Nederland

Enkele dagen voor het vertrek kreeg ik verschillende berichten van onbekende mensen. Allemaal Belgen die ooit in Iran waren geweest en me een goeie reis wensten naar een prachtig land vol supervriendelijke mensen. Dat belooft.

Nadat de voorbije weken zowat elke krant en lokaal reclameblad gepasseerd was voor een interview werd het tijd om over te schakelen naar radio. Radio 2 belde met de vraag of ze me op de dag van vertrek ’s morgens live mochten bellen in de uitzending. 6u30 was vroeg, maar blijkbaar zijn er in Retie dan toch al een paar vroege vogels naar de radio aan het luisteren. Ik was dan ook een beetje maar wel aangenaam verrast dat deze me ook kwamen uitzwaaien op de markt. Buiten hen bijna alleen maar bekende gezichten. Familie, vrienden en de buren met een heel mooi zelfgeknutseld spandoek met een duidelijke boodschap.

Genoeg belangstelling gehad en tijd om te vertrekken. In de kleine chaos vergeet ik nog dag te zeggen tegen enkele mensen behalve ons ma. Off we go… and we zijn Dim, Helze en ik. Én als verrassing ook nog Youri de broer van Dim die een heel klein stukje meerijdt. De anderen gaan me twee dagen vergezellen tot in Koblenz.

De zon schijnt, de wind zit goed alleen horen we een tikkend geluid dat ons stilletjes op ons zenuwen aan’t werken is. We proberen het nog te negeren, maar het wordt alleen maar erger. Blijkt dat het wiel van Herbert niet doet wat het moet doen en dat is een probleem. Zelfs zo’n probleem dat we Joke, de vriendin van Herbert, moeten bellen om een nieuw wiel te brengen. Youri heeft ondertussen rechtsomkeer gemaakt en wij klieven door de wind langzaam maar zeker naar Sittard. Nou nou gesellig hier. We hebben onze ice coffee oreo nog maar net opgelepeld en daar is Joke al. Na het eten snel even wiel wisselen en we kunnen weer op pad. Door glooiende Duitse velden waar de wind niet altijd in ons voordeel staat, zeker niet met zo’n zwaar geladen fiets. Zelf eens proberen met dit gevaarte te rijden? Natuurlijk mag dat Dim. En zo rijdt Dim ongeveer 25km met mijn fiets en ik met die van hem. Iets wat hij daarna niet meer wil herhalen.

We komen dichter bij onze eindbestemming voor die dag, maar wat normaal een mooi fietspad naast het water was, is nu een modderpoel vol grote keien door de voorbije overstromingen. Bovendien blijkbaar lebensgefahrlich! Ons hotel is perfect en vlakbij een Jet tankstation waar ze koud bier verkopen. Eten doen we bij de lokale Aziaat Lan Diep waar we voor een voorgerecht, hoofdgerecht en drank maar een paar euro de man kwijt zijn. Uitbollen doen we met de overschot van ons bier, een chipske en een Duitse hitzender op tv. Een meer dan geslaagde eerste dag.

Dag twee begint met veel draaien en keren eer we goed en wel vertrokken zijn. Maar dan zijn we ook echt vertrokken. We hebben de wind in de rug en de weg gaat bergaf, de eerste kilometers tussen opnieuw graanvelden vliegen erdoor. Tot we aan Bad Neuenahr-Ahrweiler komen. Eerst denken we nog dat we bij een festival zijn aangekomen en willen we gaan zien of we ergens een braadworst kunnen scoren. Tot het bij ons doordringt dat het geen festivaldorp is maar een tentenkamp om dakloze mensen op te vangen die getroffen waren door de watersnood van enkele weken geleden. De Würth winkel was gespaard gebleven, maar van de rest van het dorp schoot niks meer over. Het water, of beter modder, had er 3 meter hoog gestaan. Het is er muisstil, je hoort enkel het geluid van kleine generatoren want er is geen elektriciteit, water of gas meer. Overal zijn mensen nog altijd bezig hun huis leeg te scheppen en hun slijkerige inboedel buiten te sleuren. Het stinkt er en de mensen kijken ons argwanend aan. We zijn hier tegen ons zin de ramptoerist aan het uithangen en willen hier het liefst stilletjes vandaan. Maar… de weg was weg. Na een paar kilometer improviseren komen we uiteindelijk toch aan de Rijn. Deze staat ook hoog, maar geen noodtoestanden. We waren er helemaal stil van geworden en besluiten de nare ervaring door te spoelen in de biergarten met een pintje en onze eerste bratwursten.

Meer info over deze ramp hier

Nog een klein stukje naar Koblenz waar we passen voor het terras van het seniorencentrum en dan maar bij de lokale Griek iets gaan drinken. We hebben daar een appartement geregeld van een paar Aziaten die ook dealen in valse wimpers. De garage waar we onze fietsen mogen stallen zit er vol van. Ze waren me wel de code van de deur vergeten te sturen dus daar hebben we ze even voor moeten bellen, maar eens binnen hadden we een hele bovenverdieping tot onze beschikking. Living met grote tv, keuken, terras, badkamer, slaapkamers,… velly nice. We rijden nog rap even naar de Aldi en de brouwer voor ons avondeten en drinken en kruipen op tijd in ons bed. Morgen weer grote dag.