Göle - Ardahan - Posof

Ik word wakker in een ijskoude kamer en het duurt even eer ik van onder mijn berg dekens wil komen. Het regent nog steeds en dat zal volgens elk weerbericht dat ik kan vinden vandaag niet meer veranderen. Ook al is het nog maar een heel korte rit van 40km tot Ardahan, ik kijk er niet naar uit. Na het schrale ontbijt zit er niks anders op dan me terug in m’n natte kleren te hijsen en te vertrekken. Ik zeg tegen mezelf dat het minder regent dan gisteren en dat ik er over twee uurtjes wel zal zijn. Twee keer gelogen want ik ben direct terug drijfnat en er zit nog een berg aan te komen die ik niet tegen 20km/h kan oprijden. Koude wind is standaard op bijna 2000m hoogte. Al bij al laat ik het allemaal niet aan mijn letterlijk koude kleren komen, maar als ik eenmaal over de top ben en tegelijk over de helft van de rit begin ik het toch echt koud te krijgen. En dan moet ik nog naar beneden bollen. Je hebt dan de neiging om sneller te rijden omdat je er dan rapper vanaf bent, maar dat is natuurlijk ook een pak frisser. En je beweegt ook niet meer.

Met nog 15km te gaan is het gevoel uit mijn vingers en tenen grotendeels verdwenen hoeveel ik er ook mee friemel. In Ardahan moet ik naar het ziekenhuis voor een PCR test om Georgië binnen te mogen maar ik besluit eerst naar een hotel te gaan om op te warmen. Het allereerste dat ik tegenkom stop ik. Gelukkig ook nog vlakbij het ziekenhuis zodat ik er na een lange hete douche op mijn gemak naartoe kan wandelen. Maar wat is het hier koud! Na wat zoeken en opnieuw Google translaten ben ik snel getest. De volgende dag om 14u mag ik de uitslag komen halen. Op weg naar huis stop ik in de supermarkt om me voor te bereiden om een avondje Netflix en relax. De volgende dag na het ontbijt doe ik wat administratie en regel ik nog wat dingen alvorens ik uitcheck en in de lobby blogberichten schrijf tot 14u.  Daarna verhuis ik naar een ander hotel in het centrum van de stad want dat is wat goedkoper en daar heb ik veel meer keuze om te eten. Daarnaast kijk ik ook altijd eens graag rond in de stad. Zo vind ik weer een paar leuke plekjes en stop ook nog bij de berber om me te laten scheren. Een gemak dat ik thuis ga missen. Terug op mijn kamer videobel ik nog even met het communiefeest van Louise dat ik moet missen maar vier ik toch een klein beetje mee met een pintje en wat chips. En voetbal 🙂

Ik zat in een lekker warme kamer, maar buiten was het afgelopen nacht ijskoud. Dat werd ik gewaar als ik naar de nachtwinkel ging. Daarnaast regende het ook nog eens en viel er zelfs smeltende sneeuw. Ik keek er dan ook niet super hard naar uit om in zo’n weer te vertrekken. ’s Morgens is de regen gelukkig gedaan maar het is nog berekoud. Daarom doe ik bijna al mijn kleren aan, maar dat blijkt al snel veel te warm. Het is zoeken naar de geschikte laagjes want ik was gewend om in t-shirt te fietsen, maar dat is nu volledig verleden tijd. Na een paar koude kilometers komt het zonneke er zelfs door en zie ik de prachtige omgeving. Immens uitgestrekte groene bergen en in de verte zelfs besneeuwde toppen. Niet gedacht dat ik die zou zien in Turkije. Ik weet niet goed hoe ik de uitgestrektheid moet omschrijven. Grote elektrische palen lijken wel torentjes van lucifers. De sneeuw lijkt ook dichterbij te komen, ik zal daar toch niet door moeten? Jawel hoor, na nog maar eens een lange steile klim en een miljoen koeien op de baan sta ik plots in de sneeuw. Het is hier al mega koud en ik ben zelfs nog niet op de top. Die bevindt zich op 2550m nog een paar kilometer verder.

Plots stopt een auto en een man stapt uit. “Where you go?” “Posof and tomorrow Georgia” zeg ik trots waarop de man zegt dat ik beter terugdraai omdat die grens gesloten is. Wablieft? Volgens een paar truckers is hij wel open. Ik kan nu niet meer terug en beslis om tot in Posof te rijden om het uit te zoeken. Tijdens een hele mooie maar super koude afdaling denk ik al na over mijn opties. Eens in Posof aangekomen is het snel duidelijk: de grens is enkel open voor transport en gesloten voor alle personenvervoer. Maar no way dat ik die 2550m hoge ijsberg morgen opnieuw ga opfietsen. Ik ben wel heel blij dat ik tot hier gefietst ben want het was van het mooiste dat ik deze reis al gezien had. Tijd voor een plan want ik moet echt zo snel mogelijk naar de grens omdat mijn PCR test ook maar 72 uur geldig is. Ik zal een minibusje nemen terug naar Ardahan en een grote bus naar Hopa aan de zee, 25km van de grens met Georgië. Dat laatste stuk zal ik dan fietsen, plus nog eens 25km naar Batumi, de eerste stad. Altijd positief blijven en ik zie dan ook alleen maar voordelen. Een rustdag in de bus, meer van Turkije zien, de zwarte zee zien en meer van Georgië zien.