Göreme - Yeniçubuk

154km

Na maanden zon waren de afgelopen twee dagen bewolkt en regenachtig. Precies de dagen dat ik hier was. Ik ben naar het midden van Turkije gereden maar verlaat bewolkt Göreme zonder ook maar 1 luchtballon gezien te hebben. Niet erg, ik vond Göreme heel indrukwekkend ook zonder ballonnen en kom nog wel eens terug. Mijn focus ligt al op het bereiken van de volgende bestemming en die is best ver weg.

Het zag er wel naar uit dat het een event loze fietsdag ging worden op de autostrade. Dat was ook zo, maar ik amuseer mij met muziek op en de kilometers vliegen erdoor. In de namiddag nog wel een Final Destination momentje gehad. Niet met één van de vele opleggers met boomstammen, maar een wit busje. Net toen die mij wou inhalen kreeg die een klapband aan de linker kant waarop het busje door de middenberm knalt en gelukkig zonder overkop te gaan of ander verkeer te raken tot stilstand komt op de pechstrook aan de andere kant. Dus toch nog wat animo. Na 130km kleurt de lucht voor mij zwart en ik stop even aan een tankstation. De uitbater biedt mij aan om daar te blijven slapen, maar ik had graag nog wat verder gereden. Ook al werd het risico op nattigheid groter met de minuut. Ik bedank voor het aanbod en ga vol gas naar de volgende stad. Daar kom ik maar net op tijd aan voor de zondvloed losbarst. Gelukkig kan ik schuilen in een restaurant waar ik iets eet terwijl een Duitser mij allerlei vragen stelt en heel slechte grappen maakt. Bij mijn stop aan het tankstation had ik al iemand laten bellen naar het enige hotel in de stad om te checken of het wel open was en daar rij ik dan maar naartoe. Met weer wat hulp van Google translate ben ik zo ingecheckt. Even later kijk ik nog even voetbal met de kerel van het hotel in de lobby. Hij was duidelijk een fan van Fenerbahçe, daar had ik geen vertaling voor nodig.

Yeniçubuk - Sivas

114km

Het was een super goedkoop hotel met schimmeldouche en door corona geen ontbijt, maar voor de rest niks op aan te merken. Er stond een tankstation in de voortuin en daar hadden ze brownies, koffie en cola. ‘s Morgens een keer geen olijven en geitenkaas eten vond ik ook niet erg. Na gisteren wil ik weer een dagje knallen op de highway zodat ik op de kaart kan zien dat ik vorderingen maak in Turkije. Maar de wind steekt daar een stokje voor en het is heel koud waardoor het allemaal wat trager gaat dan gepland. Desalniettemin weer een goeie fietsdag, veel muziek geluisterd en weer iemand met een klapband gezien. Wat ook opviel is dat de omgeving langzaam maar zeker aan het veranderen is. Net buiten Sivas ga ik nog snel iets eten en ik verken het centrum van de stad per fiets. Veel oude gebouwen, pleinen, etc… en ook hier kom ik weer net uit bij een accident. Iemand met een scooter is juist omver gereden. Verschiet ik niks van want autobestuurders hebben hier totaal geen respect voor fietsers en dus voor brommerkes ook niet blijkbaar. Een overvloed aan hotels en ik kies er één uit met extreem vriendelijke mensen. Zo vriendelijk dat we bijna vechten om mijn kabassen te dragen. Voor de mensen die zich ondertussen afvragen waarom ik veel in hotels slaap en niet in mijn tent: hier zijn geen campings en een hotel kost gemiddeld €11 met ontbijt. Ter vergelijking: een campingplaats voor een tent in Duitsland of Oostenrijk zonder elektriciteit kost €15 – €18. En natuurlijk het comfort van een bed, wc, warme douche, stopcontact,… neem ik er graag bij. Blijkbaar is het vrijdag want de whatsapp staat weer roodgloeiend. Maar hier geen feest. Morgen op tijd opstaan want ik ben al een klein beetje vooruit aan het lopen op mijn schema met Iran reeds in gedachten.


Met dank aan de sponsors van TraxTrapt: