Koblenz - Mainz - Miltenberg

Vandaag een speciale dag, want ik neem afscheid van mijn twee knechten en moet het vanaf hier alleen doen. Het is in het begin een beetje vreemd om plots alleen te zijn en het voelt extra raar omdat ik deze route al eens gefietst heb, maar dan in de andere richting. Mijn gedachten dwalen soms af over hoe ver Iran nog is, ik mag er eigenlijk niet aan denken. Terug naar de orde van de dag, fietsen en ervan genieten. Ik passeer veel mooie dorpjes aan het water, beetje zonde dat iedereen, maar dan ook echt iedereen lijkt te roken in Duitsland.  Of je nu 6 of 60 bent, een kinderwagen aan het duwen bent of postbode bent… roken zal je. Iets na de middag kom ik aan in Mainz. Het is zondag en gezellig druk in de strandbars en op de dijk. Als beloning eet ik een ijsje en ga op zoek naar mijn camping op een eilandje in de Rijn. Een Jamaicaans uitziende brother die met veel moeite zijn chemische wc aan’t leegtrekken is weet me te vertellen waar ik de campinguitbater moet gaan zoeken. Tevergeefs, ik vind alleen zijn vriendin al maakt dat blijkbaar niet uit, want regels zijn er toch niet. “Gooi morgen maar €10 in de brievenbus… of niet… je ziet maar.” Eten verkochten ze er ook niet dus ga ik wat verderop bij een Duitse keet flammkuchen eten en iets drinken. Bij mijn terugkomst doe ik nog een poging om buiten in mijn boek te lezen maar ondanks dat ik gedrenkt ben in muggenspul laten ze me niet gerust en kruip dan maar op tijd in bed.

’s Morgens duw ik op het belletje van de büro van de camping. Ik wou mijn €10 graag afgeven i.p.v. in die schrale brievenbus te steken maar dat werd niet in dank afgenomen. Een duidelijk geïrriteerde (slaap)dronken campingbaas komt in zijn bloot bovenlijf buiten en laat me weten dan 8u voor hem duidelijk te vroeg is. Ik krijg al bijna spijt dat ik betaald heb.

Vandaag ruil ik de Rijn voor de iets kleinere Main en dan resulteert in mooi fietsen onder een stralende zon. Tot het begint te regenen, of toch niet, of toch wel, of toch niet… tot het uiteindelijk met bakken uit de lucht valt. Samen met een groepje andere fietsers ga ik schuilen onder een brug. En nog geen minuut later… “Einz, zwei, zaufen!” Die groep fietsende Duitsers laten er geen gras over groeien. Ondertussen arriveren nog twee doorweekte mensen met elk 100 negerinnentetten of beter schaumküssen op hun bagagedrager en beginnen die spontaan uit te delen. De regen was bijzaak geworden en niemand had dan ook gezien dat het eigenlijk al gestopt was. Al was het maar voor even want voor de eerste keer moet ik mijn regenjas bovenhalen. Het regent af en aan en ik kan het me niet permitteren om elke keer opnieuw te schuilen. Al blijf ik nog wel één keer een dik uur zitten in een bushokje om wat op te warmen en te verzinnen wat ik ga doen. Ik besluit in Miltenberg een hotel te boeken i.p.v. een natte camping zodat ik alles eens kan laten opdrogen en iets schrijven op mijn blog enz… Miltenberg is een mooi stadje en met mijn Jean-Marie Pfaff Duits kom ik een heel eind. Uit gemak ga ik eten bij de McDonalds en koop in de supermarkt nog een paar dingen voor ’s avonds. Ik wou dus een paar berichten en foto’ s posten, maar de oude Duitse eigenaar weet het wifi paswoord niet. Hij bleef beweren dat het anker_miltenberg was, zelfs na 20 keer error wrong password dus kap ik er maar mee. Ik schrijf nog wel wat neer wat ik anders zou vergeten, kijk nog wat tv en ga slapen.