Haymana - Kulu - Şereflikoçhisar

Vandaag nog eens een korte rit met voorbedachte rade. Ik eet pas laat, maar het echte ontbijt was de klim om uit de stad te geraken. Als ik vandaag slechts tot in Kulu rij, kan ik morgen meer tijd spenderen aan het zoutmeer dat ik over moet. Ook de moment om wat te experimenteren met de route en zo kom ik op heel afgelegen plekken en paden, echt in de middle of nowhere. Ik heb daar een paar mensen gebeld, want gsm dekking was er nog wel. Naast grote droge bergen ook grote boze honden. Die Turkse beesten zijn gigantisch en als je er probeert van weg te sprinten houden die u precies al wandelend bij. Beangstigend maar gelukkig geven ze redelijk rap op. Ik vind een extreem goedkoop kamerke, inclusief schimmel en bruine handdoek die eerst wit was en er is ook geen ontbijt. Misschien maar best. Ik word nog gebeld door een paar mensen want het is Retie kermis en iedereen is precies helemaal uitgelaten. Maar als in Retie het feest begint lig ik al in mijn bedje.

Vandaag zou een hoogtepunt, of misschien eerder dieptepunt moeten worden van mijn trip door Turkije. Na een paar kilometer glooiende wegen die me buiten de stad brengen zie ik een klein meer. Ik ben al onder de indruk, maar ik wil meer… meer. Onderweg naar het echte meer weer veel vriendelijke mensen die zwaaien, stoppen voor een Duitse babbel of me dingen aanbieden. Maar ik heb enkel aandacht voor één ding. Het zoutmeer waar ik bijna ben en over ga rijden. Het is een hele lange zandpad vol gaten en bulten en dan plots heb ik van boven op de heuvel een fantastisch uitzicht over het zoutmeer. Wow, ik heb zoiets al dikwijls zien voorbij komen op Instagram van andere reizigers, maar om het eens in het echt te zien is toch iets anders. Ik kan niet wachten om er naartoe te rijden en het van dichtbij te bekijken. Het is zoals de naam het zegt, een meer vol zout. Uitgedroogd op sommige plekken, maar toch niet echt aangewezen om over te fietsen. De weerspiegeling van de zon maakt het ook nog eens dubbel zo warm. Gelukkig is er een soort van weg gemaakt over het midden van het meer. Ik neem de tijd om foto’s te nemen en alles goed te inspecteren. Ondertussen stoppen of zwaaien weer heel wat mensen die het blijkbaar heel grappig vinden dat ik daar aan het fietsen ben. Langs de oostkant van het meer is het allemaal industrie en liggen er bergen zout. Speciaal zout blijkbaar want ik mocht er geen foto’s van nemen. Maar ik heb het toch gedaan. De weg naar Şereflikoçhisar is een hel om over te fietsen want die is helemaal kapot gereden door de grote camions die aan en af rijden. Eens in de stad doe ik wat ik altijd doe, iets eten en terwijl iets zoeken om te slapen. Gelukkig vind ik een leuk kamertje want morgen heb ik een rustdag en blijf dus twee keer slapen.

Op een rustdag rust en eet ik vooral. Maar ik doe ook de was, (her)plan de route, organiseer mijn kabassen nog eens,… en ga naar de kapper voor een knip -en scheerbeurt. Man, dat was weer een ervaring. Een uur gekapt, geschoren en bijna verzopen voor belachelijk weinig geld. In de tekel shop (drankwinkel) ga ik 2 blikjes bier halen en kijk ik thuis nog wat voetbal.