ben en wil doorgaan houden ze me tegen want ik moet eerst nog mee eten en bier drinken. Ok, daar heb ik nog wel even tijd voor. Ondertussen komen de twee Wit-Russen van eergisteren hier ook ineens aan, maar die krijgen geen vipbehandeling.

Ik moet door als ik voor het donker in Tbilisi wil aankomen, bedank iedereen en vertrek opnieuw. Eventjes later kom ik onder de wolken waar het opvallend warmer en droger is dan er in, maar dat is van korte duur want ik moet direct terug klimmen. Kort daarna kom ik bij een groepke locals die bier uit plastieken flessen zitten te drinken in een bushok en ik moet mee komen drinken. Twee pintjes dan want ik moet echt door. Nog een stukje hoger op de berg word ik opnieuw tegengehouden, ditmaal door twee oude paddestoelenplukkers die me brood, thee en vleesjes toestoppen. Net op een dag dat ik echt niet veel tijd heb moet ik overal blijven plakken, maar ik ben heel blij dat ik vriendelijke Georgiërs gevonden heb. Ik wist wel dat ze bestonden! Het zal nipt zijn, gelukkig is het laatste stuk 20km bergaf. Maar mijn remmen zitten er volledig door en die (natte) afdaling is bij momenten echt super gevaarlijk waardoor ik maar traag kan rijden. Het is net donker als ik aankom bij het hostel pal onder de Bridge of Peace in het centrum van Tbilisi. Alles is nat, hangt vol zand en stinkt naar rook maar dat lossen we morgen wel op. Ik spring in de douche, kijk Liverpool en de rest van de avond spelen we een grappig mafia kaartspel met de mensen van het hostel bij wat pintjes.

Tbilisi - Dag 2

Vandaag grote dag want ik krijg bezoek uit België, wie dat is ontdek je later. Eerst moet ik naar de ambassade van Iran om mijn visum te regelen en daarna naar de lokale Dibo carwash om mijn fiets te wassen. Na een ingewikkelde telefoon naar de ambassade komt het erop neer dat ik een papier moet gaan halen met hun betaalgegevens en €90 moet overschrijven via een Georgische bank a.d.h.v. die gegevens. Uiteindelijk is dat allemaal gelukt, maar ik heb er wel een Georgische bankrekening voor moeten openen. Duurde allemaal wat langer dan verwacht maar ik had nog net genoeg tijd om nog eens Thais gaan te eten. Hoog tijd om de sleutel van ons appartement voor de komende vier dagen op gaan te pikken en naar de carwash te fietsen.

Jawel, in Tbilisi staat een Arendonkse carwash en daar mag ik vandaag mijn fiets gaan (laten) wassen. Simon Van Loon van Dibo heeft me in contact gebracht Zura, de uitbater. Ik moet een tijdje op hem wachten maar word ondertussen goed in de watten gelegd. We hebben een leuke babbel en mijn fiets ziet er weer uit als nieuw (voor zolang het zal duren) en dan moet ik al weer terug want ik moet nog vanalles doen voor de bezoekers arriveren. Zura belooft de komende dagen nog een paar flessen van zijn zelfgemaakte wijn te brengen maar voorlopig steek ik de ijskast vol met lokaal bier. Alles is klaar voor de gasten en ik wacht op ons terraske dat uitzicht geeft over oud Tbilisi. En dan zie ik een taxi stoppen en Pieter, Jan, Jan en Raf uitstappen. Ik heb ze al in de mot zonder dat ze het weten en ga ze beneden ontvangen. Plezant en grappig weerzien na een paar maanden en op een speciale plaats. Na de bierdegustatie moeten we eten en dat kunnen we aan de overkant van ons straatje, vlakbij ons appartement. Daarna belanden we in een wijnwinkel nog dichter bij huis en gaan we redelijk los in het wijnproeven. Uiteindelijk kopen we veel te veel en veel te dure wijn maar we hebben heel goed gelachen en dan maakt dat allemaal niks uit. ’s Anderendaags was het minder lachen.

Tbilisi - Dag 3

Eerste dag voor de bezoekers en al direct voor velen een katerdag. Ik zit fris en doe mijn was en stel wat orde op zaken. In de namiddag gaan we naar het museum voor optische illusie omdat het pijpenstelen regent en dat was ook heel amusant. We voelen ons zelfs terug klaar om iets te drinken en gaan kijken in de Engelse pub. Maar al snel vallen er opnieuw slachtoffers en keren we huiswaarts. We eten nog Indisch van de afhaal Indiër en sluiten de dag af met een filmpje in de zetel om de volgende dag terug topfit te zijn.

Tbilisi - Dag 4

Er waren nog een paar dingen die ik moest fixen aan mijn fiets en daar beginnen we mee. Met een ex-fietsenmaker in huis mocht dat geen probleem zijn. Daarna nemen de anderen de tourist bus door de stad terwijl ik naar de ambassade ga om mijn Iraans visum op te pikken en alles in orde maak voor mijn vertrek de volgende dag. Als iedereen terug thuis is pakken we de bakjeslift naar het kasteel op de top van de berg. De botanische tuin skippen we wegens pokkesaai en kiezen om op de ruïnes van het kasteel te klimmen. Volledig legaal en levensgevaarlijk. Terug met onze voeten op de grond proberen we een wijn-ijsje terwijl we naar de waterval wandelen. Van al dat toeristen hebben we honger gekregen en we zetten ons in een traditioneel Georgisch restaurant. Nog even denkt onze toergids dat we aan de verkeerde kant van de berg zitten, maar we zitten eigenlijk vlakbij huis. Daar kaarten we na het eten nog wat en Zura brengt zijn heerlijke zelfgemaakte wijn. Een mooie afsluiter van een paar dagen Tbilisi met vrienden want morgen moet ik spijtig genoeg al verder om niet in tijdsnood te geraken, terwijl zij nog een paar dagen Georgië gaan verkennen.


Akhaltsikhe - Akhalkalaki - Tsalka

Akhaltsikhe - Akhalkalaki

68km

Bij de vriendelijke mensen in het hotel natuurlijk wel ontbijt inbegrepen zoals het hoort, maar daardoor vertrek ik wel een beetje te laat. Het regent (nog) niet, maar de dreiging is er zeker wel. Doordat de zon niet schijnt is het ook redelijk koud en even later is het dan toch zover. De regen valt met bakken uit de lucht en ik kan nergens fatsoenlijk schuilen dus rij ik maar verder. Plots staat er zo’n typisch oud Russisch busje (met Nederlandse nummerplaat) langs de weg en een man die foto’s van mij staat te nemen. Hollanders kom je overal tegen, dus ook hier. Na een korte babbel in de regen rij ik weer verder tot ik uiteindelijk bij een houten kot kom waar ze forellen verkopen en ook koffie. Daar blijf ik een dik uur hangen tot er een droge pocket in de wolken voorbij komt. Teken om verder te gaan. De regen hangt voor mij en achter mij dus ik mag niet te snel of te traag fietsen merk ik al snel. Nog maar eens schuilen dan, ditmaal onder de bomen en afwisselend verder aanmodderen op de kapotte slijkweg. Aangekomen in opnieuw een vreemd dorpje recht naar de shoarma. Ik geraak stilaan opgewarmd maar krijg de mensen niet ontdooid. Een kamerke op booking.com gezocht maar dat hotel bleek uiteindelijk gewoon niet te bestaan. Net zoals elk ander hotel op Google maps. Enige optie opnieuw iets duur in het centrum. Tot opeens twee andere fietsers opduiken. Ook onderkoeld en wanhopig op zoek naar iets om te slapen. Gelukkig had ik alles al gecheckt en komen we overeen samen een grote kamer van drie te delen in een hostel. Goedkoper, grappig en nog wel plezant. Plus van booking.com krijg ik nog €25 voor mijn troubles. Winning!

Akhalkalaki - Tsalka

94km

Ik vertrek zonder mijn Wit-Russiche vrienden want zij hebben niet de ambitie om zo ver te fietsen vandaag. Het lijkt een rustige dag te worden, maar er staat wel veel wind. Natuurlijk exact uit de richting waar ik naartoe moet. Beter eerst iets eten in een lokale foodcourt. Het eten is lekker, maar de mensen zijn nog altijd niet super vriendelijk tegen vreemde fietsers. De mooie rit gaat verder langs een paar meren, maar in elk dorp zit er minstens één grote super agressieve hond die mij grommend en blaffend achterna holt. Het zijn ook verkiezingen in Georgië vandaag maar daar is op een paar affiches links en rechts na niet veel van te merken. Het beetje zonneschijn dat er nog was maakt plaats voor regen als ik bijna in Tsalka aangekomen ben. Ik had een homestay gevonden maar als ik daar aankom vertelt de vrouw me dat ze weg moet en ik spijtig genoeg niet kan blijven. Dan maar in het centrum eens gaan luisteren of er iets is waar ik warm kan slapen. Er is een hotel, maar dat ziet er mega bescheten uit, letterlijk. Maar het is wel het minst bescheten gebouw van allemaal. De tienduizend dode vliegen op de vensterbank van de lobby negeer ik. Na wat rondbellen duikt er een meisje op die me de sleutel geeft en een elektrische kacheltje. Dat er zelfs warm water is in mijn badkamer is een aangename verrassing. Bij gebrek aan iets anders ga ik een shoarma halen in een klein kraampje bij de supermarkt. En twee uur later nog één. Het is heel koud buiten maar eigenlijk is het nog best gezellig in mijn kamer bij mijn kacheltje terwijl ik een film kijk met wat chips en een pintje.


Batumi - Goderdzi - Akhaltsikhe

Batumi - Goderdzi

106km

Er werd regen voorspeld, maar het is droog en zelfs niet koud. Eerste dag fietsen in een nieuw land en ik merk al snel dat fietsers hier onzichtbaar zijn. Veel agressieve chauffeurs die precies allemaal in hun eigen denkbeeldige race verwikkeld zijn. De rook die hier hangt is niet alleen van uitlaatgassen maar ook van gierende banden die langs alle kanten weerklinken. Het ontbijt in mijn goedkoop hotel was redelijk schraal dus ik stop bij een soort bakker. Maar niks met kaas want die stroomt nog door mijn aderen na die overdosis van gisteren. De grumpy madam verkoopt mij twee worstenbroodjes met kip. Ik eet er één en dan vliegt het andere uit mijn tasje door de vele gaten en bulten in de weg en voor ik het kan oprapen rijdt er al een camion overheen. Even later smooth nieuwe asfalt, misschien is de weg van Batumi naar Akhaltsikhe toch niet zo slecht en gevaarlijk als ik overal lees…

Maar die gedachte is nog niet uit mijn hoofd alvorens de weg stopt en het slijk en modderpad begint. Het is hier wel heel mooi en ondanks de staat van de “baan” geniet ik echt van de fantastische omgeving, het rijden en het glijden. Het gaat natuurlijk niet supersnel en ik word dikwijls vertraagd door kuddes koeien, geiten en schapen maar ook soms versneld door de grote honden die achter mij aan komen. Er zijn heel veel werken aan de gang, maar niet aan de weg zelf. Ik vermoed dat ze eerst alle watervallen, slijkstromen en rivieren moeten afleiden via allerlei kanalen en goten omdat een nieuwe weg anders in no time weggespoeld zou worden. Ik wil vandaag zover mogelijk geraken, zo dicht mogelijk bij de top van het skigebied zodat ik morgenvroeg niet super ver meer moet klimmen in de kou. Er zijn veel guesthouses maar ik kies uiteindelijk voor het laatste “goedkope” hotel voor de top. Als ik de prijs vraag moeten ze eerst even overleggen hoeveel ze de gestrande toerist uit zijn zakken gaan kloppen maar ik heb geen andere opties. Ongeveer het driedubbele van de normale prijs blijkbaar. Daarvoor krijg ik drie bedden in een ijskoude kamer zonder warm water. Dat zou vanaf 21u misschien beschikbaar zijn. Ook de prijzen in hun winkeltje verschillen elke keer als ik er iets koop, afhankelijk van wie er aan de kassa zit. Wat ik wel heb in mijn kamer is een waterkoker en die gebruik ik dan maar non stop als chauffage.

Goderdzi - Akhaltsikhe

56km

Het ontbijt is plots ook niet meer inbegrepen deze ochtend, nochtans had ik dat duidelijk gevraagd gisteren avond. Maar ze doen alsof ze me niet verstaan en zelfs geen Google translate meer kunnen lezen en ik doe teken van geef me dan maar wat. Maar als ze denken dat ik voor dit ontbijt ga betalen zijn ze mis. Terug boven pak ik mijn spullen en terwijl ik mijn fiets aan het optuigen ben komt een man geld vragen voor het ontbijt. Maar ik verstond die toch wel ineens niet meer zeker en ben vertrokken. Het is nog een zware 5km tot de top door diepe modder, motregen, snijdende wind en wegenwerken. Eens aangekomen ben ik blij dat ik er ben, koop een cola bij een oud vrouwke met een kat in haar nek en begin ik naar beneden te glijden. Aan deze kant van de berg hetzelfde verhaal. Slijk, stenen, gaten, bulten, riviertjes over de baan en hier en daar een afgrond waar je best niet in duikt. En toch vond ik het een mega leuke weg! Tegen dat ik in het dal ben regent het en ik volg de rivier tot in de stad. Daar ontdek ik Georgische shoarma en bestel er een extra large die juist geen halve meter lang is, net wat ik nodig had. Op een paar vriendelijke bompa’s na blinken ze hier niet echt uit in gastvrijheid want ik word op veel plaatsen raar en met kleine ogen aangekeken. De eerste echt vriendelijke mensen zijn die van het hotelleke waar ik mijn supervuile velo gewoon in de lobby mag parkeren. Na twee koude dagen blij met een fatsoenlijke warme douche en als afsluiter een pintje en een film.


Hopa - Batumi

Posof - Hopa - Batumi

52km

Om 5 uur knalt het gebed door de speakers dus ik ben op tijd wakker. Buske vertrekt om 8u en ik kan zo nog een tweede keer genieten van die mooie weg ook al scheuren we er serieus vandoor. Daardoor sta ik al snel terug in Ardahan en heb genoeg tijd om een ticket te kopen voor de volgende bus, mijn fiets te fixen en iets te eten. Als de bus komt mag mijn fiets niet mee, net zoals deze morgen. Met geld beginnen zwaaien helpt opnieuw. De buschauffeurs kunnen hun gulzigheid niet verstoppen en weten niet hoe zich te gedragen als ze belachelijk teveel geld vragen maar ik ben in geen positie om te onderhandelen. Paar uur langs geweldige wegen en extreem coole bergstad Artvin gaan voorbij en we staan in Hopa. Fiets terug in elkaar steken, snel omkleden en maken dat ik naar de grens ben. Daar gaat alles vlot, alleen het is al donker en de klok staat een uur later. Nog een dik uur fietsen in het donker tot Batumi. Daar toch nog snel khinkali gaan eten en na wat rondrijden een goedkoop hotel gevonden. Ik ben in Georgië.

Rustdag in Batumi

20km (gewandeld)

Na de rush van gisteren tijd voor een rustdag, even alles op een rijtje te zetten en mijn planning een beetje aan te passen want ik ben nu 250km verwijderd van waar ik eigenlijk moet zijn. Batumi is een toeristische stad aan de zwarte zee en het zit er vol Russen die hier op vakantie komen. Nu iets minder dan in het hoogseizoen maar toch. Overal waar je kijkt zie je gigantische hotels en ze bouwen er nog constant bij. Het is een stad waar very old and crappy meets very new and modern. Ik wandel over de pier en kijk naar de vele vissers. In het park zie ik mensen die zich Rocky wanen en volle bak trainen in hun jeansbroek. Vroeger had ik al eens geproefd van de Georgische keuken en daar had ik goeie herinneringen aan. In een lokaal restaurant bestel ik kachapuri en ik krijg een mega grote portie die ik nooit alleen op ga kunnen. Ik kan geen deeg meer zien en de kaas komt bijna uit mijn oren, tijd om te stoppen en verder te gaan op mijn toer. Langzaam maar zeker passeer ik alle gekke plekken en bezienswaardigheden die Batumi te bieden heeft. O.a. het reuzenrad, de haven, Ali en zijn metalen vrouw die perfect in elkaar passen en uiteindelijk pak ik nog de cable car naar de top van de berg om van het uitzicht te genieten. Na 20km ben ik het wandelen beu en heb ik toch terug een hongerke. De bediening is precies raar in Georgië, je moet ze tien keer roepen en het duurt een uur om iets te bakken in een restaurant waar maar twee man zit. Als afsluiter test ik nog de lokale taxi app om terug naar het hotel te gaan want ik moet uitgerust zijn om morgen 100km bergop te rijden.