Penang en Perhentian islands

Op korte tijd hebben we redelijk wa plaatsen bezocht.
Onze planning is wa veranderd, dit zou makkelijker zijn volgens het reisagentschap.
Het verhaal van Cameron Highlands en singapore volgt in’t kort.

11/03
We nemen een boot naar Penang (een eiland ten zuiden van Langkawi dat verbonden is met het vaste land door een lange brug). We komen aan in den donkere. Een wacko helpt ons met een guesthouse te zoeken. Eerst biedt hij zijn eigen kamers aan voor 16 ringit (= 3,5 euro), maar wegens gebrek aan hygiëne passen we hier maar voor. Hij blijft echter met ons verder zoeken. Hij draagt mijn rugzak en loopt met ons de straten door. En ondertussen maar brabbelen,…. . we vinden een guesthouse en nemen er een kamer met fan (airco moet je extra betalen). De afstandsbediening van de airco zijn ze vergeten weg te nemen. Olé een meevaller, kamer met fan en illegale airco.

12/03
overslapen, geen ramp, maar wel spijtig omdat we maar 1 dag hebben om Penang te verkennen. Tegen de middag zitten we op ons brommerke. Het eiland is niet zo aangenaam rondrijden als Langkawi, druk verkeer. De ring van Antwerpen is er niks tegen.
We rijden eens naar het vasteland via de lange brug, het leek ons wel leuk, maar eigenlijk was er niet veel aan door het drukke verkeer. Bij terugkomst op het eiland moeten we tol betalen. Er staan wel 10 hokjes met maleisische opschriften en weten niet waar we moeten aanschuiven. Blijkt dat we met ons brommerke helemaal verkeerd zijn (toeterende brommerkes aan de overkant wijzen ons de weg). Even spook rijden en dan terug richting vaste land.
Het was allemaal wat hectisch.
We stoppen bij de Penang Hill. Een treintje rijdt ons via spoor (super steil), naar 850 meter hoogte.
We genieten van het ferme uitzicht en Nick houdt zo terloops eens een birmese python vast.
’s avonds doen we nog een avondmarktje en rijden terug richting guesthouse waar we 1 minuut te laat zijn om te schuilen voor de regen. Zeikes nat.

13/03
0m 04.30 opgestaan om naar Perhentian islands te vertrekken (= 21.30 bij jullie). 5 uur later brengt een overvolle speedboat ons naar het eiland. We doorkruisen de jungle om er in een resort te kunnen slapen voor spotprijsje (is bijna laagseizoen hier). We genieten nog van ons privéstrandje. Dobberen op een luchtmatras in de zee, zalig.
’s avonds is het hier ook supergezellig op het eiland.

14/03
Vandaag hebben we een snorkeltrip geboekt. We verlaten ons huisje, vijf minuten later begint een moessonregen.
Onze snorkeltrip valt in het water. Nick gaat in de namiddag duiken. De duikplaats was het sugar wreck. Een vrachtschip van 90m lang dat in 2003 gezonken is en ligt (gekanteld) op een diepte van 18m-20m. Op enkele mankementen na is het schip nog zeer goed intact. Ze zwemmen langs de gigantische schroef langs het dek en de masten, langs het bovendek, in het grote lege vrachtruim, langs de grote kabelkranen op de achterkant,.. Ze zien haaien, snappers, scorpion fish, barracuda, inkvissen,… Net iets spectaculairder dan de Melle of het zilvermeer. Joke heeft de hele namiddag film gekeken, het regende wel niet meer tijdens de duik, maar de zon kwam er ook niet echt aan te pas. We chekcen die avond het weerbericht voor de volgende dagen en zien dat er rain and thunderstorms op komst zijn. Genoeg voor ons om het reisbureau te bellen en een bootje terug te bestellen voor de volgende ochtend.

15/3
Die ochtend regent het al als we wakker worden. Terwijl we de pier afwandelen wordt de situatie alleen maar erger en tegen we in de boot zitten is de stort-storm-moesson bijna op zijn hoogtepunt. Bijna, want het ergste moest nog komen. We zaten vooraan in een kleine speedboot, samen met een Franstalig gezin met een klein meisje. Deze mensen zaten nog relatief droog omdat ze bij onder het kleine dakzeil konden waar ook de vier Maleizische bootmensen onder stonden. Joke draagt een wegwerp regenjas dat veel wegheeft van een ruimtepak, maar het houdt haar wel redelijk droog. Ik draag een broek en een t-shirt, en ben instant nat. De bootmensen hebben geen idee van waar naartoe te varen want ze zien niks meer, de regen is zo hard dat je maar een paar meter kan zien, grote golven rollen ons heen en weer en de verschrikkelijke regen is onophoudelijk. Na LANG heen en weer varen zien ze in de verte een puntje van herkenning, maar dan duurt het nog veel te lang om aangenaam te zijn om terug te varen. Eens aangekomen is ook Joke doorweekt, al is ze blij dat haar fantasie (omkantelen en verslonden worden door haaien) niet is uitgekomen. Ikzelf ben redelijk pissig omdat onze bootmannen het allemaal redelijk grappig vinden dat ALLEs (= alles in onze rugzak, paspoort, portefuille, laptop,… ja alles dus) nat is geworden en stap dan ook met een welgemeende fuck you uit de boot.
We ramen de schade terwijl we wachten op het busje dat ons naar de Cameron Highlands moet brengen. De chauffeur is erg vriendelijk en we zitten maar alleen in het busje. Joke maakt van de gelegenheid gebruik om haar kleren te drogen in de bus en bouwt deze in no time om in een rijdende droogkast.