Saroz Beach - Biga - Karacabey

Ik wou eigenlijk vroeg vertrekken maar ik moet nog betalen en hier is precies niemand wakker. Dat duurt zo nog een tijdje, maar ik heb het gezelschap van 2 grote honden die mij overal volgen en ik niet durf tegenspreken. Van hieruit is het nog 27km naar de ferry die me van Europa naar Azië zal brengen. Eens in de haven rijd ik nog snel langs de kebabkraam voor een sucuk en dan recht op de ferry. Ik heb overal gezocht en gevraagd maar niet gevonden waar ik moest betalen. Eens aan de overkant afspraak met mijn oude vijand, de zeewind. Ik zit hier vlakbij de zee en heb hem weer pal op mij dus het gaat traag. Gelukkig kan ik op het einde van de dag nog een paar kilometer achter een tractor gaan hangen.

Geen idee wat te verwachten van Turkse steden en dorpjes, maar Biga oogt direct gezellig en ik eet een durum op een klein stoeltje. De eigenaar vindt het geweldig, heet me uitvoerig welkom in zijn stad en geeft me nog een paar gratis samples om te proeven. Een Turkse simkaart vinden was ook een makkie en als ik vraag of ze misschien ook nog een hotel weten reserveren ze direct een kamer voor mij tegen een prijs die onmogelijk klinkt voor de kamer waarin ik terechtkom. Blijkt toch te kloppen. Ik neem een douche en maak me klaar voor nog eens wat te bloggen, maar eerst iets kopen om te drinken in de supermarkt om de hoek. Ik vertrek en laat mijn laptop openstaan want ik ben toch zo terug. Ze verkopen geen bier in de supermarkt in Turkije maar wel in speciale kleine winkeltjes, ik ga er zo één binnen en wil twee blikjes bier kopen. Als de eigenaar in de mot krijgt dat ik een buitenlander ben wordt die geweldig enthousiast. Zonder te wachten op mijn antwoord krijg ik ook een vodka red bull in mijn handen geduwd en niet veel later een halve liter bier. Zijn maat die een beetje Engels kan komt ons vergezellen en even later ben ik een attractie voor iedereen die de winkel binnenkomt. Vriendelijk dat die mannen zijn. Het gaat van vuistje geven, naar high-five, naar Turks wang-knuffelen en iedereen kent precies iedereen. En maar au de cologne kappen! Ik bedank de mannen uitvoerig want moet eigenlijk terug, maar wil eerst nog iets eten. Na een paar meter wandelen ineens BAM BAM BAM BAM komende van een verdieping boven mij. Duizend bommen en granaten! Ik verschiet me een ongeluk en vraag aan een kerel wat er aan de hand is. Normale huwelijksviering in Turkije blijkbaar. Ik sta voor een telefoonshop maar voor ik het weet duwen ze me weer een drankje in mijn handen. Ze zien hier niet veel toeristen en vinden het geweldig dat ik daar ben met de fiets. Hij heeft ook een kleine elektrische fiets die ik echt moest testen. Na opnieuw wat gekheid zeg ik dat ik door moet want ik moet nog eten. Eten? Hup, hij roept iets tegen een andere Turk die wegschiet in één of ander straatje om 5 min later daar terug te staan met een bord köfte, brood en een cola. “For you my friend, eat.” Ja maar how, ik heb helemaal niks besteld. “No problem, you are welcome in Turkey and my friend.” Betalen was onmogelijk, ook niet voor het drinken, dan werd ik gewoon genegeerd. “Do you like fishing?” Natuurlijk like ik fishing. Ah, dan moet ik mee gaan vissen na middernacht ergens ver weg. Maar eerst nog even inpilsen in het park wat verderop. Nog meer mensen komen erbij en het is er zo leuk dat we er niet meer zijn weggeraakt om gaan te vissen. Het ging over voetbal, Hadise, Tarkan, politiek en nog veel meer. Ze zullen me aan mijn hotel afzetten met de nep taxi, maar eerst moeten we nog soep gaan eten die ik ook niet mee mag betalen. Nog rap een liter au de cologne kappen en uiteindelijk kom ik om 3u30 thuis, mijn laptop stond nog aan maar bloggen heb ik niet meer gedaan.

Na een korte nacht vertrek ik met lichte tegenzin omdat ik opnieuw de wind moet trotseren. Eerst dacht ik nog dat het vandaag zou meevallen, maar eens buiten de stad werd het duidelijk dat dit niet het geval was. Het was zelfs nog erger dan gisteren. De lange beklimmingen pakken we er wel bij. Gelukkig staat er hier en daar een meloenverkoper die regelmatig een stuk meloen in mijn handen duwt. Betalen natuurlijk verboden. Die wind is hier echt niet normaal, ik ga bij momenten gewoon achteruit. Het staat hier dan ook bomvol met windmolens en ik tel af tot het moment dat ik een bocht mag nemen zodat de wind een beetje meezit. En dan… eindelijk, wind mee! Maar na 100m is het gedaan met asfalt en is er alleen nog diepe grind omdat ze de weg aan’t her aanleggen zijn. Dan maar ploegen door de steentjes in een reusachtig boerengebied waar niks, maar dan ook niks te vinden was om te eten of te drinken. En ondanks de harde wind bleef het er geweldig hard stinken naar stront. Wat een kakdag. Het zat echt tegen en heel even leek ik af te glijden naar “fuck dees ik zet hier mijn tent wel op,” maar na een korte pauze en een Innerme reep was ik terug vastbesloten om mijn bestemming voor die dag te halen. Er was op den duur zelfs een soort weg en ook een paar kleine boerendorpjes. Later nog iets meer beschaving en net als ik goed op gang ben ineens een wegversperring in de vorm van een trouwfeest. 3 mannen zien mij en komen direct naar me toe. “Welcome, please sit and eat” zegt de ene, terwijl de andere twee al een stoel en bord en bestek voor mij aan’t pakken waren. Geen ontkomen aan die vriendelijkheid hier, maar ik heb ze toch vriendelijk moeten teleurstellen. Ik moest nog 25km bonken tegen de wind om voor de donker in Karacabey te zijn. Dat haal ik maar net en waggel uitgehongerd een restaurant binnen. Ik wijs naar al het vlees in zijn toog en doe teken dat hij het mag brengen. Even later heb ik een mooie hoop gevarieerd gegrild vlees voor mij liggen. Lang heeft dat niet geduurd en ik sluit af met de ontdekking van de dag, een lekker dessertje dat ik nog veel ga eten. Er zijn hier 2 hotels en ik check in bij het Ün Otel omdat dat het goedkoopste en tevens het minst crappy zou zijn, maar dan moet dat ander echt wel een rattennest geweest zijn.