Het begin van het einde
Niet omdat ik het fietsen beu ben, integendeel zelfs, maar om verschillende redenen. Vanaf Kamphaeng Phet naar Bangkok is nog zo’n 450km, op zich geen probleem, maar onderweg niet veel te beleven, zelfs geen bergen. Een andere reden is dat over twee dagen de Washst arriveert vanuit Sri Lanka, daar zou ik ook graag een beetje tijd mee doorbrengen dus moet ik ook goed staan met mijn werk. Maar dus eerst nog die laatste vlakke rit naar Sukhothai.
Sukothai is een historische stad die staat op de lijst van Unesco werelderfgoed, het oude gedeelte althans, het nieuwe is een Thaise stad zoals elke andere. In dat oude deel ben ik vroeger al eens geweest en ik had geen behoefte om het nog eens te bezoeken. Je ziet hier vooral mensen die voor de eerste keer Thailand bezoeken en blindelings hun Lonely Planet reisboek volgen. Ik kan het weten want wij waren net hetzelfde. Onderweg gedaan met mijn sterallures, bijna niemand zwaait nog, lacht of zegt goeiedag. Hier zijn toeristen stilaan terug heel gewoon en sta ik terug met mijn voeten op de grond. Ik check in in een populair guesthouse aan de oever van de rivier. Mijn kamer heeft veel weg van een omgebouwd tuinhuisje maar het is er zeker wel gezellig. En wie we daar hebben, de Kris. Toevallig passeerde hij de laatste dag van zijn moto-trip ook in Sukhothai. We eten iets, drinken een pintje, ik ga een bus naar Chaing Mai regelen voor de volgende dag en hij gaat eens (verplicht) kijken naar de Buddha’s en de oude stenen.
Later die avond spreken we af om samen iets gaan te eten in het Poo restaurant. Ongelukkige naam, maar wel goei eten. We ontmoeten nog een Belg die niet goed kan tellen, ontdekken dat de nachtmarkt hier redelijk waardeloos is en vinden nog een café dat opvallend veel Belgisch bier op de kaart heeft staan. Op de kaart, want telkens ik iets bestel is het antwoord: “Euh… no have.” Geen erg, de Leo volgt mij overal en kan ik altijd op rekenen. Afsluiten doen we op tijd in een soort street-bar vlakbij het guesthouse. Nog een soepke voor het slapengaan en het zit er weeral op.
Na een 5,5 uur durende busrit sta ik de volgende dag terug in Chiang Mai. Ik word thuis feestelijk ontvangen met borsjtsj, gehaktballen, puree,… en… een koude Leffe 🙂