Vandaag begint met afscheid nemen, al zie ik hen over een dikke drie weken normaal thuis al terug.

Wat een geluk dat ik dat elektrisch vuurtje had gekregen, zonder zou ik serieus kou hebben geleden.

Bij de vriendelijke mensen in het hotel natuurlijk wel ontbijt inbegrepen zoals het hoort, maar daardoor vertrek ik wel een beetje te laat.

Er werd regen voorspeld, maar het is droog en zelfs niet koud. Eerste dag fietsen in een nieuw land en ik merk al snel dat fietsers hier onzichtbaar zijn.

Om 5 uur knalt het gebed door de speakers dus ik ben op tijd wakker.

Ik word wakker in een ijskoude kamer en het duurt even eer ik van onder mijn berg dekens wil komen.

Bij dat kamerke was geen ontbijt inbegrepen dus ik improviseer weer iets met brownies, ice coffee, bananen en cola.

Weer zo’n dag waarvan ik ’s morgens dacht, vandaag gaat er eens niks gebeuren en ik ga gewoon lekker fietsen. Dat leek ook lang zo te zijn, tot ik in Köse kwam.

Omdat ik zoveel tijd doorbreng in Turkije lijken de dagen hier soms nogal sterk op elkaar.

Na maanden zon waren de afgelopen twee dagen bewolkt en regenachtig. Precies de dagen dat ik hier was.

Ik ben nog wat tam van mijn rustdag en ga pas laat ontbijten in mijn ondertussen vaste stek bij de oude man in de straat.

Vandaag nog eens een korte rit met voorbedachte rade.

Ze hadden het ontbijt vandaag goed verstopt, ik dacht al bijna dat er geen was bij mijn kamerke van €9, maar jawel, op het dak zelfs.

Wind wind wind, keiharde wind.

Ik wou eigenlijk vroeg vertrekken maar ik moet nog betalen en hier is precies niemand wakker.

Ik moet eigenlijk mijn wekker eens wat vroeger zetten.

Na een deugddoende rustdag en een goeie cocktail geneesmiddelen was ik helemaal genezen.

De grens is zoals je elke typische grens. Veel auto’s en trage ambtenaren.

Dat was eventjes raar, alleen wakker worden in zo’n groot leeg onbekend huis.

Drie dagen Belgrado gepaard met het nodige drankverbruik was er toch harder ingehakt dan verwacht.

Ik doe ’s morgens een nare ontdekking.

Ik wil vandaag op tijd vertrekken, niet voor de hitte want het is vandaag maar liefst ineens 15 graden frisser dan gisteren, maar voor een andere reden.

Deze rit was niet gepland. Normaal zou ik van Budapest naar Baja rijden, een lange rit van 170km, maar door de hitte heb ik deze in twee stukken gedaan.

Uitgerust maar toch met een klein katerke neem ik afscheid van Washt.

Eerst naar goede gewoonte nog maar eens wat dingen drogen in het zonneke dat er al vroeg doorkomt.

Een korte dag om mijn knie te sparen, beetje mislukt want het gaat best op en neer en dat krijg ik niet klaar met maar één been.

Alles dus weer lekker sponzig om te vertrekken, alleen mijn hoofd niet. Ik had een houten kop van die liter lokale wijn.

Na de regen van de vorige dag, ’s morgens nu een zonneke. Ik blij en duik direct een natuurgebied in met glooiende bergjes.

Vandaag een speciale dag, want ik neem afscheid van mijn twee knechten en moet het vanaf hier alleen doen.

De start van het avontuur naar Iran.

Fietsen zou ontspannend moeten zijn, maar de voorbereiding is dat bij mij meestal niet. Ook deze keer was het weer rushen om het vertrekuur op vrijdagmiddag na het werk te kunnen halen.

's Ochtends als ik opsta is het bewolkt en kan het weer nog alle kanten op. Ik ontmoet mijn Duitse fietsmakker bij de receptie van het hotel en samen vertrekken we noordwaarts.

Na enkele kilometers fietsen onder een dreigend pak wolken werd mijn vochtige vermoeden spijtig genoeg bevestigd.

Die paar uur fietsen de dag voordien aan de zijde van mijn nieuwe Duitse fietsvriend hadden me een beetje op andere gedachten gebracht.

Ik ben op tijd opgestaan en was als eerste aan het inbegrepen ontbijt. Nu ja, ontbijt… het was weer Thaise rijstwaterpap (jok) maar gelukkig was er ook koffie en thee.

Na maanden aftellen en de verhuis van Bangkok naar Chiang Mai kan ik vandaag eindelijk nog eens starten aan een meerdaagse fietstocht.

Vandaag 125 glooiende kilometers voor de boeg en ik wil me niet teveel haasten om de boot naar Koh Phayam te halen.

Dat is zo'n 300km, maar de lange rit van gisteren had ik daar even geen zin in.

Het had eigenlijk Bangkok - Hat Chao Samran (en niet Cha Am) moeten zijn, maar het lot besliste daar anders over.

Na m'n eerste meerdaagse fietsavontuur van dit jaar was de fiets even aan de kant gegaan en werd hij alleen nog maar gebruikt om naar de winkel te gaan.

Dit zou mijn 8ste en (voorlopig) laatste rit worden.

Niet dat hier iets te beleven valt eens de nacht valt, maar ik had mijn wekker gezet om 3 uur om naar de voetbal te kijken.

Het hotel in Thoen waar ik verblijf is een beetje raar, om verschillende redenen.

"In 106 kilometres turn right"

Vandaag is eigenlijk een rustdag. Een redelijk korte rit, grotendeels langs de Ping rivier zou me van Chiang Mai tot in Ban Hong moeten brengen, zo'n 75km verder.

Een dag waarvan ik niet goed wist wat te verwachten, alleen dat er zou geklommen moeten worden.

Gisteren de avond afgesloten in Chiang Rai met nog eens over de grote avondmarkt te wandelen. Gezellige bedoeling en veel lekkers om te eten, wat ik dan ook gedaan heb.

Na de verhuis naar ons appartement kan ik mijn nieuwe fiets gaan oppikken en me beginnen klaarmaken. Het is rond de middag en mijn bus naar Mae Sai vertrekt om 15.30u.

Het was nog vroeg, misschien zelfs een beetje te vroeg voor mij. Met een kleine vertraging (max 15 min) komen we aan op de luchthaven en nemen we plaats aan de uitgang langs waar de verse witte toeristen binnenstromen.

Ik geef Vietnam een tweede kans. Na een teleurstellend bezoek gedurende drie weken in 2009 had ik deze keer goede hoop.

Eindelijk aangekomen… om al bijna terug te kunnen vertrekken.

We staan in een lange file onderweg naar Düsseldorf en ik moet pissen. Geen parking in zicht, geen fles in de buurt en geen chauffeur die even wil wachten terwijl ik in de middenberm mijn ding doe.

Met de trein. De nachttrein! Mijn verwachtingen qua luxe en comfort waren hoog gespannen, zeker daar ik een fervent liefhebber ben van de nachttreinen in Azië.

Moscow is een heel vermoeiende stad. Iedereen is een snelwandelaar en alles moet vooruit gaan.

Feest en fun in het buitenverblijf net buiten Moskou.

Na de eerste paar dagen van aangename kennismaking met de Russische mensen en hun cultuur volgde de maandag die was zoals hij altijd is. Saai. Althans het begin.

5 uur en de wekker gaat. Opstaan om op tijd in de luchthaven te zijn, want tegenwoordig weet je nooit of er een staking is bij de NMBS, er nog meer wegenwerken zijn bijgekomen van Turnhout tot Ranst of dat er andere verrassingen wachten.

Eerder impulsief dan beredeneerd spring ik begin april op het eerste het beste vliegtuig richting Bangkok.

Een 6 uur lange, (soms) bange busrit brengt ons langs bergen en dalen, rivieren en ravijnen naar Pokhara, hét trekkersmekka van de wereld aan de voet van de hymalaya.

Een vlekkeloze vlucht van Thai Airways waarop we verwend werden met nieuwe films, wijn en mooie uitzichten brengt ons van Bangkok naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal.

Inderdaad, Koh Lanta zijn we al eens geweest, zelfs meer dan eens, maar deze keer was toch weer helemaal anders.

We hadden op voorhand iets geboekt in de Swiss Chalet. Inderdaad, Zwitserland in Thailand waar je lekker Duits kan praten met dikke mensen en racletten op zondag.

Van het koude noorden naar het warme zuiden.

Thailand warm? Nope. We waren precies ergens verkeerd gereden en in Siberië terecht gekomen.

De vakantiestemming was snel gezet in de sportsbar aan de terminal, met een halve liter Radeberger Pils en relaxte Duitsers die op hun sloffen naar de luchthaven komen.

Spider Sense Spider-Man Bubble Fruit Flavor Toothpaste. Dat was m’n laatste aankoop op Koh Phangan net voor we terug naar Bangkok gingen. Ik zal u zeggen dat het smaakt zoals het klinkt, naar Spider-man en tuttefrut.

Koh Phangan, dé party place bij uitstek in Thailand, misschien wel in heel de wereld.

Na de koude in het hooggebergte van Noord-Thailand was het tijd om ons reeds diep ingebrandde marcelleke weg te werken op de stranden van Koh Lanta.

Slechts een uurtje later dan de rest komen we aan op de afgesproken plek in Bangkok.

Na de koffiepauze op het Bolaven plateau zouden we eerst nog richting zuiden gaan, naar de zogeheten ‘4000 islands’, maar blijkbaar is dat daar een beetje een tweede Vang Vieng aan’t worden en aangezien we daar net vandaan kwamen, hebben we ervoor gepast en zijn we terug richting Thailand gegaan.

We vertrokken op een onverwoestbare semi-automatische Honda om al na 20 km een platte band te rijden, zowat het enige onderdeel dat aan die brommerkes kapot kan gaan.

Na nog maar eens een paar dagen in Chiang Mai (ondertussen onze lievelingsstad) werd het stilletjes tijd door te gaan naar Laos. We zouden namelijk maar één nacht blijven, maar bleven per ongeluk een hele week.

Sydney was alles wat je van die stad verwacht. Grote haven, mooie baaien, veel volk en natuurlijk het Opera House.

Nog meer het binnenland in wordt het nog mooier. Weilanden en akkers, paarden,  dairy (koeien) en cattle (slachtvee) veel verder en uitgestrekter dan je kijken kan. De natte droom van elke KLJ’er. 

Rainbow Beach ligt maar 150km kilometer ten zuiden van Hervey Bay (onze vorige stop) en lijkt daarom niet direct een evidente halte, maar Ines had ontdekt dat je daar kan duiken tussen de haaien die er het hele jaar door verblijven.

Wij hebben niet stil gezeten :)

Sinds de laatste keer dat hier iets nieuw verscheen is er niet veel meer gebeurd. Sorry :) Ik denk dat we moe waren van het soms moeizame en vermoeiende reizen in Sulawesi en tegelijk blij om hier op Bali terug wat beschaving te vinden.

Dag trouwe lezers, hier zijn we weer. We hebben er eventjes uitgelegen, maar dat hadden we zelf niet onder controle. Internet in Sulawesi is onstabieler dan natte Willy op glad ijs en dan moet de elektriciteit het ook nog volhouden.

Onze terugweg van Koh Chang naar Bangkok verliep niet geheel vlekkeloos. ’s Morgens bij ons vertrek regende het voor de eerste keer. Op zich niet erg omdat we toch heel de dag in de bus zouden moeten zitten, maar daardoor reden er ook niet veel taxi’s op het eiland.

"я могу одолжить ваш розовый каяк?" Vroeg gisteren iemand aan mij. Waarop ik "huh, what?" antwoordde. Mijn Russisch gaat namelijk niet veel verder dan glasnost, perejstrojka, wodka en ziepoesnetnie.

Het begint een gewoonte te worden, maar vervelen gaat het niet. Eens aangekomen in Bangkok snel ingechecked in ons vaste guesthouse. Douchen en de sfeer gaan opsnuiven in de kleine straatjes en natuurlijk de Kao San Road.

De laatste tijd heb ik veel zitten werken waardoor de goesting om daarna nog een blogbericht te schrijven dikwijls ver zoek is.

Sorry dat ik jullie zo lang in de steek heb gelaten, maar ik was niet in de mogelijkheid iets te posten. Lees verder en ontdek waarom.

Ik heb gisteren ongeveer één miljoen uitgegeven. Wie echt wil weten hoeveel euro dat is of veel vrije tijd heeft moet dat maar eens opzoeken.

Ipv 1 nacht heb ik 2 nachten gecouchsurft bij Ben en Samantha in Jakarta. Gewoon omdat dit super coole mensen zijn en omdat we elkaar graag beter wilden leren kennen.

Wie dacht dat ik dood was, een grote aap mijn vingers had afgerukt en mijn gezicht opgegeten is mis.

Twee dagen en 6 duiken verder. Veel meer dan duiken heb ik hier de voorbije dagen dus niet gedaan.

Klinkt als een hele verplaatsing, maar valt heel goed mee. Deze middag een korte vlucht (1u10min) genomen. Ik heb al ooit turbulentie gehad, maar niet zoals vandaag.

Hier keek ik al lang naar uit en het is ook de belangrijkste reden waarom ik in Kota Kinabalu ben.

Speciaal voor diegene die altijd zeggen dat ik meer berichten moet posten...

In Kampong Speu spreekt niemand Engels. Ik probeer met behulp van veel gebaren en een paar lelijke tekeningen duidelijk te maken waar ik naartoe wil.

Vergeet Activia, actieve bifidus en omega 3. Ik heb een keet gevonden en daar moet je maar één keer gaan eten en je darmflora zal bloeien als nooit te voren.

Op Koh Chang werd er vooral heel hard gefeest. De komst van de Piggie en Veerle hebben dat wel een beetje doen afnemen, maar toch niet volledig.

Je mag die titel heel erg letterlijk nemen.

Alle werknemers van turkish airlines zijn dikke losers :(

Istanbul, parel van de Bosporus en de plaats waar ik vandaag mijn dag ga doorbrengen.

Verrassend weinig eigenlijk.

We zitten te wachten in Bangkok voor onze taxi richting luchthaven. De laatste 4 dagen Koh Pagnan waren geweldig.

In Phuket nemen we ’s avonds rond 18u nog een minibus naar Kao Sok, waar we de volgende dagen gaan doorbrengen in hutjes die op het water drijven.

Ondertussen zijn we naar Phuket gevlogen. Onze vlieger had een dik uur vertraging… we zijn hier dus al redelijk laat aangekomen.

We hebben 3 leuke tube-dagen achter de rug. De ene dag al wat rustiger dan de andere.

Het is hier nu 8u smorgens en ik (Nick) ben al wakker, vreemd want dat is hier de party place van Laos en omstreken.

De Gibbon Experience, hier kijken we al lang naar uit. Voor diegene die dit niet kennen: Zippen, enkele tientalle meters boven de jungle.

Aangekomen in Bangkok, ontmoeten we de Fakke, net alsof het dagelijkse gewoonte is. Alhoewel het dan al laat is, vliegen we er die avond nog stevig in.

Oei, we zijn vergeten hier iets te schrijven. Gelukkig hebben we nog een filmpje.