Terug in Vietnam
Er bleek echter niks veranderd. Jawel, ze proberen u nog harder in’t zak te zetten 🙂 Of kwam ik gewoon altijd de verkeerde mensen tegen?
De bus van Hué naar Hoi An
We stappen in onze bus met de kat in een draagtas die er uitziet als een gewone normale kleine koffer. Geen probleem. Tot even later één van de busmensen ziet dat er een kat inzit. Ter plekke verzonnen kattentarief: vijftien euro extra! Ik heb geen zin in een discussie, kijk hem lelijk aan en zeg nee. Al een geluk dat zijn kompaan de bus vol aan’t rammen was met mensen in de twee wandelgangen waardoor hij niet op zijn plek kon blijven staan. Ik wel en de kat ook. Het rijdende sardienenblik dropt ons bijna 3 uur later dan gepland in Hoi An. Unesco werelderfgoed, historisch beschermd en idyllisch gelegen, maar ook toeristenmagneet. Opvallend veel vergrijsde Franse koppels die hier waarschijnlijk in hun kindertijd nog zandkastelen gebouwd hebben.
Ik laat het allemaal niet aan mijn koude (ondertussen natte) kleren komen en we vinden snel een leuk hotel, al moet er altijd eerst wat poes-pas aan voorafgaan omdat we een kat bijhebben. Hoi An, bekend voor zijn lampionnekes is een must-do voor iedereen die door Vietnam reist en heeft in die paar jaar niks van zijn charme verloren. Alleen misschien spijtig dat het echt zo toeristisch is dat het op den duur allemaal wat fake begint aan te voelen. In een poging wat lokale cultuur op te doen gaan we Kom Su eten, een noodle specialiteit die je alleen hier kan eten. Lekker, want de volgende dag komen we er nog eens voor terug. Van al dat slenteren ben ik lui geworden, te lui om mijn eigen nagels af te bijten dus gaan we voor de belachelijk lage prijs van $2 naar het beauty salon voor een pedi –en manicure.
De nacht is nog jong en aan de overkant van het water valt precies nog wel iets te beleven. Tot 23u, daarna trekken alle overblijvers – eigenlijk alleen backpackers – naar de YouTube bar. Het enige café in town. Muziek wordt verzorgt door de klanten die op een publiek beschikbare laptop YouTube filmpjes kiezen. Er vormt zich al snel een rij en een opeenvolging van slechte muziek, vooral gekozen door Amerikanen die blijkbaar niet alleen mentaal, maar ook muzikaal een paar jaar achterstaan. Wij zitten er niet veel mee in, maar me laten gaan op blue dabadi dabadoo kon ik toch (nog) niet.
’s Anderendaags hebben we nood aan wat rust en waar beter bekomen dan in een taverne waar alleen doofstommen werken. Ze verstaan hier dus niks en kunnen ook niks uitleggen. Een beetje zoals frituur Afrit 26, alleen krijg je hier wel wat je besteld had.
Tijd om te vertrekken en ontdekken dat de ATM van gisterenavond mijn bankkaart heeft opgegeten. De aanwijzingen die ik krijg in het lokale postkantoor zijn waardeloos en de brommertaxi’s die me voor veel geld willen vervoeren en beweren wel te weten waar ik mijn kaart moet recupereren maken me alleen maar vervelend. Ze kunnen allemaal de pot op, ik ben hierop voorzien en kan eindelijk die reserve kaart eens gebruiken die ik altijd meeneem. Als ik nu de code nog maar eens wist…
Via Hué naar Mui Né
Dat klinkt leuker dan het was. Als laatste stappen we op de bus terug naar Hué, maar verrassing… van de bijgelovige buschauffeur mag de kat weer niet mee. “Not even for one thousand dollars!!” Gelukkig is zijn collega iets minder bijgelovig. Soit, voor $20 toch. Wat volgt is een extreem verwarrend half uur waarbij Yulia in één bus zit, onze bagage in de andere en de kat en ik op een brommer. Als bij wonder komt alles uiteindelijk terug samen en ‘s avonds vliegen we terug naar HCM om ‘s anderendaags verder te reizen naar Mui Né.
Die reis verliep echter weer niet zonder slag of stoot. Het begon serieus duidelijk te worden dat alle bestuurders hier bijzonder bijgelovig waren als het aankwam op het vervoer van katten, want weer was niemand bereid om ons te mee te nemen zodat we uiteindelijk een privé chauffeur hebben moeten zoeken die voor een paar dollar zijn geloof wou laten afkopen. Ondertussen heeft onze Russische vriend Fikys zich bij ons gevoegd voor de rit naar Mui Né. De stresserende verplaatsingen met ons huisdier mogen nu even ophouden. Onderweg drinken we al wat pintjes en zaaien we verwarring in een tankstation. Eens in Mui Né kijk ik mijn ogen uit. Het slapende dorpje aan de kust is getransformeerd in wat lijkt op een low-budget Aziatische variant van Las Vegas. Maar dan in het Russisch! Met moeite vind ik nog een Vietnamees in het straatbeeld, laat staan iets dat niet in het Russisch geschreven is. En eigenlijk… vind ik dat helemaal niet zo erg. We sluiten de dag af in het seafood restaurant bij Bo Ke, met wat schelpjes, gamba’s en bier uit Saigon.
’s Ochtends een plekje gevonden dat op mijn lijf geschreven was, bij Mr. Tam. Al was het tammen van korte duur. Na een snelle plons in het zwembad had Yulia een sessie met haar fitness coach Lena en ik mocht (lees moest) meedoen. De gevolgen van de Sovjet training waren aanzienlijk. Mijn armen waren herleid tot nutteloze aanhangsels die het aan -en uitkleden alleen maar bemoeilijkten. Eten ging nog net, als ik niet teveel op mijn vork nam. Kort daarna ben ik beste vrienden geworden met de mensen van het lokale massagesalon die me terug mals gemaakt hebben. De resterende tijd hebben we ons geamuseerd met slangen eten, kite-surfen, pintjes drinken,… en het voorbereiden van de nakende verhuis naar Thailand.