Karacabey - İnegöl - Bozüyük

Wind wind wind, keiharde wind. Bij mijn eerste stap uit het vunzige hotel word ik bijna omver geblazen. Dat gaat weer een dagje trekken en duwen worden. Het is bij momenten zo extreem dat ik zelfs niet meer bergaf bol en moet bijtrappen. Voor de rest alles goed hoor, veel beter dan de uiteengereten honden en katten karkassen die ik her en der verspreid over de weg zie liggen. Ik rij dan ook op de pechstrook van de snelweg. Dat is de kortste weg met de minste beklimmingen. Verstand op nul en trappen. Om bezig te blijven ben ik de laatste dagen alle gekke soorten energy drinks aan’t uitproberen. Iets wat ik normaal nooit drink, maar ze smaken allemaal hetzelfde. In de eerstvolgende drukke stad is er iets minder wind en ik denk na over het vervolg van de rit tijdens een kop koffie. Zou ik hier blijven of toch doorgaan? Ik kies voor het tweede en moet daarvoor nog over een gigantische berg. Tegen dat ik boven ben is het al bijna donker en ik steek mijn kerstverlichting aan, het is zo al gevaarlijk genoeg. Eens aangekomen doe ik wat ik altijd doe: iets eten, vragen of ze een plaats weten om te slapen en daar eens gaan kijken. In Turkije kan je standaard geen booking.com gebruiken omdat de overheid dat niet toelaat, maar met een vpn gaat het wel. Dan nog staan er heel weinig hotels op. Gelukkig voor mij was er één 100m verder, nog goedkoop ook. Installeren, douchen en bloggen… maar euh waar is mijn laptop? Fuck shit kak! Die ligt nog in dat vorige hotel 120km terug. Iets wat me normaal nooit overkomt. Ik vraag aan mijn Turkse vriend Sonny of hij eens naar het hotel kan bellen of ze mijn laptop gevonden hebben. Dat was geen probleem en ze zullen hem voor mij bijhouden, ik moet alleen nog daar geraken. Ik ga slapen en er zit niks anders om dan first thing in de morning een taxi te nemen naar Karacabey en terug. Damage €45.

Vandaag een korte rit en maar goed ook want ik moest eerst nog op en neer naar Karacabey om mijn laptop te halen. De taxi scheurt er goed vandoor, we zijn om 11u al terug. Ik blij en de chauffeur nog veel meer met de helft van mijn weekbudget. Leuke extra: de wind is gaan liggen. Minder leuke extra: de beklimmingen zijn de steilste en langste die ik al gehad heb. Helemaal om zeep ben ik na een paar uur aan wandelsnelheid klimmen en teerdampen inhaleren. Gelukkig is het niet meer ver en is het grotendeels bergaf tot in Bozüyük. Daar zet ik me in de eerste kebabzaak die ik zie en bestel een durum en een cola. Ze zijn weer blij met een zeldzame gekke toerist in hun stadje en ik krijg ook nog een bakje watermeloenen. Als ik wil betalen mag dat weer niet, “Welcome in Turkey, gift for you” en als ik aandring doet hij er nog een flesje water bovenop! De stad zelf is klein en gezellig met leuke kleine straatjes en winkeltjes. Als ik even te lang bij een fietswinkel sta te kijken naar de lokale fietsmerken moet ik binnenkomen en er een paar testen. Willen of niet. Ik ga ook nog langs de vriendelijke durumverkoper voor een foto. Eten doe ik in een lokaal restaurant waar ze ook mijn nieuwe favoriete nagerechtje hebben. Ik moet weer lachen van al hun gekke gewoontes en gebruiken en voor ik buiten ben heb ik ook weer een liter au de cologne over mij gehad. Met twee blikjes bier trek ik me terug naar mijn kamerke, werk nog wat op de computer, plan nog wat routes en ga slapen.