Kampong Speu, Kuala Lumpur en naar Kota Kinabalu

In Kampong Speu spreekt niemand Engels. Ik probeer met behulp van veel gebaren en een paar lelijke tekeningen duidelijk te maken waar ik naartoe wil. De bus had me echter afgezet op de “grote markt”. Wow, het was precies weer een tijdje geleden dat daar een blanke was geweest. Zit daar een kereltje in een telefoonshopke naar mij te lachen. Zomaar, zonder reden. Ik denk, die moet ik hebben. Vichetr (wie ik daar ken) had mij zijn nummer gestuurd via facebook, maar ik was het vergeten op te schrijven. Ik had dus ofwel een computer met internet nodig, ofwel iemand die de Sao Sary Foundation kende. Dat laatste bleek een hopelijze zaak dus stapte ik naar het lachende telefoonmannetje. Ik zeg:” wa zitte gai nar mai te lache jom!?” Nee, nee, das nie waar. Ik heb hem in heel simpele sleutelwoorden gevraagd voor internet: “You – internet – me?” Waarop hij antwoordde:”Yes yes” en een computer tevoorschijn toverde van onder het stof op het bureauke waaraan ik zat. Ik had hem zelfs niet zien staan, zo goed was hij verstoft. Ik vind de nummer en zeg tegen hem:”you-call-pickup” en 10 minuten later stond daar iemand met een brommerke om mij op te pikken. In het SSF is nog niet zoveel veranderd, alleen waren er nu niet zoveel kinderen omdat 1) het school was 2) december en januari altijd heel erg rustige maanden zijn. Door de goeie steun (en website) van de voorbije jaren waren ze nu in staat om nog een gebouw bij te huren zodat ze één gebouw konden gebruiken voor de kinderen (school, lessen, workshops, verblijf,…) en een ander puur als bureau en guesthouse. Want tegenwoordig werkt er al aardig wat volk. Ik heb de verhuis een beetje mee geholpen en voor de rest de tamzak uitgehangen. Gewerkt voor Imaxx wat ik kon, maar die dag gingen ze ook net de satteliet (voor internet) verplaatsen naar het nieuwe gebouw, veel heb ik dus niet kunnen doen. Ik had voor mijn vertrek nog rap 7 seizoenen van ‘how I met your mother’ gedownload en daar heb ik er die avond redelijk veel van verslonden. Ik sliep trouwens in een groot bed van Winnie the Pooh 🙂 De tweede dag nog wat mee gerommeld, gepraat met wat vrijwilligers, gegeten en naar Phnom Pehn vertrokken omdat ik mijn vliegtuig moest halen naar Kuala Lumpur. Allemaal zonder problemen.

In Kuala Lumpur ga ik couchsurfen. Voor wie dit nog steeds niet kent, gratis slapen bij een gastvrije complete vreemde. Een tijdje geleden had ik al iemand gezocht die dicht bij het vliegveld woonde (voor zover dat daar kan) en alles daarmee geregeld. Hij pikt mij (na enige vertraging) zelfs op in het centraal station, maakt een toerke door de stad, laat me vanalles zien en wou met mij gaan eten, maar ik had met de rapte in’t station nog een nasi schotel binnen gestoken. Dan maar naar hem thuis. Een mega appartement waar ik (voorlopig 🙂 ) alleen nog maar van kan dromen. Echt super overdreven chique, luxueus en groot. Moeilijk te beschrijven. Zijn balkon kijkt uit over Kuala Lumpur city, overal lichtjes en de KL Tower en de Petronas Towers verlicht in de verte, maar toch nog redelijk dichtbij. Hij is tandarts en heeft twee praktijken, dat verklaart veel. De wijn wordt bovengehaald en we zitten wat te burten op zijn schoon terras, maar hoe meer wijn die drinkt, hoe vreemder hij doet. Ineens valt mijn frank waarom dat huis zo netjes is, die badkamer zo proper en alles zo perfect bij een single vent thuis… maar dan, dan zet hij ook als achtergrondmuziek de cd van (jawel wtf) James Blunt op en valt mijn portemonnee helemaal leeg! Nu heb ik niks tegen homo’s, maar als ze beginnen vragen wat ik van massages vind en mij zat beginnen voeren… Mijn eerste gedacht was om gewoon van dat balkon te springen, maar omdat het maar drie hoog was, was de kans te klein dat ik in één keer dood zou zijn. Dus ik begin extreem overdreven te geeuwen en acteer dat ik geweldig moe ben. Hij komt met de vraag: “are you tired yet?” Ik zeg ja, maar dat was voor hem blijkbaar het teken om 12 jaar oude wiskey boven te halen. Uit beleefdheid heb ik daar maar van gedronken, maar hij bleef mijn glas maar bijvullen. Tot ik zei, nu is het genoeg, ik ga naar mijn kamer en ik doe de deur op slot. Hij stond erop dat hij mij nog een massage mocht geven, mannelijk en beloofde me niet te verkrachten. Hij heeft mijn rug aangeraakt (rechtstaand welteverstaan) een voor de grap eens aan mijn broek getrokken, toen ben ik kwaad geworden en hem eruit gegooid. Fuck man. Hij heeft zich achteraf wel grondig geexcuseerd. Gek verhaal he? 🙂 Alle laat de grapkes nu maar komen. ’s Morgens de trein naar de luchthaven gepakt, het vliegtuig op en nu ben ik al de hele dag in Kota Kinabalu op Borneo. Het is hier eigenlijk heel leuk, heeft veel weg van een kuststad in België. Alleen meer moslims. Morgen meer… ik ga me nu in’t nachtleven smijten.

Tjaauwkes.

PS: Vergeet de foto’s niet regelmatig te checken.