Turkije

Ik word wakker in een ijskoude kamer en het duurt even eer ik van onder mijn berg dekens wil komen. Het regent nog steeds en dat zal volgens elk weerbericht dat ik kan vinden vandaag niet meer veranderen. Ook al is het nog maar een heel korte rit van 40km tot Ardahan, ik kijk er niet naar uit. Na het schrale ontbijt zit er niks anders op dan me terug in m’n natte kleren te hijsen en te vertrekken. Ik zeg tegen mezelf dat het minder regent dan gisteren en dat ik er over twee uurtjes wel zal zijn. Twee keer gelogen want ik ben direct terug drijfnat en er zit nog een berg aan te komen die ik niet tegen 20km/h kan oprijden. Koude wind is standaard op bijna 2000m hoogte. Al bij al laat ik het allemaal niet aan mijn letterlijk koude kleren komen, maar als ik eenmaal over de top ben en tegelijk over de helft van de rit begin ik het toch echt koud te krijgen. En dan moet ik nog naar beneden bollen. Je hebt dan de neiging om sneller te rijden omdat je er dan rapper vanaf bent, maar dat is natuurlijk ook een pak frisser. En je beweegt ook niet meer.

Met nog 15km te gaan is het gevoel uit mijn vingers en tenen grotendeels verdwenen hoeveel ik er ook mee friemel. In Ardahan moet ik naar het ziekenhuis voor een PCR test om Georgië binnen te mogen maar ik besluit eerst naar een hotel te gaan om op te warmen. Het allereerste dat ik tegenkom stop ik. Gelukkig ook nog vlakbij het ziekenhuis zodat ik er na een lange hete douche op mijn gemak naartoe kan wandelen. Maar wat is het hier koud! Na wat zoeken en opnieuw Google translaten ben ik snel getest. De volgende dag om 14u mag ik de uitslag komen halen. Op weg naar huis stop ik in de supermarkt om me voor te bereiden om een avondje Netflix en relax. De volgende dag na het ontbijt doe ik wat administratie en regel ik nog wat dingen alvorens ik uitcheck en in de lobby blogberichten schrijf tot 14u.  Daarna verhuis ik naar een ander hotel in het centrum van de stad want dat is wat goedkoper en daar heb ik veel meer keuze om te eten. Daarnaast kijk ik ook altijd eens graag rond in de stad. Zo vind ik weer een paar leuke plekjes en stop ook nog bij de berber om me te laten scheren. Een gemak dat ik thuis ga missen. Terug op mijn kamer videobel ik nog even met het communiefeest van Louise dat ik moet missen maar vier ik toch een klein beetje mee met een pintje en wat chips. En voetbal 🙂

Ik zat in een lekker warme kamer, maar buiten was het afgelopen nacht ijskoud. Dat werd ik gewaar als ik naar de nachtwinkel ging. Daarnaast regende het ook nog eens en viel er zelfs smeltende sneeuw. Ik keek er dan ook niet super hard naar uit om in zo’n weer te vertrekken. ’s Morgens is de regen gelukkig gedaan maar het is nog berekoud. Daarom doe ik bijna al mijn kleren aan, maar dat blijkt al snel veel te warm. Het is zoeken naar de geschikte laagjes want ik was gewend om in t-shirt te fietsen, maar dat is nu volledig verleden tijd. Na een paar koude kilometers komt het zonneke er zelfs door en zie ik de prachtige omgeving. Immens uitgestrekte groene bergen en in de verte zelfs besneeuwde toppen. Niet gedacht dat ik die zou zien in Turkije. Ik weet niet goed hoe ik de uitgestrektheid moet omschrijven. Grote elektrische palen lijken wel torentjes van lucifers. De sneeuw lijkt ook dichterbij te komen, ik zal daar toch niet door moeten? Jawel hoor, na nog maar eens een lange steile klim en een miljoen koeien op de baan sta ik plots in de sneeuw. Het is hier al mega koud en ik ben zelfs nog niet op de top. Die bevindt zich op 2550m nog een paar kilometer verder.

Plots stopt een auto en een man stapt uit. “Where you go?” “Posof and tomorrow Georgia” zeg ik trots waarop de man zegt dat ik beter terugdraai omdat die grens gesloten is. Wablieft? Volgens een paar truckers is hij wel open. Ik kan nu niet meer terug en beslis om tot in Posof te rijden om het uit te zoeken. Tijdens een hele mooie maar super koude afdaling denk ik al na over mijn opties. Eens in Posof aangekomen is het snel duidelijk: de grens is enkel open voor transport en gesloten voor alle personenvervoer. Maar no way dat ik die 2550m hoge ijsberg morgen opnieuw ga opfietsen. Ik ben wel heel blij dat ik tot hier gefietst ben want het was van het mooiste dat ik deze reis al gezien had. Tijd voor een plan want ik moet echt zo snel mogelijk naar de grens omdat mijn PCR test ook maar 72 uur geldig is. Ik zal een minibusje nemen terug naar Ardahan en een grote bus naar Hopa aan de zee, 25km van de grens met Georgië. Dat laatste stuk zal ik dan fietsen, plus nog eens 25km naar Batumi, de eerste stad. Altijd positief blijven en ik zie dan ook alleen maar voordelen. Een rustdag in de bus, meer van Turkije zien, de zwarte zee zien en meer van Georgië zien.

Bij dat kamerke was geen ontbijt inbegrepen dus ik improviseer weer iets met brownies, ice coffee, bananen en cola. Na twee minuten fietsen zit ik direct in een diepe kloof tussen de bergen. Het kleine riviertje wordt groter en groter tot het een meer is met een dam. Daarna begint het opnieuw en dat gaat zo een paar keer. Ik sta versteld hoe goed en snel men hier dingen bouwt. Dammen, bruggen, tunnels, wegen,… in zo’n extreem landschap. Ik geniet de hele dag van dat landschap en zou elke 2 min wel een mooie foto kunnen nemen, maar de wegen worden stilaan ook gevaarlijker, steiler en soms totaal onberijdbaar. Eergisteren heb ik nieuwe remblokken moeten steken en maar goed ook. Normaal had ik deze route nog verder gevolgd naar Artvin, maar dat word door iedereen afgeraden wegens te gevaarlijk. Gelukkig had ik al een b-plan dat in afstand iets langer is, maar rustiger stijgt. (Later zal blijken dat de weg naar Artvin afgesloten is en dus toch geen optie zou geweest zijn)

Als ik Yusufeli verlaat is het fris, maar nog zonnig en ik ben wéér constant onder de indruk van het fraaie landschap. Gigantische rotsen, diepe kloven, een kolkende rivier,… nog meer bruggen en tunnels alsof het konijnenpijpen zijn. Overal zijn ze hier aan het werken. Veel wegen staan zelfs nog niet op de kaart. Ik rij wel een beetje weg uit de heel extreme bergen en het landschap kalmeert in de loop van de dag. Het weer niet. De bewolking neemt toe en nu en dan krijg ik een onweer over mij. Plaats om te schuilen is er niet. Als ik bijna op een t-splitsing ben roepen drie mannen in een veld mij om te komen helpen. Ze proberen een auto op een camion te duwen, maar ik zie al van ver dat ze aan’t smossen zijn. Wat een tijdverlies, maar langs de andere kant ontkom ik zo wel aan een extra mega stortbui. Een paar kilometer verder vraag ik in een tankstation al eens of er een hotel in de buurt is, maar die verzekeren me dat er niks te vinden is de volgende 40km. Shit en het is al 17u, normaal stop ik rond deze tijd want over een uur is het donker. Kamperen is ook niet echt een optie want het regent weer en alles is nat en slijk langs de kant van de weg. Op dat moment maak ik waarschijnlijk de slechtste beslissing van heel mijn trip. Doorrijden tot in Göle, nog een kleine 40km. Ik heb een lamp, wat kan er gebeuren?

Nog rap wat koekjes en drinken gekocht en als een raket beginnen fietsen. Maar Göle ligt bovenaan een hele steile berg en de raket verliest al snel aan stuwkracht. Nog even later is het balkdonker en moet ik nog 35km in de pikkedonkere bossen bergop rijden. Het was ook harder beginnen regenen, maar dat was het minste van mijn zorgen. Ik zie alleen de lichtvlek van mijn fietslamp op de gele lijn van de weg die ik blindelings volg tot opeens zonder aanleiding die lamp uitvalt. Ik zie geen steek van in dat felle licht te kijken en ga al tastend op zoek naar mijn hoofdlampje in mijn kabas. Dat lampje is veel zwakker, maar nu nog mijn enige optie om iets te zien ook al is het maar twee meter. Als ik toch eens waag om links of rechts te kijken zie ik de lichtgevende ogen van onbekende beesten naar me terug staren. Nu en dan passeert er een camion of een auto, maar ze stoppen niet meer zoals overdag. Een beetje adrenaline lijkt ook een goeie brandstof te zijn en na twee uur fietsen zie ik een bordje Gôle 7km. Dat is nog van Arendonk naar Retie zeg ik tegen mezelf, dat is niks.

Even later stopt dan toch een tractor en de bestuurder praat druk en onverstaanbaar Turks. Ik probeer hem duidelijk te maken dat alles ok is, maar wanneer ik mijn rug even draai heeft hij mijn fiets al op zijn tractor gebonden. Hij brengt me recht naar een restaurantje en daarna naar een hotel. Voor één of andere reden duurde dat daar super lang en ik heb het ondertussen best koud want ik ben doornat. Uiteindelijk kan ik dan toch naar mijn kamerke en een warme douche pakken. Heerlijk. Wat blijkt, het vriest hier ’s nachts want ik zit bijna op 2000m hoogte. Toch vond ik dat ik een pintje had verdiend en vlak daarna val ik als een blok in slaap onder mijn vierdubbele dekens.

Weer zo’n dag waarvan ik ’s morgens dacht, vandaag gaat er eens niks gebeuren en ik ga gewoon lekker fietsen. Dat leek ook lang zo te zijn, tot ik in Köse kwam. Het is rond de middag en ik ga een restaurantje binnen om te eten. De kok spreekt gebrekkig Engels en ik zeg om te lachen de paar Turkse woordjes die ik ondertussen ken. Opeens schakelt hij naar Russisch en ik haal mijn standaard zinnekes Russisch ook boven. Hij is verrast maar we slagen er toch in te communiceren en ik krijg een koffie als bedankje. Voor ik verder rijd ga ik in de supermarkt nog rap een Cornetto en een cola halen. Bij het buitengaan vraagt de kerel aan de kassa nog “where you from?” “Belçika”, zeg ik. Turks voor België, waarop hij van achter zijn kassa springt en mij naar buiten volgt. Hij wil per se thee met mij drinken en even babbelen. Blijkt dat zijn broer een kebabzaak heeft in Brussel. Snack Loppem in Wezembeek-Oppem om precies te zijn. Die moeten we even bellen en dat moet in het Frans. Maar zijn Frans is nog slechter dan dat van mij en zijn vrouw komt helpen. Die spreekt dan weer Nederlands. Lang verhaal kort, binnenkort moet ik eens kebab gaan eten in Brussel met groeten uit Turkije. Ik moet nu echt dringend door en dat lukt ook, maar na 200m doet een auto me opnieuw stoppen. “Deutsch sprechen?” Ja een bisschen, maar er komt stilaan doemp uit mijn oren van al die talenwissels. Uiteindelijk geraak ik toch nog tot in Bayburt en daar is het gezellig druk. Ik wil eens pide eten en stap zo’n keet binnen. Niemand speakt er English alleen een man aan een tafel wel en die wil me graag helpen. Zonder dat ik heb doorheb heeft die weeral betaald voor mijn eten en gaan we op zoek naar een hotel. Maar die zitten allemaal vol. Het is de start van het academiejaar in deze studentenstad en studenten en ouders zijn dit weekend hier om een studentenkamer of kot te zoeken. Ik wil in mijn tentje slapen maar dat word absoluut afgeraden omdat het ’s nachts hier tegen het vriespunt is. Er is nog één hotel dat een kamer heeft iets buiten de stad. Beetje duur, maar wel heel dik in orde. Schoenen zelfs verboden in de kamer 🙂

Ontbijt was natuurlijk inbegrepen en ik besluit de meerprijs er volledig uit te halen. Normaal is een Turks ontbijt wat olijven, brood, tomaat, komkommer, kaas,… en thee maar dit was een volwaardig trouwfeest buffet. Ik laat me eens goed gaan en zal de rest van de dag geen honger meer hebben. Eenmaal onderweg kom ik al snel twee vissers tegen en maak ik een praatje. Precies veel visjes in dat kleine riviertje. Ik volg dat riviertje dat stilaan groter en breder wordt en kom ook meer vissers tegen. Hoe langer hoe meer begint het bij mij ook te kriebelen om zelf te vissen. Als ik een paar kilometer verder een geschikt plekje vind doe ik dat dan ook gewoon. Ik heb wat basic visgerief bij en al snel sleur ik een paar vissen uit het water. Die zet ik terug, want wat moet ik ermee op de fiets? De rest van de dag twijfel ik of ik mijn tent niet gewoon zou opzetten naast het riviertje, maar Liverpool moet die avond spelen en dat zou ik graag zien. Misschien morgen… In Ispir echter wéér alle hotels vol. Ook al waren er maar 3. Ik stop bij een brommerkes garagist en vraag of die me kan helpen. Die belt iemand die nog een kamerke heeft voor €5. Thaise wc op de gang, bedenkelijke douche nog een beetje verder op de gang, maar wel goed internet om voetbal te kunnen kijken.

Omdat ik zoveel tijd doorbreng in Turkije lijken de dagen hier soms nogal sterk op elkaar. Vandaag is een vlakke dag, op één mega grote beklimming na. Ik heb ook een nieuwe bezigheid, grappige radioprogramma’s her beluisteren via de app. Er is hier overal goeie ontvangst en voor de data moet ik het niet laten. De podcast van Alex Ag-iejuuuuuw heb ik afgezworen want dat is nog een slechtere interviewer dan Luk Alloo, om over zijn hersenloze totaal on-grappige sidekick nog maar te zwijgen. Om op te laden voor de grote klim stop ik in een restaurant en bestel ik pasta, maar de ober vindt dat ik pizza moet pakken. Ik vind dat ik pasta moet pakken, desnoods twee, maar daar moet iets serieus mis mee zijn geweest want ik moet en zal de pizza pakken van de ober. Whatever, dat eet ik ook graag. En ook hier mocht ik weer bijna niet betalen, maar daar heb ik niet aan toegegeven. Sterk 25km naar boven gereden, al zeg ik het zelf, in een hele mooie omgeving. De heuvels zijn bergen en steile rotsen geworden en de afdaling die volgt is levensgevaarlijk. Veel te steil en haarspeldbochten die vol liggen met kleine steentjes. Na een paar minuten moet ik even stoppen want mijn remmen staan bijna in de fik. Even later normaliseert het en bol ik rustig naar beneden, uiteindelijk via een padje dat een binnenweg is naar de stad. Daar zijn sommige straatjes te steil en moet ik afstappen en duwen. Hier zien ze niet veel fietsers want mensen staren me aan met open mond. In een hotelleke heb ik een gesprek via Google translate met een Perzische Turk die ook de uitbater is. Ze geven me een gigantische vierpersoonskamer en ik vraag of ze niks kleiner hebben en krijg uiteindelijk een tweepersoonskamer. Het is hier niet te merken dat het zaterdag is, want zo snel het donker is verdwijnt hier alle leven op straat. Dat moeten zij weten. Ik ga wat bier en chips halen en kijk de rest van de avond voetbal in mijn kamer.

Zondag is volgens mij ook voor Mohammed een rustdag want dan is het altijd heel rustig op de baan. Ik heb de highway voor mij alleen tot enkele overenthousiaste boeren mij klem rijden op de pechstrook. Ze willen me kost wat kost een grote meloen geven en aanvaarden geen nee. Ze zoeken de grootste meloen uit hun kar en kijken vol verwachting wat ik ermee ga doen. Euh… ik probeer hem dan maar in mijn kabas te duwen maar die gaat zelfs niet meer dicht en heel mijn fiets is uit evenwicht met die 10 kilo extra. Na een paar kilometer bergop beslis ik dat het echt niet te doen is en haal ik mijn mes boven. Ik eet zoveel meloen als ik kan, zo rap ik kan om niet nog meer tijd te verliezen. De overschot geef ik terug aan de natuur. Tijd om de grote baan te verlaten en kleine wegen door de bergen te volgen. Wow, zo rustig en mooi hier terwijl ik een klein riviertje volg. Kort voor de eindmeet heb ik nog wel een platte band maar die is rap gefixt. Eens aangekomen in Siran weinig keuze om te slapen. In de stad of een beetje verder bovenop de berg voor €5 goedkoper… maar klimmen had ik geen zin meer in.

Na maanden zon waren de afgelopen twee dagen bewolkt en regenachtig. Precies de dagen dat ik hier was. Ik ben naar het midden van Turkije gereden maar verlaat bewolkt Göreme zonder ook maar 1 luchtballon gezien te hebben. Niet erg, ik vond Göreme heel indrukwekkend ook zonder ballonnen en kom nog wel eens terug. Mijn focus ligt al op het bereiken van de volgende bestemming en die is best ver weg.

Het zag er wel naar uit dat het een event loze fietsdag ging worden op de autostrade. Dat was ook zo, maar ik amuseer mij met muziek op en de kilometers vliegen erdoor. In de namiddag nog wel een Final Destination momentje gehad. Niet met één van de vele opleggers met boomstammen, maar een wit busje. Net toen die mij wou inhalen kreeg die een klapband aan de linker kant waarop het busje door de middenberm knalt en gelukkig zonder overkop te gaan of ander verkeer te raken tot stilstand komt op de pechstrook aan de andere kant. Dus toch nog wat animo. Na 130km kleurt de lucht voor mij zwart en ik stop even aan een tankstation. De uitbater biedt mij aan om daar te blijven slapen, maar ik had graag nog wat verder gereden. Ook al werd het risico op nattigheid groter met de minuut. Ik bedank voor het aanbod en ga vol gas naar de volgende stad. Daar kom ik maar net op tijd aan voor de zondvloed losbarst. Gelukkig kan ik schuilen in een restaurant waar ik iets eet terwijl een Duitser mij allerlei vragen stelt en heel slechte grappen maakt. Bij mijn stop aan het tankstation had ik al iemand laten bellen naar het enige hotel in de stad om te checken of het wel open was en daar rij ik dan maar naartoe. Met weer wat hulp van Google translate ben ik zo ingecheckt. Even later kijk ik nog even voetbal met de kerel van het hotel in de lobby. Hij was duidelijk een fan van Fenerbahçe, daar had ik geen vertaling voor nodig.

Het was een super goedkoop hotel met schimmeldouche en door corona geen ontbijt, maar voor de rest niks op aan te merken. Er stond een tankstation in de voortuin en daar hadden ze brownies, koffie en cola. ‘s Morgens een keer geen olijven en geitenkaas eten vond ik ook niet erg. Na gisteren wil ik weer een dagje knallen op de highway zodat ik op de kaart kan zien dat ik vorderingen maak in Turkije. Maar de wind steekt daar een stokje voor en het is heel koud waardoor het allemaal wat trager gaat dan gepland. Desalniettemin weer een goeie fietsdag, veel muziek geluisterd en weer iemand met een klapband gezien. Wat ook opviel is dat de omgeving langzaam maar zeker aan het veranderen is. Net buiten Sivas ga ik nog snel iets eten en ik verken het centrum van de stad per fiets. Veel oude gebouwen, pleinen, etc… en ook hier kom ik weer net uit bij een accident. Iemand met een scooter is juist omver gereden. Verschiet ik niks van want autobestuurders hebben hier totaal geen respect voor fietsers en dus voor brommerkes ook niet blijkbaar. Een overvloed aan hotels en ik kies er één uit met extreem vriendelijke mensen. Zo vriendelijk dat we bijna vechten om mijn kabassen te dragen. Voor de mensen die zich ondertussen afvragen waarom ik veel in hotels slaap en niet in mijn tent: hier zijn geen campings en een hotel kost gemiddeld €11 met ontbijt. Ter vergelijking: een campingplaats voor een tent in Duitsland of Oostenrijk zonder elektriciteit kost €15 – €18. En natuurlijk het comfort van een bed, wc, warme douche, stopcontact,… neem ik er graag bij. Blijkbaar is het vrijdag want de whatsapp staat weer roodgloeiend. Maar hier geen feest. Morgen op tijd opstaan want ik ben al een klein beetje vooruit aan het lopen op mijn schema met Iran reeds in gedachten.

Ik ben nog wat tam van mijn rustdag en ga pas laat ontbijten in mijn ondertussen vaste stek bij de oude man in de straat. Normaal had ik nu een rit van 160km voor de boeg, maar ik heb die in twee gesplist zodat ik overmorgen in de vroege namiddag kan aankomen in Cappadoccia en de omgeving al eens goed en op mijn gemak kan bekijken. Opnieuw heel veel vriendelijke mensen die claxonneren, zwaaien, groentes doneren en me uitnodigen om bij hen thuis te komen eten. Ik kom nog een paar taaie bergjes tegen, maar gelukkig niet teveel en geniet van de rustige wegen en het mooie uitzicht. Soms wel verschieten als een hond me weer eens wil opeten en ineens achterna loopt. In Ortaköy zet ik me op een terras met een durum en de uitbater die verrassend goed Engels spreekt. Hij beveelt me een hotel aan ook en ik ga eens kijken. De oude man aan de receptie spreekt even slecht Duits als ik dus een kamer was snel geregeld. Stilaan toeristische regio hier en alle hotels zijn dubbel zo duur, maar er is niks anders dus slapen we vandaag maar iets duurder en chiquer. Van de Straelly heb ik heel wat goeie info gekregen over mensen uit de Kempen met familie in Göreme die ik zeker eens moet gaan opzoeken en dat ben ik morgen dan ook van plan.

Vandaag dus geen super lange rit, maar lekker cruisen over de heuvels en tussen de rotsen en meertjes. Nu stopt bijna iedereen die ik tegenkom om goeiedag te zeggen, iets te vragen, of te geven. En verrassend veel mensen spreken Duits of Frans. Ook de eerste tekenen van bewoning in de rotsen zie ik her en der en ga nieuwsgierig als ik ben al eens kijken in de gangen. Maar niet te diep want op 20m wandelen heb ik al heel wat ongedierte de grond in zien kruipen, bijna op een slang gaan staan en een Turks stokstaartje (of zoiets) zien verdwijnen. Ondertussen heb ik ook al telefoon gehad van Achmed, mijn toekomstige nieuwe beste vriend in Göreme. Hij belde om te vragen waar ik zat en was toevallig in de buurt. Veel mensen bieden ook aan om mij een lift te geven met fiets en al, maar dat doe ik natuurlijk niet. Ook niet toen Achmed het vroeg. Hij heeft wel mijn kabassen meegenomen de laatste 10km. Per ongeluk rij ik dwars door de oude stad, een soort open museum met barslechte wegen ipv de snelweg waardoor ik iets later aankom dan gepland. We hebben afgesproken in een fietswinkel waar ze deze keer fietsen van echte merken hebben en ander mooi materiaal. De eigenaar is er ook heel trots op dat er al 2x een Belgische wereldkampioen MTB bij hem is komen fietsen. Filip Meirhaeghe blijkbaar. Of hij wist dat onze Filip wel eens van de verboden drinkbus drinkt heb ik niet gevraagd om zijn fierheid niet te bederven.

Ik pas voor alle fancy dure cave hotels uitgehouwen in de rotsen en trek in bij Emre’s Cave House met een opvallend lekker zacht bed. ’s Avonds komt Achmed en zijn vriendin mij oppikken om naar de sunset gaan te kijken op een speciaal plekje. Tussenstop in monk park valley en tegen dat we aan sunset point zijn begint er een onweer. Geen zonsondergang, maar wel een spectaculaire bliksem en lichtshow. We rijden best veel rond en komen aan in een ander stadje waar we gaan eten. Veel mensen hadden me kebab in een klei potje aangeraden en dat was nu de moment. Ik mocht de bovenkant er ook nog zelf afhakken dus de show was compleet. Het potje had voor mij alleen wel wat groter mogen zijn. Als afsluiter klimmen we nog naar de top van een grote rots die boven de stad uitreikt en drinken daar een speciale Turkse koffie. Stilaan tijd om naar huis te gaan want morgen heel vroeg opstaan voor dé attractie van deze regio, de luchtballonnen. Ok, nog rap een kebabke en dan slapen.

Om 4u30 is er al volle bak commotie in het guesthouse. Waarschijnlijk mensen die een ballonvaart geboekt hebben en er op tijd moeten zijn. Mijn wekker stond pas om 5u30 maar nu zijn we toch wakker. Ik doe mijn ochtendritueel, pak een cola en ga naar het dakterras terwijl het nog pikkedonker is. Maar… een uur later is het al licht en nog geen ballon te zien. Nog een uur later komt de kerel van het guesthouse me zeggen dat het te bewolkt is vandaag om te ballonvaren. Over een anticlimax gesproken. Hoewel, niet getreurd, morgen nieuwe kans en dit dorpje is op zich al zo uniek en speciaal dat gewoon rondwandelen al een attractie is op zichzelf. Ik had ’s morgens mensen gezien op de grote rots die boven Göreme uitsteekt en daar wandel ik met een omweg naartoe. Wow, prachtig uitzicht hier, waar je ook kijkt. Ondertussen telefoon gehad van Kurban uit Mol die gisteren toevallig hier is toegekomen, om tegen de avond nog maar eens te gaan eten. De rest van de dag doe ik administratie en ander minder interessant werkt dat ook gedaan moest worden. Voor ik het weet is het tijd om te eten. We rijden naar de stad en gaan echt super uitgebreid lekker eten. Waarvoor Kurban nogmaals bedankt! Het was ook er leuk en interessant om met iemand die in Mol woont maar familie heeft in Göreme te kunnen praten. Misschien tot binnen kort in Mol. Ik ga weer op tijd slapen, want als er morgen weer geen ballonnen zijn moet ik sowieso verder rijden naar mijn volgende bestemming.

Vandaag nog eens een korte rit met voorbedachte rade. Ik eet pas laat, maar het echte ontbijt was de klim om uit de stad te geraken. Als ik vandaag slechts tot in Kulu rij, kan ik morgen meer tijd spenderen aan het zoutmeer dat ik over moet. Ook de moment om wat te experimenteren met de route en zo kom ik op heel afgelegen plekken en paden, echt in de middle of nowhere. Ik heb daar een paar mensen gebeld, want gsm dekking was er nog wel. Naast grote droge bergen ook grote boze honden. Die Turkse beesten zijn gigantisch en als je er probeert van weg te sprinten houden die u precies al wandelend bij. Beangstigend maar gelukkig geven ze redelijk rap op. Ik vind een extreem goedkoop kamerke, inclusief schimmel en bruine handdoek die eerst wit was en er is ook geen ontbijt. Misschien maar best. Ik word nog gebeld door een paar mensen want het is Retie kermis en iedereen is precies helemaal uitgelaten. Maar als in Retie het feest begint lig ik al in mijn bedje.

Vandaag zou een hoogtepunt, of misschien eerder dieptepunt moeten worden van mijn trip door Turkije. Na een paar kilometer glooiende wegen die me buiten de stad brengen zie ik een klein meer. Ik ben al onder de indruk, maar ik wil meer… meer. Onderweg naar het echte meer weer veel vriendelijke mensen die zwaaien, stoppen voor een Duitse babbel of me dingen aanbieden. Maar ik heb enkel aandacht voor één ding. Het zoutmeer waar ik bijna ben en over ga rijden. Het is een hele lange zandpad vol gaten en bulten en dan plots heb ik van boven op de heuvel een fantastisch uitzicht over het zoutmeer. Wow, ik heb zoiets al dikwijls zien voorbij komen op Instagram van andere reizigers, maar om het eens in het echt te zien is toch iets anders. Ik kan niet wachten om er naartoe te rijden en het van dichtbij te bekijken. Het is zoals de naam het zegt, een meer vol zout. Uitgedroogd op sommige plekken, maar toch niet echt aangewezen om over te fietsen. De weerspiegeling van de zon maakt het ook nog eens dubbel zo warm. Gelukkig is er een soort van weg gemaakt over het midden van het meer. Ik neem de tijd om foto’s te nemen en alles goed te inspecteren. Ondertussen stoppen of zwaaien weer heel wat mensen die het blijkbaar heel grappig vinden dat ik daar aan het fietsen ben. Langs de oostkant van het meer is het allemaal industrie en liggen er bergen zout. Speciaal zout blijkbaar want ik mocht er geen foto’s van nemen. Maar ik heb het toch gedaan. De weg naar Şereflikoçhisar is een hel om over te fietsen want die is helemaal kapot gereden door de grote camions die aan en af rijden. Eens in de stad doe ik wat ik altijd doe, iets eten en terwijl iets zoeken om te slapen. Gelukkig vind ik een leuk kamertje want morgen heb ik een rustdag en blijf dus twee keer slapen.

Op een rustdag rust en eet ik vooral. Maar ik doe ook de was, (her)plan de route, organiseer mijn kabassen nog eens,… en ga naar de kapper voor een knip -en scheerbeurt. Man, dat was weer een ervaring. Een uur gekapt, geschoren en bijna verzopen voor belachelijk weinig geld. In de tekel shop (drankwinkel) ga ik 2 blikjes bier halen en kijk ik thuis nog wat voetbal.

Ze hadden het ontbijt vandaag goed verstopt, ik dacht al bijna dat er geen was bij mijn kamerke van €9, maar jawel, op het dak zelfs. Speciaal vroeger opgestaan omdat ik vandaag een lange rit voor de boeg heb. Daarna ga ik de ritten iets korter maken want ik heb ondertussen geleerd dat het leuker is om op mijn gemak te fietsen en op tijd toe te komen zodat ik nog eventjes tijd heb om rond te wandelen, de plek te verkennen en gekke dingen te beleven. De omgeving werd aanzienlijk droger en ik sta versteld van de extreme vergezichten, het woord uitgestrekt moet hier zijn uitgevonden want mijn ogen kunnen niet verder kijken. Wat de boeren hier verbouwen weet ik niet want de “akkers” zijn super droog en liggen vol stenen. Een paar keer heb ik een tractor een ploeg zien trekken door wat stenen en droog zand en dat gaf een enorme stofwolk. Waar ook een gebrek aan is: tankstations, althans aan mijn kant en ik rekende er eigenlijk op om op tijd eens te kunnen drinken of een cornetto te eten. Maar de laatste 70km kom ik niks meer tegen waardoor ik uitgedroogd en uitgehongerd toekom in Sivrihisar. Of dat dacht ik toch want de stad zelf lag nog een beetje verder aan het einde van een steile twee kilometer lange soort van boulevard. Eens echt aangekomen eerst drankpauze gehouden en lekker veel gaan eten. De mensen willen weer allemaal komen babbelen en ook al praten we niet elkaars taal, we verstaan elkaar wel. Volgens het meisje van het restaurant is het beste hotel beneden aan de boulevard, dus ik bol helemaal terug naar beneden (het was toch op weg naar mijn volgende bestemming) om te ontdekken dat het hotel volzet is. Zit niks anders op dan weer terug naar boven te klimmen en daar iets te zoeken dat achteraf ook heel goed blijkt te zijn. Ik wil vroeg in bed kruipen want mijn keel doet zeer van heel de dag uitlaatgassen in te ademen en ik heb een valling. Een goede nachtrust en morgen zal dat wel beter zijn.

Deze dag ziet er op het hoogteprofiel uit als een makkie. Eerst bijna 50km naar beneden rijden om vervolgens nog een dikke 50 omhoog te rijden. Het begin was dan ook heel snel voorbij, maar eenmaal op het laagste punt begint mijn fiets opeens te zwabberen. Platte band. Dju, ik wou juist iets gaan zoeken om te eten. Band herstellen op de pechstrook en ondertussen echt wel een hongerke gekregen. Altijd tegen 1-3% omhoog rijden valt toch wat tegen en door een shortcut in mijn route ook geen eten gevonden in Polatli. Het is hier kurkdroog en weer geen tankstation te bespeuren. Ook het water in mijn drinkbus was al kort bij kooktemperatuur. Gelukkig had ik nog een paar Innerme bars die me al een paar keer gered hebben. Na nog een hele tijd afzien en puffen zie ik in de verte hoog op een berg een stad. Ik denk bij mezelf “het zal daar toch niet zijn zeker?” maar jawel, eerst nog een laatste klim alles eruit persen en ik was al helemaal leeg. Boven aangekomen direct een hoop kinderen rond mij die om beurt foto’s willen trekken, vanalles vragen en zeggen enz… maar ik wou gewoon drinken. Uiteindelijk laten ze me gaan en kan ik mijn dorst lessen en ook nog iets eten. Ze raden me aan naar het theramal hotel te gaan en dat doe ik dan ook. Het zag er belachelijk duur uit langs buiten, maar een kamer kost maar €12 en dan heb ik ook nog dinner, Turks stoombad en ontbijt voor. Het mooie uitzicht was gratis. Uit nieuwsgierigheid ga ik nog snel even piepen in het Turks stoombad, maar ik zit al snel terug op mijn terras nootjes te eten en even later ga ik slapen.

Wind wind wind, keiharde wind. Bij mijn eerste stap uit het vunzige hotel word ik bijna omver geblazen. Dat gaat weer een dagje trekken en duwen worden. Het is bij momenten zo extreem dat ik zelfs niet meer bergaf bol en moet bijtrappen. Voor de rest alles goed hoor, veel beter dan de uiteengereten honden en katten karkassen die ik her en der verspreid over de weg zie liggen. Ik rij dan ook op de pechstrook van de snelweg. Dat is de kortste weg met de minste beklimmingen. Verstand op nul en trappen. Om bezig te blijven ben ik de laatste dagen alle gekke soorten energy drinks aan’t uitproberen. Iets wat ik normaal nooit drink, maar ze smaken allemaal hetzelfde. In de eerstvolgende drukke stad is er iets minder wind en ik denk na over het vervolg van de rit tijdens een kop koffie. Zou ik hier blijven of toch doorgaan? Ik kies voor het tweede en moet daarvoor nog over een gigantische berg. Tegen dat ik boven ben is het al bijna donker en ik steek mijn kerstverlichting aan, het is zo al gevaarlijk genoeg. Eens aangekomen doe ik wat ik altijd doe: iets eten, vragen of ze een plaats weten om te slapen en daar eens gaan kijken. In Turkije kan je standaard geen booking.com gebruiken omdat de overheid dat niet toelaat, maar met een vpn gaat het wel. Dan nog staan er heel weinig hotels op. Gelukkig voor mij was er één 100m verder, nog goedkoop ook. Installeren, douchen en bloggen… maar euh waar is mijn laptop? Fuck shit kak! Die ligt nog in dat vorige hotel 120km terug. Iets wat me normaal nooit overkomt. Ik vraag aan mijn Turkse vriend Sonny of hij eens naar het hotel kan bellen of ze mijn laptop gevonden hebben. Dat was geen probleem en ze zullen hem voor mij bijhouden, ik moet alleen nog daar geraken. Ik ga slapen en er zit niks anders om dan first thing in de morning een taxi te nemen naar Karacabey en terug. Damage €45.

Vandaag een korte rit en maar goed ook want ik moest eerst nog op en neer naar Karacabey om mijn laptop te halen. De taxi scheurt er goed vandoor, we zijn om 11u al terug. Ik blij en de chauffeur nog veel meer met de helft van mijn weekbudget. Leuke extra: de wind is gaan liggen. Minder leuke extra: de beklimmingen zijn de steilste en langste die ik al gehad heb. Helemaal om zeep ben ik na een paar uur aan wandelsnelheid klimmen en teerdampen inhaleren. Gelukkig is het niet meer ver en is het grotendeels bergaf tot in Bozüyük. Daar zet ik me in de eerste kebabzaak die ik zie en bestel een durum en een cola. Ze zijn weer blij met een zeldzame gekke toerist in hun stadje en ik krijg ook nog een bakje watermeloenen. Als ik wil betalen mag dat weer niet, “Welcome in Turkey, gift for you” en als ik aandring doet hij er nog een flesje water bovenop! De stad zelf is klein en gezellig met leuke kleine straatjes en winkeltjes. Als ik even te lang bij een fietswinkel sta te kijken naar de lokale fietsmerken moet ik binnenkomen en er een paar testen. Willen of niet. Ik ga ook nog langs de vriendelijke durumverkoper voor een foto. Eten doe ik in een lokaal restaurant waar ze ook mijn nieuwe favoriete nagerechtje hebben. Ik moet weer lachen van al hun gekke gewoontes en gebruiken en voor ik buiten ben heb ik ook weer een liter au de cologne over mij gehad. Met twee blikjes bier trek ik me terug naar mijn kamerke, werk nog wat op de computer, plan nog wat routes en ga slapen.