12 uur nachtbussen. We hebben eens voor een slaapbus gekozen. ’t Was best te doen. Voor Nick was het wel wat krap, maar allersinds toch luxueuzer dan een zitbus.
We werden verrast door de eerste regen toen we een nachtelijke plaspauze met de bus maakten. Zal straks wel over zijn, dachten we. Spijtig genoeg niet. In de miezerige regen een guesthouse zoeken, was even geen pretje. Uiteindelijk leuk hotelleke gevonden, aan de rivier. En het bleef maar regenen. Nick heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om te werken. Ik zen eens op m’n gemakske in bad geweest (den eerste keer dat we een bad hebben, en zelfs een proper). In de late namiddag ben ik het dorpje dan al eens gaan verkennen. Gezellig dorpje, het historisch centrum is beschremd door Unesco. Het dorpje is gespaard gebleven van de bombardementen van de oorlog. Er zijn superveel souvenirwinkeltjes (ditmaal eens met mooie spullen). Ook super veel kleermakers. Den ene naast den andere. De prijs van een kledingstuk viel best mee. Ik heb me zelfs een kleedje laten maken. Makkelijk, je ziet iets hangen, maar wilt er toch iets aan veranderen (iets ander model, andere kleur, tekening), geen probleem, ze nemen uw maten open enkele uren later heb je een kleedje naar uw wens. Geweldig als je net zoals ik niet houdt van tussen de rekken snuffelen voor kleren.

’s avonds is Hoi An ook een zeer gezellig dorpje. overal zie lichtjes en lampionnekes. Op weg naar het oude centrum, passeren we een groep oude zingende vietnamezen aan een rijkelijk gevulde tafel. Geweldig om even te volgen. Stiekem wil ik een foto van ze nemen. Dat hadden ze natuurlijk gezien. We werden direct uitgenodigd bij hen te komen zitten en mee te drinken en vieren. Slechts één enkele sprak een heel klein beetje Engels. Wat we ervan konden opmaken vierden ze een soort klasreunie. het waren allemaal 50-ers die al 30 jaar bevriend waren en om de 10 jaar kwamen ze eens samen voor een groot feest. Yes, daar waren we bij. Iedereen wou met ons komen babbelen. Wij spreken helaas geen Vietnamees. Ze konden geen woord engels. Yes en No, ging nog. En maar uitleggen tegen ons. Op het filmpje kan je zien hoe een klasreunie wordt gevierd in Vietnam. ’t was de moeite. Na een half uurtje smeren we’m toch wel en gaan nog even langs een reisbureau. We boeken een daguitstap naar My son, een vliegticket voor 18 februari naar Laos en ons busticket naar de volgende twee haltes. We hebben niet zoveel geld op zak en de bankautomaat zat ook zonder biljetten. Nick is dan vanachter op de brommer met de eigenares van het reisbureau op zoek gegaan naar centen. Joke bleef alleen achter in de winkel. ‘Hou jij mijn winkel in’t oog Joke?’ ‘Tuurlijk’. Ik kon helaas niet antwoorden op de vragen van de binnenkomende toeristen.

We maken een halve-daguitstap naar My son. Het is de belangrijkste archeologische vindplaats van de Chambeschaving. Voor ons, de niet archeologen, waren het enkel oude, soms mooie, maar soms ook wa puinsteenachtige-tempels. Onze gids was een beetje te enthousiast voor ons. (grote gebaren en gekke vervormde stem). We waren trouwens de tiger group. Het landschap rond de My son tempels was wel heel mooi.
Met de boot vaarden we terug richting Hoi An. Onderweg stopten we in een eiland-dorpje waar we enkele ambachten konden bewonderen.

In de late namiddag werkt Nick nog wat, ik probeer een Vietnamees hier uit te leggen wat ik een mooi kleedje vind. Amai ik en m’n engels. haj haj. Ik ben eens benieuwd wat ze er van maken. We sluiten de avond af met een gezellig etenje.


Met dank aan de sponsors van TraxTrapt: