Donji Milanovac - Zajecar - Dimitrovgrad

Donji Milanovac - Zajecar

122km

Dat was eventjes raar, alleen wakker worden in zo’n groot leeg onbekend huis. Al was ik tijdens de nacht niet helemaal alleen want ik had het gezelschap van een leger muggen. Mijn benen zien er niet uit, vol steken en bulten. ’s Nachts had ik ook al regen gehoord, maar nu was het onweer helemaal losgebarsten. Om wat tijd te rekken in de hoop dat de regen stopt of wat minder zal worden ga ik nog ergens een koffie drinken, maar er zit niks anders op. Ik moet erdoor. Ook hier wegenwerken aan de gang waardoor het lijkt dat ik door een plas van een paar kilometer lang aan het rijden ben. Mijn geplande route blijkt een modderig pad te zijn van +20% steil omhoog. Daar pas ik voor en moet noodgedwongen omrijden over nog meer bergen. De eerste beklimming vat ik nog aan in de regen, maar tegen dat ik op de top ben is het stilletjes over. Doorweekt en nat top op mijn vel. Er volgt nog wat klimmen en dalen maar het zwaarste was achter de rug. In het stadje Negotin wil ik wat eten en opdrogen. Ik bestel een pasta en als het vrouwtje even later komt kijken of alles naar wens is schiet ze in de lach omdat de pasta al op is. Ik had honger. Voor één of andere reden spreken ze hier ook Duits. Ik bol op mijn gemak verder maar als verrassing komt er toch nog een col die even zwaar is als de eerste. Miljaar en het is al laat. Ondanks het late tijdstip rij ik toch verder naar de volgende stad want de dorpjes hier zijn echt aftands en is niks om te eten of te slapen. Zelfs niet voor de inwoners zo lijkt het. Eindelijk in het hotel kan ik mijn natte pamper en de rest van mijn klamme kleding uitzwieren, een warme douche pakken en orde op zaken stellen. Nog rap een pizza en dan moe het bed in.

Zajecar - Dimitrovgrad

128km

Vandaag geen regen maar ik zag de bui al weer hangen. Het gros van de dag 2% – 4% lichtjes omhoog en op het einde meer en meer. Het uitzicht is mooi en uitgestrekt maar er zijn weer veel wegenwerken waarvoor ik veel moet stoppen en de wind staat ondertussen strak en pal op mijn kop. Met andere woorden, het gaat maar traag vandaag. Ineens hoor ik iemand “hello” zeggen achter mij en duikt er een fietser op. Het is Eric uit Oostenrijk. Hij rijdt de route van het Ijzeren Gordijn, ook een populaire fietsroute in Oost-Europa. Als ik hem vertel over mijn plan om naar Sofia te fietsen vraagt hij of hij mee mag rijden tot daar. Natuurlijk, waarom niet. We kunnen het goed vinden, de omgeving is nog mooier geworden en de tijd vliegt voorbij. Behalve de laatste RECHTE baan van 20km naar grensdorp en eindbestemming voor vandaag Dimitrovgrad. Dat stuk bleef maar duren. Eens aangekomen eerst iets eten en onze nieuwe vriendschap beklinken met een paar halve liters Jelen, het lokale bier in Servië waarvan ik ondertussen aandeelhouder had kunnen zijn. We delen een kamer en rijden de volgende ochtend samen naar de grens met Bulgarije.


Belgrado - Srebrno Jezero - Donji Milanovac

Belgrado - Srebrno Jezero

108km

Drie dagen Belgrado gepaard met het nodige drankverbruik was er toch harder ingehakt dan verwacht. Echt veel vast voedsel had ik niet gezien buiten wat nachtelijke McDonalds en mijn dagelijkse burek. Ik zat dan ook redelijk leeg om te vertrekken maandagmorgen. Zoals altijd eerst heelhuids weg zien te geraken uit de stad en dat was in dit geval een hele opgave. Bij momenten puur stuntwerk om niet omver gereden te worden. Belgrado is geen fietsstad. Eens buiten de stad was er soms wel eens een braakliggend “fietspad” maar dat ik dat nu een fietspad noem is eigenlijk al een mega compliment. Daarna weer het gebruikelijke grasveld, zandweggetje, kiezels en scherpe stenen. Om het af te maken ditmaal geflankeerd door gigantische stekelbossen. Tegen die dorens is geen tank tegen bestand en even later had ik dan ook mijn eerste platte band. Gelukkig een boom in de buurt voor wat schaduw, want het was weer een bloedhete dag. De band was redelijk snel gefixt, maar het is het 500x pompen met mijn kleine pompje dat de meeste inspanning vraagt. Ik stond voor de deur van een oude man die zijn planten water aan het geven was en hij komt een klapke maken. Ik begrijp er verrassend veel van met de nodige gebaren en hij wil me nog graag wat (grond?) water aanbieden om van te drinken en me te verfrissen. Vriendelijke mens. Even later begin ik zonder het te weten aan een stuk van bijna 100km zandweg en stof, in veertig graden, nergens een streep schaduw en ik zou veel geven om nog eens van dat koude grondwater te kunnen drinken. Ik heb alleen nog warm water in mijn drinkbussen en niks meer om te eten. Ik ben doodop als ik toekom aan de ferry die me naar een ander stuk van Servië moet brengen.

Eens aan de overkant lijk ik wel in een andere wereld terechtgekomen. Ik ga de eerste de beste lokale fastfood keet binnen en drink een liter cola. Terwijl ik ook nog een burger eet geeft een man mij een paar tips om te overnachten, nog iets verderop en ook een gsm nr. van het appartement van zijn neef. 8 km verder bij het volgende dorpje kan ik niet direct vinden wat hij bedoelde en ga ik de weg vragen bij twee oude mannen die voor hun huis zitten. Die zijn straalbezopen en het enige wat ik kan verstaan is café. Een stukje terug was inderdaad een klein café en ik ga daar mijn kans wagen, maar wat zie ik? Ik heb ineens twee platte banden! Blijkbaar toch nog een paar van die gigantische superstekels een klein gaatje kunnen maken. Op het terras van het café doe ik mijn uitleg en bellen ze de nr die ik gekregen had. Blijkt dat nog eens 7km verder te zijn, het was al donker aan het worden én het was bovendien volzet. Hmmm, even verzinnen wat ik ga doen. Tot uit het niets het koppel waar ik mee aan tafel zit aanbied om mee naar hun huis te gaan. Zij is Zwitsers en hij Servisch, maar ze wonen in Zürich en zijn hier op vakantie. Ze hadden nog wel een bed en dan kon ik ook ineens douchen enz. Zorin, de man, vraagt of ik bier lust want hij heeft nog een ijskast vol en ook nog 2 kg gegrild varken over van de namiddag bbq. Nick -> gat -> boter. Er bleef nog een ander koppel slapen en we praten, eten en drinken tot het tijd is om gaan te slapen. ’s Morgens fix ik mijn twee platte banden en sleutel ik nog wat aan mijn fiets tot het ontbijt klaar is. Want zonder mocht ik niet vertrekken. Ik schrijf ontbijt, maar dat was eigenlijk een heel buffet en je dag begint pas goed met een shotje Rakia op nuchtere maag. Na het ontbijt krijg ik ook nog een zak mee met sandwiches en fruit als lunch. Wat een vriendelijke mensen en wat was ik dankbaar om hen ontmoet te hebben.

Srebrno Jezero - Donji Milanovac

85km

Na die geweldige ontmoeting ben ik terug vol goeie moed en energie vertrokken. Overal zijn de mensen hier zo vriendelijk. Als je een paar seconden stopt en verdwaasd rondkijkt komt er al iemand vragen of er iets scheelt en ze kunnen helpen. Waar ze niet mee kunnen helpen zijn de beklimmingen die ik stilaan moet beginnen doen. Het is hier mooi, maar dat komt vooral door de steile wegen tussen de rotsen. Wel liggen hier best veel dode dieren op en langs de weg. Van honden en katten tot gigantische roofvogels. Normaal had ik aan de Roemeense (platte) kant van de Donau gefietst, maar omdat ik niet nog eens wou gokken zonder covid test aan de grens ben ik maar in Servië gebleven. Leuk fietsen dus (op de karkassen na), maar een nieuw gevaar steekt de kop op. Tunnels. De meeste zijn niet zo speciaal, maar er zijn er ook van een paar honderd meter lang en pikkedonker! Ik zie alleen het rondje van mijn fietslamp op de grond en hoop dat er geen vrachtwagens achter mij komen. Bij sommige tunnels kunnen fietsers zelfs op een knopje drukken dat een speciale waarschuwing laat branden dat er een fietser in de tunnel is. Want daar is natuurlijk ook geen fietspad en geen plaats om weg te duiken. Op mijn bestemming is het rustig op een dinsdag ondanks de internationale zeilwedstrijd van komend weekend. Ik vraag op goed geluk naar een kamer in een café en de jonge kerel achter de toog zegt dat hij wel even iemand zal bellen. Een paar minuten later staat er een juffrouw die zegt vlakbij een kamer te hebben voor €10. Die “kamer” blijkt een heel huis te zijn met zoveel kamers, badkamers en balkons dat ik de tel kwijt ben geraakt. Ik kies een slaapkamer, zit nog wat op een balkon om te eten en te bloggen en ga weer eens op tijd slapen.


Novi Sad - Belgrado

Novi Sad - Belgrado

91km

Ik doe ’s morgens een nare ontdekking. Het oplaadkabeltje van mijn horloge is kapot en kan dus mijn horloge niet meer opladen. Ik gebruik mijn horloge om al mijn ritten te loggen, hartslag, gps,… en om het uur op af te lezen natuurlijk. Na inspectie kom ik tot de conclusie dat dit gesoldeerd moet worden dus ik ga op zoek naar een telefoonshop waar ze schermen enz vervangen. Meestal kunnen die zoiets wel fixen. Zo’n nieuwe kabel hier vinden was onbegonnen werk. Maar ook de telefoonshops laten me in de steek, ze zijn ofwel gesloten, ofwel te onhandig. Opnieuw mis ik Aziaten die dit in een oogwenk gefixt zouden hebben. De batterij redt het nog wel tot in Belgrado dus dan los ik het daar wel op.

Ik probeer alle drukke wegen te vermijden maar dat lijkt onmogelijk, al is het veel rustiger dan de dag voordien. Waarschijnlijk omdat de weg er erbarmelijk aan toe is. Een lappendeken van asfaltstukken, gaten en bulten. En dan begonnen de wegenwerken. Kilometers aan een stuk grind, zand, platgewalste stenen, afgeschraapte asfalt,… camions die me met een gigantische stofwolk voorbij knallen,… het was eindeloos en een mirakel dat ik geen 20 platte banden heb gehad. Uiteindelijk toch terug beschaving als ik Belgrado nader en ik spot al direct iets dat lijkt op een festival. Tijdens het eten ontdek ik dat het deze week Belgrad Beer Festival is én dat Dj Boris Breshja vanavond ergens in de buurt komt optreden. Dat kan ik niet laten liggen voor €10. De juffrouw van het hostel zou wel een ticket voor mij boeken, maar… het is uitverkocht. Dju. Ik ga op de trap van het hostel zitten bij de rest van de mensen want daar was altijd wel iets te beleven. Even later heeft ze toch een ticket voor mij gevonden van haar vriendin Yelena, maar die moet ik wel nog gaan zoeken in een bar vlakbij. Ze was blond en ik zou ze makkelijk vinden, maar die bar zat natuurlijk bomvol blonde vrouwen die ik één voor één moest gaan lastigvallen om te vragen of ze Yelena met het ticket waren. Het leek wel een hele slechte versiertruc. Als allerlaatste natuurlijk, of beter vond haar vriend mij en allemaal samen de bus genomen naar het optreden. Erg leuk, erg luid en erg laat. Na een lange nacht wachtte nog een wandeling die voelde als een marathon naar het hostel.

Rustdag 1

Na die zware eerste dag/nacht heb ik bijna tot de middag liggen marineren in mijn beddenbak van hostel Balkan Soul in Belgrado. Wat bleek, ik was lang niet de enige en in vergelijking met de rest nog vroeg uit mijn bed. Missie van de dag: die kapotte kabel fixen. Ik word vergezeld door een hevige Hollander en uiteindelijk vinden we een kerel die sprak zoals een Terminator die mijn ding kon maken. “I fix one thousand come back one hour!” Tweede helft van de voetbal meegepikt op een terras en het kabeltje opgepikt bij de T2000. Bij terugkomst aan het hostel vragen de Engelsen die ik ondertussen ook al een beetje kende of ik mee ga naar de voetbal. Red Star Belgrado moest thuis spelen en dat moest ik gezien hebben. Yes man! Ik ga mee. Uiteindelijk verzamelen we een zeer grappige “squad” bestaande uit mensen van Wales, Engeland, Schotland, Ierland, Australië, Zwitserland, Tsjechië, Uruguay en België (ik). De sfeer zit er direct goed in en we doen ons best om stevig in te pilsen voor de match want in het stadion verkopen ze geen bier. Ik lach me een breuk met de verschillende dialecten door elkaar en het woordgebruik van de Engelskoppen / Aussie die voor alles wel een gortig of vunzig synoniem hebben. “Now let’s get fookin’ plastered, shitfaced, bombed, tanked of blotto…” om er maar enkele te noemen die nog voor publicatie vatbaar zijn. Het niveau van de macht is matig, maar de extreem enthousiaste Red Star fans maken dat meer dan goed met hun gezang en crazy bengaals vuur.

Na de match opnieuw hergroeperen op de trap van het hostel en we voegen nog een Indiër en de Servische uitbaatster van het hostel toe aan ons gezelschap om naar het Belgrade Beer Festival te gaan. Joepie, mijn eerste echte festival in bijna twee jaar tijd, maar man…  want een slechte muziek! Servische 90’s rock zal nooit mijn favo genre worden vrees ik. We samplen een paar exotische biertjes en zakken af naar de party boten. In de zomer zijn er altijd feestjes op de boten die op de Donau liggen en dat was nu niet anders. Leuke locatie, leuk feestje. Eindigen doen we natuurlijk op de trap van het hostel, het epicentrum van plezier en entertainment bij Balkan Soul.

Rustdag 2

Door mijn uitspatting van gisteren toch maar besloten om een dagje langer te blijven, al was dat origineel wel zo gepland. Op tijd opgestaan om wat op te ruimen en te bloggen én om de stad nog wat verder te verkennen want in het daglicht had ik nog niet zoveel gezien. Aangezien ik morgen verder fiets besluit ik vandaag thuis te blijven. Maar na een tijdje op de trap (ja altijd weer de trap) en wat lokale Rakia aangeboden te krijgen van een opa (wat erg onbeleefd is om te weigeren) toch nog heel eventjes meegewandeld naar de laatste dag van het beerfestival. Het was toch maar net over de brug en ik wou een hamburger 🙂 Gelukkig dooie boel en ook de boten waren gesloten. Dan maar terug naar huis voor echt de aller aller laatste op de trap.


Baja - Subotica - Novi Sad

Baja - Subotica

80km

Ik wil vandaag op tijd vertrekken, niet voor de hitte want het is vandaag maar liefst ineens 15 graden frisser dan gisteren, maar voor een andere reden. Al heb ik eerst andere zorgen. Er blijkt een mega storm op komst, de wolken achter mij zijn de donkerste die ik ooit gezien heb en het waait zo hard dat ik precies op de zee zit. Eén voordeel: de wind waait in dezelfde richting als ik naartoe moet. Met snelheden van ruim boven 30km/h is dit een snelle rit, blijf ik de storm voor en nader ik vlug mijn eerste doel. De grenspost met Servië. Ik zeg eerste doel want als ze me aan deze grens niet binnenlaten kan ik er nog twee proberen. Niet binnenlaten? Ja, want officieel moet je een negatieve covid test hebben van minder dan 48u oud om Servië binnen te mogen, maar ik heb dat niet. Andere fietsers en reizigers die ik tegen ben gekomen die reeds in Servië waren geweest keken me altijd raar aan als ik vroeg of zij eigenlijk een covid test hadden. Dus ik besloot om het er ook maar op te wagen. Met succes. Zelfs mijn Europees certificaat, vaccinatiebewijs of app moesten ze niet zien. Trax is binnen en blij. Al moet ik nu wel een bocht van 90 graden nemen en komt die forse wind niet meer langs achter, maar in mijn zij. Een fietspad kennen ze hier niet en het is een circusact om te balanceren op de witte lijn, al ben ik wel een heel aantal keer van de baan gewaaid / gereden die dag. Geen campings hier en nog regen verwacht dus weer een goedkoop kamerke gepakt, deze keer bij rooms Gat. Ik wou ook mijn routes in Servië eens herbekijken of ze veiliger konden. Rooms Gat was een beetje zoals de naam doet vermoeden. Verboden te roken boven, maar beneden in de grote eetzaal zag je geen hand voor ogen. Die geur gaat natuurlijk naar de kamers boven en de gang die van onder tot boven met tapijt bekleed is. De potpourri verstuivers die her en der hangen maken het alleen maar erger. Dit gebouw moet je platsmijten, maar dan nog betwijfel ik of de geur daarmee weg is. Ik zet mijn raam open en het ontbijt was lekker dus mij hoor je niet klagen.

Subotica - Novi Sad

100km

Vandaag is het de eerste keer dat ik een beetje gok qua route. Het ziet er een rustige weg uit op Google street view, zeker geen snelweg. Vergeet dat al maar, het mag misschien geen highway zijn, snel rijden doen ze er wel. Dat is hier levensgevaarlijk fietsen en ik beloof mezelf dit niet meer te riskeren. Ik rij zo snel ik kan, nog steeds supergeconcentreerd op de volle witte lijn die nu en dan verdwijnt in het gras. Na een paar uur stress bereik ik de ring van Novi Sad en kan ik eindelijk een beetje veiliger fietsen. Wat me opvalt is dat er hier veel afval rondslingert en sluikstorten algemeen aanvaard lijkt. De binnenstad daarentegen is wel heel proper. Gezellig, mooie kleurrijke gebouwen, terrasjes, kerkjes,… ik zet me op één van die terrassen om iets te eten en te drinken terwijl ik mijn overnachting regel.

Er was mij in België aangeraden Novi Sad beter te leren kennen dus ik neem hier nog eens een rustdag. In de voormiddag werk ik nog wat op pc en in de namiddag maak ik een lange wandeling door de stad en langs het fort om te eindigen op het strand. Hier is geen zee, maar wel een strand, aan de Donau natuurlijk. Ik lig de rest van de namiddag in mijn strandstoel terwijl ik meermaals indommel tijdens het lezen van een boek, gaap wat naar de mensen, eet een burger,… Chillen noemen ze dat. Op de terugweg nog maar eens een ijsje want iedereen eet hier ijsjes, als je geen ijsje eet steken ze je volgens mij in het gevang. Thuis maak ik me klaar voor nog eens een movie night en daarna ga ik slapen, want morgen weer grote dag naar Belgrado.