Donji Milanovac - Zajecar - Dimitrovgrad

Dat was eventjes raar, alleen wakker worden in zo’n groot leeg onbekend huis. Al was ik tijdens de nacht niet helemaal alleen want ik had het gezelschap van een leger muggen. Mijn benen zien er niet uit, vol steken en bulten. ’s Nachts had ik ook al regen gehoord, maar nu was het onweer helemaal losgebarsten. Om wat tijd te rekken in de hoop dat de regen stopt of wat minder zal worden ga ik nog ergens een koffie drinken, maar er zit niks anders op. Ik moet erdoor. Ook hier wegenwerken aan de gang waardoor het lijkt dat ik door een plas van een paar kilometer lang aan het rijden ben. Mijn geplande route blijkt een modderig pad te zijn van +20% steil omhoog. Daar pas ik voor en moet noodgedwongen omrijden over nog meer bergen. De eerste beklimming vat ik nog aan in de regen, maar tegen dat ik op de top ben is het stilletjes over. Doorweekt en nat top op mijn vel. Er volgt nog wat klimmen en dalen maar het zwaarste was achter de rug. In het stadje Negotin wil ik wat eten en opdrogen. Ik bestel een pasta en als het vrouwtje even later komt kijken of alles naar wens is schiet ze in de lach omdat de pasta al op is. Ik had honger. Voor één of andere reden spreken ze hier ook Duits. Ik bol op mijn gemak verder maar als verrassing komt er toch nog een col die even zwaar is als de eerste. Miljaar en het is al laat. Ondanks het late tijdstip rij ik toch verder naar de volgende stad want de dorpjes hier zijn echt aftands en is niks om te eten of te slapen. Zelfs niet voor de inwoners zo lijkt het. Eindelijk in het hotel kan ik mijn natte pamper en de rest van mijn klamme kleding uitzwieren, een warme douche pakken en orde op zaken stellen. Nog rap een pizza en dan moe het bed in.

Vandaag geen regen maar ik zag de bui al weer hangen. Het gros van de dag 2% – 4% lichtjes omhoog en op het einde meer en meer. Het uitzicht is mooi en uitgestrekt maar er zijn weer veel wegenwerken waarvoor ik veel moet stoppen en de wind staat ondertussen strak en pal op mijn kop. Met andere woorden, het gaat maar traag vandaag. Ineens hoor ik iemand “hello” zeggen achter mij en duikt er een fietser op. Het is Eric uit Oostenrijk. Hij rijdt de route van het Ijzeren Gordijn, ook een populaire fietsroute in Oost-Europa. Als ik hem vertel over mijn plan om naar Sofia te fietsen vraagt hij of hij mee mag rijden tot daar. Natuurlijk, waarom niet. We kunnen het goed vinden, de omgeving is nog mooier geworden en de tijd vliegt voorbij. Behalve de laatste RECHTE baan van 20km naar grensdorp en eindbestemming voor vandaag Dimitrovgrad. Dat stuk bleef maar duren. Eens aangekomen eerst iets eten en onze nieuwe vriendschap beklinken met een paar halve liters Jelen, het lokale bier in Servië waarvan ik ondertussen aandeelhouder had kunnen zijn. We delen een kamer en rijden de volgende ochtend samen naar de grens met Bulgarije.