Dilijan - Noratus

’s Morgens voel ik me terug beter maar dat zal niet geweest zijn van het schrale ontbijt dat we kregen. De market verderop is al even schraal dus blijft het bij koekjes en cola. Ik wou echt wel iets eten want we moeten starten met een klim van 20km naar 2300m hoogte. Maar eerst even wachten. En nog wat wachten. En dan nog wat wachten… monsieur monsieur die Fransen hebben bijna heel de voormiddag nodig om zich klaar te maken, wat een treuzelaars. Als we na een paar kilometer eenmaal aan het klimmen zijn moeten ze er al snel af. Ze wilden dan ook niet toehappen toen ik ze mijn reeds beproefde super cookies en cola ontbijt aanbood. Dus wacht ik nu en dan nog maar eens op hen. Want de klim is echt lang, en hoe hoger hoe kouder.

We nemen de pas over de berg want de tunnel die erdoor gaat is een gegarandeerde zelfmoord. Kilometers lang, pikkedonker en absoluut geen plaats voor fietsers. Dus daar passen we voor en nemen de route over berg. Na een hele tijd met ons hoofd in de mist en de sneeuw komen we op de top en boven de wolken. Wie we daar hebben? De zon. Dat was geleden van… ik weet het zelfs niet meer. Het moet bijna van in Turkije geleden zijn dat we volledig blauwe lucht gezien hebben. In de verte zien we ook al lake Sevan. Spectaculaire beelden als we naar beneden bollen. We hangen nog even rond aan de oever van het meer, maar dan beslis ik dat ik genoeg tijd heb verloren vandaag en zeg ik au revoir.

Mijn eigenlijke doel voor vandaag kan ik niet meer halen, maar zal er toch heel kort bij komen. Twee guesthouses op Google blijken niet meer te bestaan, een vervelend en veel voorkomend probleem hier. Een vriendelijke man ziet mij en deelt zijn met gsm wifi zodat ik iets kan boeken in de buurt, een par kilometer terug. Eens daar aangekomen staat diezelfde kerel achter de receptie. Blijkbaar is het zijn hotel. Het is er lekker warm, ik heb bijna een hele verdieping tot mijn beschikking, ik kan er uitgebreid eten en er is een supermarktje 100m terug. Perfect!