St. Petersburg

All Aboard!

Wel… dat viel een klein beetje tegen. Het schab waarvan ik dacht dat het voor mijn valies was, bleek mijn bed te zijn. Op zich geen erg, we zouden wel een paar pintjes gaan drinken in de restaurantwagen en dan zou ik goed slapen. Een tijdje terug kon je lezen dat Rusland geen bierland is en de trein is geen uitzondering. Opnieuw warm bier, kon bijna dienen als thee. Ondertussen was Yulia op het idee gekomen om eens bij een stewardess eens te polsen of er misschien nog coupés vrij waren. Het is blijkbaar een gewoonte om die vrouwen wat geld toe te stoppen om een upgrade versierd te krijgen. Zo geschiedde en een kwartier later lag ik uitgerekt in een volwaardig bed(je) in een privé coupé thee te drinken en chocolade te eten.

Eens aangekomen eerst ontbeten en de tijd gevuld door al eens over de Nevski Prospekt te wandelen, zoiets als De Meir in Antwerpen maar dan in marathonformaat. We moesten wachten to Galya wakker was, het meisje waar we een paar dagen zouden logeren. Het eerste wat opvalt is dat St. Petersburg mooier en properder is dan Moskou. De afstanden blijven echter even gigantisch. We zien ook al voor de eerste keer het bekende Dvortsovaya Square waar ’s ochtends nog niet veel volk te bespeuren viel en het Hermitage Museum van Peter De Grote. Cool! En dan is er iemand wakker. We nemen de licht-aan-licht-uit metro welke ik echt niet zou aanraden voor iemand met epilepsie. Er is echter normaal licht aan het einde van de tunnel en ook Galya die ons staat op te wachten. Ze neemt ons mee naar haar appartementje, we maken kennis met ons bed en Richie de naaktkat die altijd in bad kakt. Blijkbaar gemakkelijk voor op reis.

Sint Petersburg
Kerk van de Verlosser op het Bloed (Russisch: Храм Спаса на Крови, Chram Spasa na Krovi)

Grote mooie moderne stad, alleen geen warm water deze tijd van het jaar! Voor niemand! Niet te geloven. We gaan met z’n alleen naar Tanya en haar vriendinnen, want zij heeft een boiler 🙂  Al hadden ze dat ook mogen zeggen vóór mijn koude douche in de kattenbak. Geen erg want ook hier schijnt een stralende zon. Naar goede gewoonte moet ik eerst weer allerlei rare dingen eten, proeven en drinken. We zetten ons op het dak van het appartementsblok en spenderen er de rest van de namiddag. Vreemde toestanden hier. Ineens is het elf uur ’s avonds maar de zon schijnt nog steeds. Blijkbaar is het de tijd van het jaar voor de ‘white nights’. Nachten waarop het nooit helemaal donker wordt. M.a.w. bioritme om zeep, maar wel een goei excuus om lang uit te gaan. We gaan eten in een sportsbar waar ze warme Leffe tappen in een limonadeglas, maar het eten was heel lekker. Tegen beter weten in (het was tenslotte nog niet donker) beslissen we om nog een stapje in de wereld te zetten. Een wereld van tabasco shots, funky bars en gekke plekken. Zo was er bijv. een café waar ze elke dag om middernacht aftellen en nieuwjaar vieren. Of oudjaar, kies zelf maar. “Hey, maybe you want to go to a big gay bar?” Maar mijn poging tot grapje: “I don’t know, how big are they?” deed meer mensen fronsen dan lachen. De vermoeiende vrijdagnacht eindigt niet in een big gay maar in het appartement van Macha en Maxim.

Sint Petersburg
Op stap met de vrouwen

Op zaterdag hebben we beiden overdag gewerkt en online bij de Aziaat besteld. Dat zouden ze in Retie nog moeten hebben. Een half uur later staat die gewoon aan uw deur, ongeacht welke verdieping, je moet ze alleen nog opendoen. ’s Avonds gaan we weer op wandel. Eerst naar een soort jeugdclub waar het gehoopte feestje nooit echt van de grond komt, daarna naar een uitgaansbuurt die wel de moeite is. Ik geef mijn ogen de kost terwijl ik een shoarma eet. Russische Johnny’s proberen elkaar te imponeren met burnouts op lawaaierige brommers en lelijk getunede auto’s. Als laatste gaan we naar een club waar ze direct zien dat ik buitenlander ben, zelfs zonder iets te zeggen. De buitenwipper is blij met de internationale interesse en ik mag in vergelijking met veel andere mensen wel binnen. Speciaal op z’n minst. Hier zijn precies alleen maar vrouwen. De paar macho’s die er toch rondhangen vinden het dan ook nog eens nodig om een knokpartij te binnen, maar verder dan een paar slappe geblokte uppercuts en mislukte knietjes kwam het niet.

Zondag = datsjadag! Maar eerst inkopen doen. We worden opgepikt door Oleg (zeg: Alek) een piloot in wording die Engels probeert te spreken en gek genoeg na een week nog niks gehoord had over MH17. Deze houten datsja is iets minder luxueus dan de vorige daar deze in elkaar zou getimmerd zijn door een grootvader met maar één arm. Op mijn vraag hoe hij dan de nagels vasthield kreeg ik geen antwoord. Vlakbij is een meer waar we met z’n allen ’s namiddags gaan zwemmen, samen met veel andere Russen. Heel gezellig en weer wat leuke badmode gespot. Bij terugkomst sta ik in voor het vuur en de shaslick. We picknicken, babbelen, lachen,… tot laat in de avond en blijkbaar zijn de Amerikanen de schuld van alles en hebben ze het altijd gedaan.

Onze laatste dag in St. Petersburg. Opnieuw wandelen, maar dat vinden we leuk. Hier zijn zoveel mooie plekken, bezienswaardigheden, musea, etc… dat we verplicht zijn keuzes te maken. Eerst gaat we naar Kunstkamera, het Peter de Grote-museum voor antropologie en etnografie. Een fancy naam voor een gebouw vol vreemde dingen. (Check de link voor meer info.) We zien parken, kerken, pleinen, boten,… en eindigen met de moeder van Yulia en haar meter ergens op een terras in het bos. Na het eten spreken we eerst af met Tanya, een andere Russin die overwintert in Mui Né, Vietnam. We gaan voor cultuur, bezoeken de Van Gogh tentoonstelling en praten er over na in een vreemd Sovjet-Nazi café waar gelukkig alles is ingericht om mee te lachen. We ruilen Tanya voor drie andere vrouwen en gaan naar de Izaäkkathedraal welke een spectaculair uitzicht zou hebben over de stad. Dat was niet gelogen. Een andere attractie die elke avond veel volk trekt is het openen van de bruggen die St. Petersburg met het vaste land verbinden. De locals zijn bijna beledigd als ze merken dat ik niet echt onder de indruk ben van een brug die omhoog gaat. Ik zwijg en drink mijn koffie. Als aller aller laatste gaan we nog naar een bekend konijn kijken waar je voor goed geluk muntjes naar kan gooien. Dat arme Russen die muntjes ’s avonds proberen op te duiken hoort er bij. Galya zet ons af aan het station, we nemen afscheid in ik kruip op tijd in mijn bagagerek.

Sint Petersburg
Het openen van de bruggen

Terug naar Moskou

Er staat me weer een verrassing te wachten. Zonder te zeggen waar naartoe neemt Yulia me mee naar de kelder van een groot gebouw. Binnen zit een Russisch sprekende Aziaat ons op te wachten. We moeten onze gsm, sleutels, portefeuille,… afgeven waarna hij ons opsluit in een kleine vreemde kamer. Er staat een ziekenhuisbed met een pop in en op de muur staat het cijfer Pi tot heel veel getallen na de komma. Er zitten tralies in de grond en in de hoek hangt een kapotte wasbak. Onze opdracht: ontsnappen! Na veel verborgen aanwijzingen, een bout in de chiffon van de wasbak en nog meer denkwerk komen we uit die kamer… in een volgende. Het werd steeds moeilijker om te ontsnappen, maar uiteindelijk slagen we toch en zitten we in de laatste kamer. Ook hier lossen we de puzzel binnen de tijd op en daarmee is het afgelopen. Dit was Claustrophobia. Blijkbaar een populair spel aan het worden met verschillende vestigingen en verschillende puzzels in heel Rusland. Super goed bedacht allemaal. Ik ga de oplossingen niet prijsgeven want op sommige plaatsen in Europa kan je het ook al doen en dan is de lol er af.

Moskou
Picknicken in Moskou

Het laatste wat we doen in Rusland is een bijeenkomt met allemaal heel goede (jeugd)vrienden van Yulia. We huren daarvoor een hut aan de oever van een meer, drinken de gebruikelijke vodka, eten de onmisbare shashlick, beledig een Manchester United fan en de dag vliegt voorbij. ’s Avonds dwalen we met de harde kern nog wat door de stad om de laatste restjes vodka op te maken met iedereen die dat wil, maar gaan op tijd slapen want de volgende dag vliegen we terug naar huis. ’s Anderendaags komt de vader van Yulia haar naar goede gewoonte uitzwaaien op de overvolle luchthaven en drie uur later staan we alweer in Brussel.

Hotels, resorts en hostels in Sint Petersburg, Rusland


Moscow again!

Terug in Moskou

Aangezien ik graag traag wandel en rondkijk was ik voor veel Moskovieten een obstakel. Al merkte ik daar weinig van, want standaard kijken ze toch (bijna) allemaal al lelijk 🙂

We gaan vandaag op bezoek in Rasvilka, een plaatsje aan de rand van Moskou waar Yulia is opgegroeid. Een lange rit met de metro, busje en korte wandeling brengt ons daar. Nog steeds grote appartementsblokken, maar nu staan er toch al bomen tussen en is er zelfs een park en speelplein. Veel valt er echter niet te beleven zonder baby of picknickmand, behalve misschien Kvas zwelgen. Inderdaad zwelgen, want het ter plaatse gebrouwd goedje kost bijna niks en wordt alleen verkocht in halve liters of meer. De mensen hier zijn zeker geen miljonairs en ik geniet van de heerlijke mannenkapsels: nekmatten met al dan niet met bijbehorende ponybles zijn overal. En als er al eens één een kostuum aan heeft is het zeker 5 maten te groot. Blijkbaar een gevolg van extreme homofobie, want je moest er maar eens iets te glad uitzien in een mooi strak pak… erg eigenlijk, maar absoluut aanwezig in Rusland. Ze kijken mij zelfs soms aan omdat ik gel in mijn haar heb. We doen de verplichtte bezoekjes en zeggen zelfs nog rap goeiedag tegen de babushka die vreemd genoeg wat weg had van Jean-Marie Pfaff, al heb ik dat maar verzwegen. Ze moesten hem hier maar eens kennen.

Moscow river en het Kremlin op de achtergrond

Eens terug in het centrum passeren we nog eens langs het Rode plein en het absolute middelpunt van Moskou. Een gouden zegel in de grond waar je traditiegetrouw moet gaan opstaan en dan een muntje in de lucht gooien. Marginalen zijn er daarna als de kippen bij om dat muntje tussen te voegen van de kasseien uit te prutsen. Bij wijze van mopje gooi ik een handvol kleingeld omhoog. Het verwachtte gevecht tot de dood onder de daklozen blijft echter uit. We gaan eten in een stalovka, een soort buffet restaurant met grote keuze aan authentiek Russisch eten. Ik eet o.a. een stuk ‘Herring under fur coat‘ en Yulia drinkt iets wat lijkt op roos snot. (En ze vond het nog lekker ook)

Met het dodelijke accident in de metro (vlakbij ons deur) in het achterhoofd besluiten we om toch maar te voet naar het Victory park te gaan. Verrassing: een héél groot park ter nagedachtenis van WO2, met veel leger dingen, vliegtuigen en oud-strijders die zich zichtbaar vervelen. Eens in het park is alles ook 5x duurder dan erbuiten, dus eten we op de terugweg pas een ijsje. De volgende dag rijden de bus en metro gratis, een jeste zeg maar, voor de twaalf doden van eergisteren.

St George Slaying Dragon Statue

Ik geraak maar niet uitgewandeld/uitgekeken op de stad, dus we gaan weer een dag stappen. Precies weinig volk vandaag aan het mausoleum, ideaal om eens naar dode Lenin te gaan kijken. Strenge regels en een must-see, maar een topattractie is het zeker niet. Een beetje Madame Tussauds, maar dan met één lelijke pop. Als verrassing gaan we in de namiddag naar het planetarium, inclusief super ingewikkelde mega-cinema-melkweg-show die zelfs Dirk Frimhout zou doen fronsen. Maar wel heel mooi. Op de terugweg eet ik nog Russische navy pasta en kopen we nog een paar postkaarten in de toeristische buurt. Op het einde van de dag hebben we bijna 25km gewandeld en ben ik blij om in het appartement een koude Zwei Meister open te trekken.

Mosfilm filmstudio's

Nieuwe dag, nieuwe verrassing! Al weet ik eigenlijk nooit naar waar we gaan, of naar waar we op weg zijn. We zitten in de bus en die stopt bij de studio’s van Mosfilm. Russisch: Мосфильм; is een filmstudio in de Russische hoofdstad Moskou, die wordt gezien als de oudste en grootste filmstudio van Rusland en in bredere zin Europa. De studio heeft een aantal van de bekendste Sovjet-films gepubliceerd, waaronder werken van Tarkovsky en Eisenstein. Interessant en grappig tegelijk.

Chebureki

We moeten ons nog spoeden want de vader van Yulia zou graag Chebureki met ons gaan eten. Dat is iets Oezbekistaans wat je rechtstaand moet eten en ondertussen een pintje drinken. Al een geluk dat het geen uitgebreid etentje was, want weer moeten we snel zijn om thuis ons valies te pakken en de nachttrein naar St. Petersburg te halen.

Hotels, resorts en hostels in Moskou, Rusland


Davai at the datsja!

Party time!

Wat kost een goeie make-up borstel? Wel, verrassend veel en zeker genoeg. Dat was ons cadeautje voor Natasha. Jarige en tevens chauffeur naar de datsja van Zoya en Vitalic waar het feestje zou plaatsvinden.

We delen de auto met nog twee andere Russinnen(?) Olesya en Liza. Twee artistiekelingen die ik bij momenten niet altijd kon volgen. Kunstenaars moeten een beetje raar zijn zeker? Anyway, na 1,5 uurtje rijden zitten we ergens op den boerenbuiten van Moskou. Het is hier heel populair om een buitenverblijf te hebben. Iedereen met een beetje geld koopt zich een stuk wei buiten de stad en plant er naar eigen smaak een blokhut, huis of villa op. Tuut tuut! De poort gaat open en een vreemde, in traditioneel geklede gestalte loopt als een gek rond de auto. Ik ben niet de enige die verbaasd is, maar uiteindelijk blijkt het Zoya te zijn de mij op een originele manier wil verwelkomen. Zoya is 46 maar lijkt 26 en is getrouwd met Vitalic, een ex-zakenman die vroeger veel centen heeft verdiend en zo dit allemaal heeft kunnen bekostigen. In tegenstelling tot vele zakenmannen is de Vitalic wel een heel sympathieke pee en is hij daarbij ook nog eens de sprekende gelijkenis van Jef Stek meets Bjorn Keersmaekers. Ik was meteen op mijn gemak.

Vitalic met zijn kruisboog

Wat kost een goeie make-up borstel? Wel, verrassend veel en zeker genoeg. Dat was ons cadeautje voor Natasha. Jarige en tevens chauffeur naar de datsja van Zoya en Vitalic waar het feestje zou plaatsvinden.

We delen de auto met nog twee andere Russinnen(?) Olesya en Liza. Twee artistiekelingen die ik bij momenten niet altijd kon volgen. Kunstenaars moeten een beetje raar zijn zeker? Anyway, na 1,5 uurtje rijden zitten we ergens op den boerenbuiten van Moskou. Het is hier heel populair om een buitenverblijf te hebben. Iedereen met een beetje geld koopt zich een stuk wei buiten de stad en plant er naar eigen smaak een blokhut, huis of villa op. Tuut tuut! De poort gaat open en een vreemde, in traditioneel geklede gestalte loopt als een gek rond de auto. Ik ben niet de enige die verbaasd is, maar uiteindelijk blijkt het Zoya te zijn de mij op een originele manier wil verwelkomen. Zoya is 46 maar lijkt 26 en is getrouwd met Vitalic, een ex-zakenman die vroeger veel centen heeft verdiend en zo dit allemaal heeft kunnen bekostigen. In tegenstelling tot vele zakenmannen is de Vitalic wel een heel sympathieke pee en is hij daarbij ook nog eens de sprekende gelijkenis van Jef Stek meets Bjorn Keersmaekers. Ik was meteen op mijn gemak.

Banja time: een pak slaag

Er brandde echter nog een ander vuur, veel feller en veel heter dan dat van de bbq. Namelijk dat van de banja! 110°C was het er al toen ik er voor de eerste keer binnenging. Met als enige bescherming een gek potske op mijn hoofd en mijn onderhoos zal ik al snel te koken in de hel van Moskou. Alsof dat nog niet genoeg was. Banja is geen banja zonder dat ze u eens een goei pak slaag geven met een bussel Berkentakjes (of Eik) alvorens je zoals bij een gewone sauna in het koude zwembad mag springen. Merkbaar geremd geeft Vitalic mij een klein pakje rammel. Eigenlijk best aangenaam, en nog lekker ruiken ook. Een plonske in het zwembad en we voelen ons weer fris. Dat was het? Ik had er meer van voorgesteld. Mijn gedachten zijn nog niet koud of Vitalic fluistert mij toe: “Nog eens? Maar nu real Russian style?” Davai! Het was helemaal niet pijnlijk, maar de beelden spreken voor zich 🙂

Banja battle scars

Bekomen van mijn bangin’ in de banja drinken we nog een paar pintjes en maken de overschotjes van de bbq op terwijl de eerste mensen al aan’t crashen zijn. Met de rest ruimen we buiten aan het zwembad de boel wat op en gaan binnen zitten. De avond afsluiten op de datsja doen ze hier met thee drinken en spelletjes spelen. Ik moet me nog even voordoen als Kylie Minogue maar daar stopte het voor die avond.

De volgende ochtend word ik wakker met een kater van hier (Moskou) tot in Mexico en dat zal nog heel de dag zo blijven. We zwemmen en tammen nog wat aan het zwembad voor we de verdomd bochtige weg terug naar huis nemen. Mottig maar voldaan kruip ik die avond op tijd in bed.

Hotels, resorts en hostels in Moskou, Rusland


More Moscow!

Verder op verkenning in Moskou

We hebben beiden het gros van de dag gewerkt, tot het ons teveel werd. Weer eens tijd voor iets nieuw, deze keer: kroshka kartoshka. Een soort veredelde gekookte patat met garnituur en saus naar keuze. Russian fastfood dat je op veel plaatsen op straat kan kopen. Daarna nog 4cm op de kaart gewandeld (wat in deze reuze stad overeenkomt met een halve marathon), foto’s getrokken van de vele standbeelden, borstbeelden, gebouwen, pleinen en bezienswaardigheden en huiswaarts gekeerd om het vervolg van onze nieuwe lievelingsserie Sherlock te kijken.

Dinsdag meer van hetzelfde, maar iets vroeger gestopt met werken. We hadden namelijk afgesproken met de ouders van Yulia om te gaan eten bij de Georgiër om de hoek. O.w.v. stevige regen die veel straten blank zette en de auto’s die tegen onverminderde snelheid als speedboten bleven rijden kwamen we bijna een uur te laat. Op zich geen erg, alleen was de fles wodka al flink aangebroken. De vader van Yulia is een echte old school vriendelijke Rus. Een beschaafde gentlemen. Eén van de meest respectabele dingen die je in zo’n geval kan doen is samen traditiegetrouw wodka drinken. Toosten, mini-speech, drinken en iets in je mond steken. Aan respect geen tekort, wodka op den duur wel. Aangezien ik alleen “Zaranof van den Aldi” kende was dit weer een nieuwe ontdekking voor mij, net zoals Georgisch eten. Wat trouwens zeer aan te raden valt. Ik had o.a. KhachapuriKhinkaliPkhali en Ajapsandali. Minder aan te raden is Georgische karaoke.
We maken nog een wandeling door de tuin van Alexander (welke Alex weet ik niet zeker, maar het was een Grote tuin) langs de muren van het Kremlin en het Rode Plein. We nemen afscheid van de ouders, springen op de metro en zorgen dat we voor 23u (na = sinds kort verboden) een kleine voorraad bier hebben gekocht in de nachtwinkel om Brazilië – Duitsland door te komen. Hoe dat is afgelopen weet iedereen.

Moscow river met het Kremlin in de achtergrond

Wij wandelen hier heel graag, je hebt ook het gevoel nooit uitgewandeld te geraken. Al is het soms ook nodig om de metro te gebruiken. Geen “Mind the gap” hier, gewoon zien dat je erin zit voor de deuren tegen 100km/h dichtslagen. Ook geen enkele toerist onder de grond. Niks is vertaald en het is er een mierennest. Als ik Yulia daar kwijt speel vinden ze me mogelijk pas over 5 jaar terug met een kerstmanbaard. Gelukkig verkopen ze hier en daar wel wat lekkers, maar dan zal ik eerst viool moeten leren spelen, zingen, breakdancen of een been afhakken om zoals velen daar om aan geld te kunnen geraken. Gelukkig boven de grond ook nog altijd veel te beleven. Zoals Arbat. Een oude wijk met een grote centrale straat die je het best kan vergelijken met de Rambla in Barcelona. Kunstenaars, souvenirs, verkopers,… Later die avond spreken we af met een paar vriendinnen van Yulia (2x Katya, Masha en Galya) die blijkbaar net allemaal zwanger zijn of bevallen waren of zzzzzzzzzzzzzzzz… amai, misschien het enige opzicht waarin Russische vrouwen niet verschillen van Belgische. Een lange avond komt ten einde net voor 23u en weer moeten we snel zijn om bier te vinden. Dit keer voor Argentinië – Nederland. Eind goed al goed.

Moscow metro map

Yulia kent hier heel veel mensen en heeft vrienden in alle lagen van de bevolking. Sommige zijn super rijk, terwijl anderen bijna kansarm zijn. De volgende die we een bezoek brengen zit er ergens midden in. Anya woont samen met haar man en baby in een betonblok, samen met een paar duizend anderen. Van het terras van 2m² heeft haar man een bureau gemaakt en hun bed staat in de living. Ze is geboren in Zimbabwe, haar vader is de Russische consul in Ethiopië, ze spreekt Engels en zelfs een beetje Frans. Veel interessante mensen hier. We eten chocoladetaart en drinken Russische champagne. Op de terugweg doen we nog wat boodschappen, een café en kopen we onze tickets voor de nachttrein naar St. Petersburg. Sjans! Het waren de laatste.

Elke toerist hier moet zich binnen de 5 dagen melden en registreren. Korte pijn en met de metro en te voet kom je hier best snel waar je moet zijn. Ik snap nog altijd niet goed waarom mensen hier met de auto willen rijden. Nog iets wat ze hier hebben zijn grote shopping centra. Het komende weekend zijn we uitgenodigd op een buitenverblijf voor een verjaardagsfeestje dus moeten we een cadeau vinden. Prijzen van algemene dingen verschillen hier niet zoveel, alleen kledij is opvallend goedkoper. Misschien omdat de gemiddelde Russische vrouw er niet zoveel aanheeft. ‘ s Avonds spreken we af in de Bar-b-Q-Bar met Katya, iemand die er in Thailand ook al bij was. Als date heeft ze Sasha de stripper bij die die avond gelukkig zijn broek aanhoudt. Later op de avond krijgen we nog het gezelschap van Illia (een jeugdvriend), zijn vrouw Masha en een paar collega’s van hen. Natuurlijk willen zij ook bars afschuimen, shots drinken met de buitenlander en gekke manoeuvres uithalen. Tot deze buitenlander super dringend moet pissen in het midden van de stad! Ik word ten strengste afgeraden niet in het wilde te plassen. Uit pure wanhoop stap ik één van de duurste hotels van de stad binnen. Al zou dit blijkbaar niet mogen zonder de nodige air en vrouwen aan mijn arm. Gewapend met twee provisoire matroeshka’s en een pokerface langs de bewaking in de lobby om vervolgens een kreet van verlossing te slagen op een echte marmeren troon. We belanden nog in een paar bars en op een motorbike treffen om te eindigen in de industriezone van Moscow. Waar de muziek langs alle kanten komt en het woord sluitingsuur niet bestaat. Toch gaan we wijs op tijd naar huis want ’s anderendaags moeten we alweer naar een feestje. Ditmaal op de datcha van Vitalic en Zoya, maar daarover vertel ik later wel.

Hotels, resorts en hostels in Moskou, Rusland


Moscow

Let's go Moscow!

Gelukkig was luchthavenvervoer Mario weer keurig op tijd en was er onderweg geen oponthoud. Nog snel in de duty free de verplichtte Belgische souvenirs (chocolade etc…) gekocht en met een kleine vertraging richting Zürich vertrokken met het mini-jetje van Swiss Air. Bijna gestikt in de droogste croissant aller tijden, maar gelukkig was er iemand met kokend hete thee in de buurt.

Sheremetyevo International Airport

Weer een kleine delay in Zürich, maar niks noemenswaardig. Net genoeg tijd om in te checken op Foursquare, op Instagram foto’s te uploaden, een tweet te sturen, wat onzinnige comments te posten op Facebook en te beseffen dat ik een social media slet geworden ben.

Vreemde 3,5 uur durende vlucht naar Moscow. Heel veel oudjes, wat resulteerde in gigantische wachttijden aan de wc. Ongezien! Op den duur stonden er meer mensen recht dan er zaten en werd zelfs afgeroepen door de parlefon dat iedereen moest gaan zitten omdat het niet meer veilig was. Maar wat is onveiliger, allemaal rechtstaan in het vliegtuig of 100 zestigplussers die tegelijk moeten plassen? Vanuit het vliegtuig al een mooi overzicht gekregen van de gigantische omvang van de stad Moskou. Zelfs vanuit de lucht zo groot, zelden gezien en bijna niet te vatten. Alle moeite die we hadden gedaan om een visum voor mij te krijgen is niet voor niks geweest, want in no time waren we uit de luchthaven. Spijtig dat we daarna een uur moesten wachten op Nadir, onze djurka (Чурка) taxi chauffeur. Toch nog redelijk op tijd naar het centrum geraakt waar Yulia haar moeder na een dikke 6 maanden nog eens terug zag. Onze bagage gedropt in ons gratis Russian style appartement en mogen gaan eten bij de mamoela. Mijn eerste kennismaking met de Russisch keuken. Pannenkoeken met rauwe zalm uit Finland. Speciaal, maar lekker. Als afsluiter die avond nog heel even (met de metro) op pad geweest en een blitzbezoek gebracht aan de Tema bar, Aloha bar en de Rock ’n Roll bar maar eigenlijk waren we al te moe nog voor we vertrokken en heeft de avond dus niet zo lang geduurd.

Moscow metro

Het leven zoals het is en de ondergang van de Rode Duivels

Op zaterdag de dag begonnen met een bezoek aan de slager, waar alle stukken vlees opvallend veel groter zijn dan bij ons, gevolgd door een stop in de supermarkt. Waar de karretjes dan weer veel kleiner zijn. Grappig detail: sommige flessen drank zijn voorzien van een anti-diefstal alarm, maar de flessen wodka allemaal. Op tijd vertrokken voor de voetbal (Arg-Bel) en onderweg bij de Stardogs nog rap een hotdog opgepikt, een populair fast/street food in Moscow. Over de omstandigheden waarin ik naar de voetbal kon kijken mag ik niet klagen. Elke 3 meter een grote tv, reuze scherm voor mij alleen en zelfs tv’s in de wc boven de pisbak. Eén Rus hebben we nog kunnen overtuigen om tricolore strepen op zijn gezicht te trekken, al heeft het niet mogen baten.

Verdriet verdrinken

Ons Belgische verdriet verdrinken in kleine glaasjes wodka was niet makkelijk en tot overmaat van ramp zien we de Hollanders ook nog doorgaan na penalty’s. Nog niet klaar om naar huis te gaan schuimen we nog wat keten af, maar meer drinken deed de Belgen toch niet meer winnen en uiteindelijk tegen de ochtend gaan we naar huis. Het gros van de dag tamme zondag gehouden, maar ’s avonds nog op de koffie geweest bij de moeder en eens terug thuis borsj / borsjt / borsjtsj / borsch (of hoe je het ook wil schrijven) gemaakt. Otchin vfkoesna!

Kapelleke

Hotels, resorts en hostels in Moskou, Rusland