All Aboard!
Wel… dat viel een klein beetje tegen. Het schab waarvan ik dacht dat het voor mijn valies was, bleek mijn bed te zijn. Op zich geen erg, we zouden wel een paar pintjes gaan drinken in de restaurantwagen en dan zou ik goed slapen. Een tijdje terug kon je lezen dat Rusland geen bierland is en de trein is geen uitzondering. Opnieuw warm bier, kon bijna dienen als thee. Ondertussen was Yulia op het idee gekomen om eens bij een stewardess eens te polsen of er misschien nog coupés vrij waren. Het is blijkbaar een gewoonte om die vrouwen wat geld toe te stoppen om een upgrade versierd te krijgen. Zo geschiedde en een kwartier later lag ik uitgerekt in een volwaardig bed(je) in een privé coupé thee te drinken en chocolade te eten.
Eens aangekomen eerst ontbeten en de tijd gevuld door al eens over de Nevski Prospekt te wandelen, zoiets als De Meir in Antwerpen maar dan in marathonformaat. We moesten wachten to Galya wakker was, het meisje waar we een paar dagen zouden logeren. Het eerste wat opvalt is dat St. Petersburg mooier en properder is dan Moskou. De afstanden blijven echter even gigantisch. We zien ook al voor de eerste keer het bekende Dvortsovaya Square waar ’s ochtends nog niet veel volk te bespeuren viel en het Hermitage Museum van Peter De Grote. Cool! En dan is er iemand wakker. We nemen de licht-aan-licht-uit metro welke ik echt niet zou aanraden voor iemand met epilepsie. Er is echter normaal licht aan het einde van de tunnel en ook Galya die ons staat op te wachten. Ze neemt ons mee naar haar appartementje, we maken kennis met ons bed en Richie de naaktkat die altijd in bad kakt. Blijkbaar gemakkelijk voor op reis.
Grote mooie moderne stad, alleen geen warm water deze tijd van het jaar! Voor niemand! Niet te geloven. We gaan met z’n alleen naar Tanya en haar vriendinnen, want zij heeft een boiler 🙂 Al hadden ze dat ook mogen zeggen vóór mijn koude douche in de kattenbak. Geen erg want ook hier schijnt een stralende zon. Naar goede gewoonte moet ik eerst weer allerlei rare dingen eten, proeven en drinken. We zetten ons op het dak van het appartementsblok en spenderen er de rest van de namiddag. Vreemde toestanden hier. Ineens is het elf uur ’s avonds maar de zon schijnt nog steeds. Blijkbaar is het de tijd van het jaar voor de ‘white nights’. Nachten waarop het nooit helemaal donker wordt. M.a.w. bioritme om zeep, maar wel een goei excuus om lang uit te gaan. We gaan eten in een sportsbar waar ze warme Leffe tappen in een limonadeglas, maar het eten was heel lekker. Tegen beter weten in (het was tenslotte nog niet donker) beslissen we om nog een stapje in de wereld te zetten. Een wereld van tabasco shots, funky bars en gekke plekken. Zo was er bijv. een café waar ze elke dag om middernacht aftellen en nieuwjaar vieren. Of oudjaar, kies zelf maar. “Hey, maybe you want to go to a big gay bar?” Maar mijn poging tot grapje: “I don’t know, how big are they?” deed meer mensen fronsen dan lachen. De vermoeiende vrijdagnacht eindigt niet in een big gay maar in het appartement van Macha en Maxim.
Op zaterdag hebben we beiden overdag gewerkt en online bij de Aziaat besteld. Dat zouden ze in Retie nog moeten hebben. Een half uur later staat die gewoon aan uw deur, ongeacht welke verdieping, je moet ze alleen nog opendoen. ’s Avonds gaan we weer op wandel. Eerst naar een soort jeugdclub waar het gehoopte feestje nooit echt van de grond komt, daarna naar een uitgaansbuurt die wel de moeite is. Ik geef mijn ogen de kost terwijl ik een shoarma eet. Russische Johnny’s proberen elkaar te imponeren met burnouts op lawaaierige brommers en lelijk getunede auto’s. Als laatste gaan we naar een club waar ze direct zien dat ik buitenlander ben, zelfs zonder iets te zeggen. De buitenwipper is blij met de internationale interesse en ik mag in vergelijking met veel andere mensen wel binnen. Speciaal op z’n minst. Hier zijn precies alleen maar vrouwen. De paar macho’s die er toch rondhangen vinden het dan ook nog eens nodig om een knokpartij te binnen, maar verder dan een paar slappe geblokte uppercuts en mislukte knietjes kwam het niet.
Zondag = datsjadag! Maar eerst inkopen doen. We worden opgepikt door Oleg (zeg: Alek) een piloot in wording die Engels probeert te spreken en gek genoeg na een week nog niks gehoord had over MH17. Deze houten datsja is iets minder luxueus dan de vorige daar deze in elkaar zou getimmerd zijn door een grootvader met maar één arm. Op mijn vraag hoe hij dan de nagels vasthield kreeg ik geen antwoord. Vlakbij is een meer waar we met z’n allen ’s namiddags gaan zwemmen, samen met veel andere Russen. Heel gezellig en weer wat leuke badmode gespot. Bij terugkomst sta ik in voor het vuur en de shaslick. We picknicken, babbelen, lachen,… tot laat in de avond en blijkbaar zijn de Amerikanen de schuld van alles en hebben ze het altijd gedaan.
Onze laatste dag in St. Petersburg. Opnieuw wandelen, maar dat vinden we leuk. Hier zijn zoveel mooie plekken, bezienswaardigheden, musea, etc… dat we verplicht zijn keuzes te maken. Eerst gaat we naar Kunstkamera, het Peter de Grote-museum voor antropologie en etnografie. Een fancy naam voor een gebouw vol vreemde dingen. (Check de link voor meer info.) We zien parken, kerken, pleinen, boten,… en eindigen met de moeder van Yulia en haar meter ergens op een terras in het bos. Na het eten spreken we eerst af met Tanya, een andere Russin die overwintert in Mui Né, Vietnam. We gaan voor cultuur, bezoeken de Van Gogh tentoonstelling en praten er over na in een vreemd Sovjet-Nazi café waar gelukkig alles is ingericht om mee te lachen. We ruilen Tanya voor drie andere vrouwen en gaan naar de Izaäkkathedraal welke een spectaculair uitzicht zou hebben over de stad. Dat was niet gelogen. Een andere attractie die elke avond veel volk trekt is het openen van de bruggen die St. Petersburg met het vaste land verbinden. De locals zijn bijna beledigd als ze merken dat ik niet echt onder de indruk ben van een brug die omhoog gaat. Ik zwijg en drink mijn koffie. Als aller aller laatste gaan we nog naar een bekend konijn kijken waar je voor goed geluk muntjes naar kan gooien. Dat arme Russen die muntjes ’s avonds proberen op te duiken hoort er bij. Galya zet ons af aan het station, we nemen afscheid in ik kruip op tijd in mijn bagagerek.
Terug naar Moskou
Er staat me weer een verrassing te wachten. Zonder te zeggen waar naartoe neemt Yulia me mee naar de kelder van een groot gebouw. Binnen zit een Russisch sprekende Aziaat ons op te wachten. We moeten onze gsm, sleutels, portefeuille,… afgeven waarna hij ons opsluit in een kleine vreemde kamer. Er staat een ziekenhuisbed met een pop in en op de muur staat het cijfer Pi tot heel veel getallen na de komma. Er zitten tralies in de grond en in de hoek hangt een kapotte wasbak. Onze opdracht: ontsnappen! Na veel verborgen aanwijzingen, een bout in de chiffon van de wasbak en nog meer denkwerk komen we uit die kamer… in een volgende. Het werd steeds moeilijker om te ontsnappen, maar uiteindelijk slagen we toch en zitten we in de laatste kamer. Ook hier lossen we de puzzel binnen de tijd op en daarmee is het afgelopen. Dit was Claustrophobia. Blijkbaar een populair spel aan het worden met verschillende vestigingen en verschillende puzzels in heel Rusland. Super goed bedacht allemaal. Ik ga de oplossingen niet prijsgeven want op sommige plaatsen in Europa kan je het ook al doen en dan is de lol er af.
Het laatste wat we doen in Rusland is een bijeenkomt met allemaal heel goede (jeugd)vrienden van Yulia. We huren daarvoor een hut aan de oever van een meer, drinken de gebruikelijke vodka, eten de onmisbare shashlick, beledig een Manchester United fan en de dag vliegt voorbij. ’s Avonds dwalen we met de harde kern nog wat door de stad om de laatste restjes vodka op te maken met iedereen die dat wil, maar gaan op tijd slapen want de volgende dag vliegen we terug naar huis. ’s Anderendaags komt de vader van Yulia haar naar goede gewoonte uitzwaaien op de overvolle luchthaven en drie uur later staan we alweer in Brussel.