Ipv 1 nacht heb ik 2 nachten gecouchsurft bij Ben en Samantha in Jakarta. Gewoon omdat dit super coole mensen zijn en omdat we elkaar graag beter wilden leren kennen. Onze eerste ontmoeting was heel kort want ik was redelijk laat omdat ze op het vliegveld dachten dat ik met een vals paspoort, OF met dat van een broer van mij aan’t reizen was… Begrijpen wie begrijpen kan, maar die baard had er zeker en vast iets mee te maken. Gelukkig was Ben wakker gebleven, maar toen ik hem ontmoette gaf hij een heel slaperige indruk, daarover later meer. Hij toont mij m’n kamer en iedereen gaat slapen. De volgende morgen roept hij in de kamer dat hij naar school moet om te gaan lesgeven en ergens in de late namiddag wel terug is. Als ik iets moet eten moet ik het maar tegen de housekeepster zeggen of zelf uit de ijskast pakken, kortom mijn plan trekken. Oh, het zwembad moest ik ook zeker checken als ik het te warm had. Nee, geen handtastelijke tandartsen deze keer maar super toffe gastvrije mensen en ik val weer eens met mijn gat in de boter. Die dag werk ik stevig door, goei internet en nu en dan een baantje trekken in’t zwembad. Tegen dat Ben en Samantha ’s avonds thuiskomen heb ik bergen werk verzet. Eerst excuseert hij zich voor het korte onthaal van de avond voordien en verklaart hij zijn slaperige toestand. Ze hadden al een paar weken een aantal “brownies” in de vriezer zitten die ze gespaard hadden voor deze avond, maar omdat ik zo lang wegbleef hadden ze die per ongeluk al allemaal met hun tweeën opgegeten. ’t Was wel heel plezant geweest, spijtig dat ik dat heb moeten missen. Het eten dat de housekeepster en haar slaventeam maakt is heerlijk, vraag me niet wat, maar het was geweldig. Serieus gevuld zetten we ons op’t terras en trekken een paar grote Bintangs open, het lokale bier. Eerst vroegen ze of ik liever een Heineken had, maar na de klassieke “it’s fucking close water mop” heb ik die vraag niet meer gekregen. Plots telefoon. De Max, een vriend van mijn twee nieuwste dikke vrienden. “Who’s up for quiznight?!” Ben:”You like to quiz Nick?” Nick: “Hell yeah!” En we reppen ons naar café De Hooi waar de rest op ons wacht en de quiznight doorgaat. Komt erop neer dat ze op groot scherm een online kwis laten zien, 5 ronden van tien vragen en je schrijft gewoon het antwoord op, verbeteren doe je van elkaar. Onze teamnaam ben ik al vergeten, maar het was iets met poop. Tijdens de kwis mag je zoveel drinken je wil/kan, je moet nog niks betalen en als je de kwis wint, is dat allemaal gratis én mag je nog één uur volle bak ALLES gratis drinken. Met zo’n motivatie, twee keer raden wie die kwis daar gewonnen heeft. Yeah baby! Sweeeeeeet! What uuuuuup?! En nog veel meer van die funky Americano-kreten passeren de revue. Desondanks dat iedereen ’s anderendaags moet gaan werken maken we het toch nog redelijk laat. De volgende dag werk ook ik weer redelijk goed en laat me na het avondeten naar het treinstation voeren door een taxi. Maar alvorens ik mag vertrekken moet ik zweren dat ik terugkom om eens degelijk door te feesten. Samantha:” We gonna party so hard…that…” maar dan weet ik het niet meer, wel dat ik dacht… Damn! Kans is dus groot dat ik daar nog eens passeer, mede omdat vliegen vanuit Jakarta goedkoper is dan vanuit Bali en we hebben dus nog some unfinished business. Anyway…


Ik arriveerde in Yogyakarta (Jogja zoals iedereen het noemt) deze morgen rond 6u, ga ontbijten en zoek ondertussen in mijn Lonely Planet al een slaapplek. Volgens het boek en mijn planning zou ik ongeveer 3 dagen nodig hebben om alle grote dingen hier te bezoeken. Borodubur, de Merapi vulkaan en Prambanan, ik zal al verklappen dat ik ze allemaal vandaag (dus in één dag) bezocht heb en waarschijnlijk morgen al verder ga treinen, naar waar is nog een mysterie. Wie trouwens wil weten wat die dingen zijn, google er maar eens naar, je zal verstelt staan. (Of versteld, of versteldt, weet ik veel) Taal is hier erg verwarrend, ze gebruiken hier heel de tijd Nederlandse woorden. Als er geen Hollanders zitten dan hebben ze er in’t verleden wel gezeten! Enkele voorbeelden: burgemeester, gratis, taksi,… ben er al weer veel vergeten, maar de grappigste is zeker en vast knalpot. Zo herken je hier een brommeronderdelenwinkeltje.
Om nog even terug te komen op mijn dag. Borodubur is heel knap, de omgeving als je er naartoe rijdt minstens even knap.

De Merapi en wat dat askanon hier in de omgeving teweegbrengt is echt niet te vatten. Vierkante kilometers onder het stof, miserie overal. Die landslide van vorig jaar in de Filipijnen was een zandkorrel vergeleken met dit hier. Als het regent slaat iedereen op de vlucht want dan komt er vanalles (gigantische rotsen en shit!) naar beneden en verpletteren alles. Niet normaal om te zien hier. Elke dag opnieuw de grote baan versperd door een modderlaag van een meter of drie (misschien wel meer) hoog. Om nog maar te zwijgen van het gebied vlakbij de vulkaan. By the way, ik stond vandaag gewoon op de flank van dé Merapi zwafelgassen en rook op te snuiven op een plekje waar het een tijdje geleden nog zo’n 600° warmer was en dat was eraan te zien ook. De foto’s spreken (gedeeltelijk) voor zich.


Tot slot, Prambanan is een verplicht Hindoe tempelcomplex als je hier in de buurt bent. Ganesha, Shieva, noem maar op… Ik kreeg de hulp van twee 14-jarige gids studentes die me gratis overal uitleg bij gaven, opdracht voor’t school. Ik heb ze achteraf toch maar wat geld gegeven en goei punten. Ze waren zo vriendelijk en deden zo hun best. En helemaal als afsluiter, ik wil nooit beroemd worden. In het verleden ben ik al een aantal keer met locals op de foto gemoeten, maar vandaag was ongeëvenaard! Ik sta grofweg op 250 foto’s! Hier liepen alleen maar meisjesscholen rond precies en die wilden allemaal, ja ALLEMAAL met mij op de foto. Eerst waren ze wat verlegen, maar eens het ijs gebroken was. Oh my god! Eén voor één en daarna nog eens met de klas. “Weeeeee luuuv yooooouuuuuuuuu…”

I know 😉