Novi Sad - Belgrado

Ik doe ’s morgens een nare ontdekking. Het oplaadkabeltje van mijn horloge is kapot en kan dus mijn horloge niet meer opladen. Ik gebruik mijn horloge om al mijn ritten te loggen, hartslag, gps,… en om het uur op af te lezen natuurlijk. Na inspectie kom ik tot de conclusie dat dit gesoldeerd moet worden dus ik ga op zoek naar een telefoonshop waar ze schermen enz vervangen. Meestal kunnen die zoiets wel fixen. Zo’n nieuwe kabel hier vinden was onbegonnen werk. Maar ook de telefoonshops laten me in de steek, ze zijn ofwel gesloten, ofwel te onhandig. Opnieuw mis ik Aziaten die dit in een oogwenk gefixt zouden hebben. De batterij redt het nog wel tot in Belgrado dus dan los ik het daar wel op.

Ik probeer alle drukke wegen te vermijden maar dat lijkt onmogelijk, al is het veel rustiger dan de dag voordien. Waarschijnlijk omdat de weg er erbarmelijk aan toe is. Een lappendeken van asfaltstukken, gaten en bulten. En dan begonnen de wegenwerken. Kilometers aan een stuk grind, zand, platgewalste stenen, afgeschraapte asfalt,… camions die me met een gigantische stofwolk voorbij knallen,… het was eindeloos en een mirakel dat ik geen 20 platte banden heb gehad. Uiteindelijk toch terug beschaving als ik Belgrado nader en ik spot al direct iets dat lijkt op een festival. Tijdens het eten ontdek ik dat het deze week Belgrad Beer Festival is én dat Dj Boris Breshja vanavond ergens in de buurt komt optreden. Dat kan ik niet laten liggen voor €10. De juffrouw van het hostel zou wel een ticket voor mij boeken, maar… het is uitverkocht. Dju. Ik ga op de trap van het hostel zitten bij de rest van de mensen want daar was altijd wel iets te beleven. Even later heeft ze toch een ticket voor mij gevonden van haar vriendin Yelena, maar die moet ik wel nog gaan zoeken in een bar vlakbij. Ze was blond en ik zou ze makkelijk vinden, maar die bar zat natuurlijk bomvol blonde vrouwen die ik één voor één moest gaan lastigvallen om te vragen of ze Yelena met het ticket waren. Het leek wel een hele slechte versiertruc. Als allerlaatste natuurlijk, of beter vond haar vriend mij en allemaal samen de bus genomen naar het optreden. Erg leuk, erg luid en erg laat. Na een lange nacht wachtte nog een wandeling die voelde als een marathon naar het hostel.

Na die zware eerste dag/nacht heb ik bijna tot de middag liggen marineren in mijn beddenbak van hostel Balkan Soul in Belgrado. Wat bleek, ik was lang niet de enige en in vergelijking met de rest nog vroeg uit mijn bed. Missie van de dag: die kapotte kabel fixen. Ik word vergezeld door een hevige Hollander en uiteindelijk vinden we een kerel die sprak zoals een Terminator die mijn ding kon maken. “I fix one thousand come back one hour!” Tweede helft van de voetbal meegepikt op een terras en het kabeltje opgepikt bij de T2000. Bij terugkomst aan het hostel vragen de Engelsen die ik ondertussen ook al een beetje kende of ik mee ga naar de voetbal. Red Star Belgrado moest thuis spelen en dat moest ik gezien hebben. Yes man! Ik ga mee. Uiteindelijk verzamelen we een zeer grappige “squad” bestaande uit mensen van Wales, Engeland, Schotland, Ierland, Australië, Zwitserland, Tsjechië, Uruguay en België (ik). De sfeer zit er direct goed in en we doen ons best om stevig in te pilsen voor de match want in het stadion verkopen ze geen bier. Ik lach me een breuk met de verschillende dialecten door elkaar en het woordgebruik van de Engelskoppen / Aussie die voor alles wel een gortig of vunzig synoniem hebben. “Now let’s get fookin’ plastered, shitfaced, bombed, tanked of blotto…” om er maar enkele te noemen die nog voor publicatie vatbaar zijn. Het niveau van de macht is matig, maar de extreem enthousiaste Red Star fans maken dat meer dan goed met hun gezang en crazy bengaals vuur.

Na de match opnieuw hergroeperen op de trap van het hostel en we voegen nog een Indiër en de Servische uitbaatster van het hostel toe aan ons gezelschap om naar het Belgrade Beer Festival te gaan. Joepie, mijn eerste echte festival in bijna twee jaar tijd, maar man…  want een slechte muziek! Servische 90’s rock zal nooit mijn favo genre worden vrees ik. We samplen een paar exotische biertjes en zakken af naar de party boten. In de zomer zijn er altijd feestjes op de boten die op de Donau liggen en dat was nu niet anders. Leuke locatie, leuk feestje. Eindigen doen we natuurlijk op de trap van het hostel, het epicentrum van plezier en entertainment bij Balkan Soul.

Door mijn uitspatting van gisteren toch maar besloten om een dagje langer te blijven, al was dat origineel wel zo gepland. Op tijd opgestaan om wat op te ruimen en te bloggen én om de stad nog wat verder te verkennen want in het daglicht had ik nog niet zoveel gezien. Aangezien ik morgen verder fiets besluit ik vandaag thuis te blijven. Maar na een tijdje op de trap (ja altijd weer de trap) en wat lokale Rakia aangeboden te krijgen van een opa (wat erg onbeleefd is om te weigeren) toch nog heel eventjes meegewandeld naar de laatste dag van het beerfestival. Het was toch maar net over de brug en ik wou een hamburger 🙂 Gelukkig dooie boel en ook de boten waren gesloten. Dan maar terug naar huis voor echt de aller aller laatste op de trap.