We zijn nu een goeie week op Koh Chang en het is hier wel in orde, ook al houden we van sneeuw en zouden we heel graag in België zijn. We zitten in het uiterste zuiden waar in vergelijking met de rest van het eiland heel erg weinig toeristen komen. Als je ze al ziet zijn ze meestal verdwaald of werken ze op een duikschool, want die zijn er hier (aan de pier) in overvloed. Woensdagavond zou Kristel (onze duikbuddy) normaal hier terug zijn, dus op woensdag in de vroege avond gingen we (nog maar eens) naar de shop van de BB-Divers. In gebrekkig Engels kregen we te horen dat ze nog één dag langer in Bangkok zou blijven om, na haar verjaardagsfeest haar kerstinkopen al te doen. Nog maar eens een demper op onze duikvreugde, maar tegelijk ook de kans voor mij om de volgende dag te spenderen aan sites maken en ander werk (want dat werd hoge tijd) en voor de Lou om een visa run te doen naar Cambodja. Al bij al een goed plan. Omdat het hier rond 22u toch veranderd in een verlaten spookdorp hadden we er de volgende dag geen moeite mee om er vroeg uit te komen. Lou vertrok al om 6u30 naar Cambodja en ik ben iets later beginnen werken aan mijn geïmproviseerde bureau/shminktafel. Rond 17u zou de Lou terug komen met de ferry en zou ik hem daar gaan oppikken met de brommer. Ik was er om 17u en ook nog om 18u, maar geen Lou te bespeuren. We hadden het er al eens over gehad om Thaise pre-paid simkaartjes te kopen (Belgische werken hier niet), maar dat was er nog niet van gekomen, met als gevolg dat ik er totaal geen idee van had waar hij zat. Uiteindelijk maar terug naar ons verblijf gereden in de hoop hem daar te zullen aantreffen. Een rit van 45min tegen +/- 65km/u en dan heb je al gevaarlijk snel gereden. Ondertussen was het 20u, nog steeds geen Lou. Het zou nog tot 21u15 duren tot hij de binnenkoer opstapt met de woorden:”amai, was me da het daguitstapje wel”. Bleek dat ze hem naar Poipet hadden gedaan ipv Koh Kong, heel veel verder dan nodig.
’s Avonds hebben we dan eindelijk Kristel ontmoet en alles geregeld. Nu bleek wel dat twee Nederlandse dive masters (een koppel) die normaal begin december terug naar kaasland gingen de ongelukkige impulsieve beslissing hadden genomen om toch nog twee maanden langer te blijven. Tja, zij zijn dive masters (=lesgevers) en wij niet en ze werken er al een tijdje dus krijgen zij voorrang. Op zich weer geen probleem want Kristel, die het merkbaar vervelend vond dat wij nu niet direct iets te doen hadden heeft ons zo’n goei korting gegeven dat we het niet zooo erg vinden wat we (nog) niet moeten werken, maar al wel kunnen duiken. We staan in stand-by voor als het iets drukker gaat worden, daarom hebben we vanaf nu ook Thaise gsm nummers. Die van mij is 0066822095413 (Nick) en 0066822095266 (Lou). We spenderen onze tijd met duiken, vissen op de pier en op onze kamer te werken en tv te zien, plus de Lou moet studeren in zijn PADI cursus. Morgen doen we nog 2 duiken overdag en ’s avonds een nachtduik. De volgende dag moet de Lou weer studeren en dan in de loop van de week werken we er nog een stuk of 10 af, dat hangt een beetje van het weer, de zichtbaarheid enz… af. Kortom het duiken is nu echt begonnen! Achteraf bekeken is het misschien zo slecht nog niet dat we hier eerst een paar dagen hebben kunnen acclimatiseren en de buurt verkennen, want ook al is het duiken bij Kristel een pak goedkoper, het is nog steeds niet gratis. Daarvoor zouden we een andere (duurdere) cursus moeten volgen en tegelijk werken, maar die krijg je onmogelijk rond in de tijd die ons nog rest. Op die manier kunnen we ons dagbudget meestal ook redelijk onder controle houden, al moet ik wel zeggen dat er hier door ons serieus gefreet wordt. Thais is gewoon lekker.
Vandaag zaterdag dus huren we vanavond een brommerke en gaan we eens kijken op Lonely Beach, hopelijk is er meer volk dan de naam doet vermoeden. We moeten om daar te geraken een kwartiertje door de donkere jungle rijden met enkele verraderlijke cols. We komen trager boven dan Tom Boonen op de Mont Ventoux maar we geraken er altijd net wel. Ik ga nog een beetje werken, Lou nog een beetje lezen, tot de volgende.
(Foto’s komen morgen ofzo, Picasa laat het blijkbaar even afweten…)
*UPDATE
Er staan een paar foto’s van Koh Chang online.
Allé, na de avonturen op land (begon zo een beetje op een detectieveroman te trekken), eindelijk avonturen onder water! Djingelbel,djingelbel, djingel all the way…gelukkig moeten jullie niet oppassen voor ijsschotsen!