Samoeng loop, highways en hotsprings

Afstanden langer dan een kilometer werden er niet meer mee gereden. Spijtig. Dus hoog tijd om hem nog eens van stal te halen. Ik heb het in mijn hoofd gehaald om de Samoeng loop met de fiets te doen. Een toer van ongeveer 100km rond Doi Suthep national park zullen we maar zeggen, die de meeste mensen met de brommer of auto doen en passeert in… grote verrassing: het dorpje Samoeng. Bekend voor zijn aardbeien en naar goede gewoonte was het jaarlijkse aardbeienfestival van Samoeng daar weer in volle gang. Daarom, maar ook omdat het gewoon een mooie streek is, was ik niet alleen op de weg.

Het was dan ook nog eens weekend wat zorgde voor nog wat extra verkeer. Het begint gezapig, eerst Chaing Mai ontsnappen via de canal road om dan rechts af te slaan richting bergen. Wie denkt met zijn citybike eens rap rond die berg te rijden komt bedrogen uit. Geloof me, ik spreek uit ondervinding. Niet dat ik de rit onderschatte, integendeel, dit beloofde heel stevig te worden. Dus, eerst een soepke eten. Toch nog een paar andere fietsers wagen zich aan deze tocht en na het eten raap ik al snel een paar groepkes oude venten met dure fietsen op. Ik word ook voorbij gestoken, door wel serieuze sporters die zich zichtbaar afvragen wat ik daar met mijn zondagsfiets kom doen. Trappen! Trappen en afzien, want er zitten stukken bij van bijna 20% stijgingspercentage. Ik had ook weer maar amper eten meegenomen. Bij zo’n inspanning zou ik veel meer moeten eten dan tijdens mijn vorige ritten en dat voel ik. De Snickers en de koekjes zijn dan ook rap op en de 7/11’s zijn hier dun gezaaid. Etablissementen met wc’s ook waardoor ik iemand zijn boomgaard nog een ongewenst maar onvermijdbaar bezoekje moet brengen. Langzaam maar zeker klim ik uit het dal en bereik iets later dan gepland het Samoeng viewpoint welk tegelijk ook de helft van de rit betekende. Ongemeen dorstig plunder ik een vrouwke haar koelbox. En dan nog eens. En nog eens. Verplichtte foto van het uitzicht, nog een zakje watermeloen en ik kom er stilletjes terug bovenop. En nu we toch overal bovenop zijn kan het dalen beginnen. 30km naar beneden bollen, plezant maar niet ongevaarlijk. Eens thuis smijt ik me direct in het ijsbad op het dak van het appartement om te recupereren. Met succes.

Weeral een week geleden dat ik nog serieus op de fiets had gezeten. Bovenstaande was de laaste echte trip. Om 23.30h ’s avonds neem ik impulsief de beslissing om de volgende ochtend nog eens te gaan fietsen. Maar naar waar? Normaal stippel ik altijd mijn routes uit met Google Streetview en kies zo de mooiste, rustige wegen. Maar daar was nu geen tijd voor. Ik wend me tot het internet en vind al snel een route langs hotsprings, gemaakt door iemand anders, naar een gebied waar ik nog niet teveel geweest ben. En al zeker niet met de fiets. De volgende ochtend zoals altijd eerst wat smog happen om uit de stad te geraken en dan het platteland ingedoken. Rijstvelden zo ver het oog reikt en waarschijnlijk nog verder ook. Meevaller en mooie tocht, dacht ik toen nog… Ik eet mijn gebruikelijke soepke en koop mijn backup eten in de Tesco. Nog steeds mooi landschap, matig bergop en bergaf tot… Hmmm de grote baan moet ik hier precies even volgen. En nog een stukje. En nog… Damn! Nog 30km baan met 6 rijvakken. Hier viel het nogal mee, maar hoe dichter bij Chiang Mai, hoe meer verkeer en hoe meer levensbedreigend. Wat een kakroute! De kerel die deze route gemaakt heeft en het een goed idee vond om ze te delen moeten ze zijn fiets afpakken! Ik zou hier nog niet met mijn auto willen rijden, laat staat met de fiets. Maar ik had niet veel keuze omdat dit de kortste weg naar huis was én langs de enige speciaalzaak waar ze de brokjes verkopen voor onze kieskeurige kat. Als een halve zwarte piet kom ik thuis. Eerst even opfrissen en dan natuurlijk naar het dak, het bad in.

’s Avonds ben ik nog naar de voetbal geweest. Chaing Mai FC speelde thuis en het stadion is redelijk dichtbij waar we wonen, dus allen daarheen. Een pintje = een pot van 2 x 33cl en je moet het drinken door een rietje. De sfeer zat er daar al rap goed in. De thuisploeg won ook nog met 2-0 van één of ander ploeg zonder fans uit een gehucht ergens bij Bangkok en daarmee kwam mijn sportieve dag tot een einde.