Nakhon Thai - Dan Sai

Regen, zondvloed, moesson… Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar het water viel met bakken uit de lucht. Er zit niks anders op dan te schuilen waar ik kan en telkens te wachten tot het over is. Maar het gaat niet over en het Thaise weerbericht is nog onbetrouwbaarder dan het Belgische. Ik waag het erop om tussen de buien door te fietsen, maar al snel draait dat plan uit op een koude douche. Nu ja, koud… dat viel nogal mee, maar de gladde asfalt wegen werden er niet minder gevaarlijk op. Terwijl ik zit te wachten onder een schraal strooien afdakje zie ik een camion in een haarspeldbocht van de baan glijden. Al snel steekt een kleine Thaise trucker zijn kopje ongedeerd uit het gras naar boven, waar zijn transport gebleven was is een ander verhaal. Er komt echt geen verbetering in het weer dus zit er niks anders op dan zo verder (naar beneden) te rijden.

Onderweg zie ik her en der nog een paar accidenten en auto’s in de kant zitten en ik geraak – na zelf ook een slippertje te maken – smerig maar heelhuids beneden tot in het restaurant van een vriendelijk vrouwtje. Die denkt dat ik zot ben om hier te fietsen, laat staan in de regen en zonder goede regenjas, waarop ze voor een tijdje verdwijnt in haar bergkot. Als ze terugkomt heeft ze heeft ze een hoop plastieken zakken en plakband bij, alles om van mij een waterdichte mummie te maken. Ik laat begaan en ze pakt mij en mijn bagage waterdicht in voor het vervolg van mijn rit. Mijn gerecycleerd zakkenpak werkt, maar niet super lang. Gelukkig had ze mijn laptop beter ingepakt.

Als een verzopen kieken kom ik aan in het stadje Dan Sai waar ik nood heb aan een warm noodle soepke. Stilaan sijpelt ook het besef door dat ik mijn bestemming vandaag niet ga halen. Achteraf zal gelukkig blijken dat dit maar goed was ook. Twee uur en evenveel Changen (bij gebrek aan Leo) gaan voorbij en ik besluit dat het genoeg is geweest voor vandaag. Aan de overkant van de straat was een leuk guesthouse dat spijtig genoeg vol zit. Geen nood, 100m om de hoek is het Loei 1000 Smiles Resort waar ze met open armen en natuurlijk een glimlach ontvangen. Ik check in en spendeer de rest van de namiddag om alles en mezelf eens goed te wassen en te drogen. Ik krijg medelijden met de poetsvrouw want ik heb het hier herschapen tot een modderpoel en de witte handdoeken zijn nu eerder bruin. Als ik ’s avonds nog iets ga eten hoor ik plots iemand mijn naam roepen terwijl ik door het centrum wandel. Wel wel wel, is dat niet mein guter deutscher freund van een paar dagen geleden! Zijn naam ontgaat me echter nog steeds. We drinken een pintje en spreken af om de volgende dag nog eens een stukje samen te rijden. Al hadden we dat iets beter moeten afspreken want de volgende ochtend brengt alweer een verrassing…