Sivas - Suşehri - Şiran

Omdat ik zoveel tijd doorbreng in Turkije lijken de dagen hier soms nogal sterk op elkaar. Vandaag is een vlakke dag, op één mega grote beklimming na. Ik heb ook een nieuwe bezigheid, grappige radioprogramma’s her beluisteren via de app. Er is hier overal goeie ontvangst en voor de data moet ik het niet laten. De podcast van Alex Ag-iejuuuuuw heb ik afgezworen want dat is nog een slechtere interviewer dan Luk Alloo, om over zijn hersenloze totaal on-grappige sidekick nog maar te zwijgen. Om op te laden voor de grote klim stop ik in een restaurant en bestel ik pasta, maar de ober vindt dat ik pizza moet pakken. Ik vind dat ik pasta moet pakken, desnoods twee, maar daar moet iets serieus mis mee zijn geweest want ik moet en zal de pizza pakken van de ober. Whatever, dat eet ik ook graag. En ook hier mocht ik weer bijna niet betalen, maar daar heb ik niet aan toegegeven. Sterk 25km naar boven gereden, al zeg ik het zelf, in een hele mooie omgeving. De heuvels zijn bergen en steile rotsen geworden en de afdaling die volgt is levensgevaarlijk. Veel te steil en haarspeldbochten die vol liggen met kleine steentjes. Na een paar minuten moet ik even stoppen want mijn remmen staan bijna in de fik. Even later normaliseert het en bol ik rustig naar beneden, uiteindelijk via een padje dat een binnenweg is naar de stad. Daar zijn sommige straatjes te steil en moet ik afstappen en duwen. Hier zien ze niet veel fietsers want mensen staren me aan met open mond. In een hotelleke heb ik een gesprek via Google translate met een Perzische Turk die ook de uitbater is. Ze geven me een gigantische vierpersoonskamer en ik vraag of ze niks kleiner hebben en krijg uiteindelijk een tweepersoonskamer. Het is hier niet te merken dat het zaterdag is, want zo snel het donker is verdwijnt hier alle leven op straat. Dat moeten zij weten. Ik ga wat bier en chips halen en kijk de rest van de avond voetbal in mijn kamer.

Zondag is volgens mij ook voor Mohammed een rustdag want dan is het altijd heel rustig op de baan. Ik heb de highway voor mij alleen tot enkele overenthousiaste boeren mij klem rijden op de pechstrook. Ze willen me kost wat kost een grote meloen geven en aanvaarden geen nee. Ze zoeken de grootste meloen uit hun kar en kijken vol verwachting wat ik ermee ga doen. Euh… ik probeer hem dan maar in mijn kabas te duwen maar die gaat zelfs niet meer dicht en heel mijn fiets is uit evenwicht met die 10 kilo extra. Na een paar kilometer bergop beslis ik dat het echt niet te doen is en haal ik mijn mes boven. Ik eet zoveel meloen als ik kan, zo rap ik kan om niet nog meer tijd te verliezen. De overschot geef ik terug aan de natuur. Tijd om de grote baan te verlaten en kleine wegen door de bergen te volgen. Wow, zo rustig en mooi hier terwijl ik een klein riviertje volg. Kort voor de eindmeet heb ik nog wel een platte band maar die is rap gefixt. Eens aangekomen in Siran weinig keuze om te slapen. In de stad of een beetje verder bovenop de berg voor €5 goedkoper… maar klimmen had ik geen zin meer in.