Koh Chang, Koh Mak, Songkran 2014, Chiang Mai, Pai en dengue
Check in Chang
Deze tijd van het jaar is het in Bangkok loeiheet en vochtiger dan in een Finse sauna waardoor ik al na één nacht Leo’s drinken en schorpioenen eten ’s anderendaags het hazepad kies en vertrek richting Koh Chang. Voor de verandering stap ik eens af van mijn gebruikelijke routine en besluit een mini-van te nemen. Deze zouden zeker even comfortabel én sneller zijn. Dat laatste is waar, maar ze vertrekken later en blijven langer plakken aan het tankstation, waardoor je zelfs nog later aankomt. En eigenlijk is zo’n mini-raket gewoon maxi-onveilig. Om het nog een beetje spannender te maken regende het ook nog eens pijpenstelen, maar daarover later meer… Eens aangekomen aan het mini-bus-station moeten wachten op een taxi-pickup om naar de ferry te geraken. Misschien had de ferry evengoed tot daar kunnen komen, want het regende alleen maar harder en harder. Drijfnat, maar zonder kleerscheuren of buikschuiven op Koh Chang geraakt voor de laatste etappe van een dag vol gevaren. De wegen op dit eiland zijn namelijk van de steilste en gevaarlijkste die ik ooit gezien heb en dat is als ze droog zijn. Ah en had ik al gezegd dat het al bijna 22 uur was en dat de elektriciteit was uitgevallen?
Soit, we blijven lachen en goedgezind en eindelijk kan ik inchecken in mijn excotic bungalow op Lonely Beach. Geen Little Eden deze keer wegens volzet en het ontbreken van een zwembad. Douchen, eten en kleine party gehouden. Een bewogen eerste dag van wat een heel rustige vakantie moest worden. ’s Anderendaags een beetje uitrusten van het reizen, strandzitten, lezen en relaxen om de volgende morgen de boot naar Koh Mak te nemen. Een voor mij nog onbekend eiland niet zo ver van Koh Chang.
Koh Mak
Mooi, ongerept en vooral rustig. Koh Mak is op het eerste zicht alles wat ik ervan verwachtte. Hier een paar dagen ontspannen zou geen probleem mogen zijn. Eens gesetteld in Baan Koh Mak, een brommer onder mijn gat en het eiland verkend. Gezellige bar gevonden, maar ’s anderendaags ontdekt dat ik het slachtoffer was geworden van minder gezellige zandvlooien. Mijn benen helemaal vol jeukende bulten en hier en daar op mijn lichaam hadden ze me ook te pakken. Even stoppen met nagelbijten en krabben maar. Eén manier om de vlooien te ontvluchten was in een kayak, en al lijkt zo’n eiland aan de horizon soms vlakbij, ik kan u verzekeren dat het verder is dan je denkt 🙂 Uiteindelijk een strand gevonden met geen (of toch minder) vervelende beestjes in het zand, bleken bij thuiskomst mijn voeten vol met olie te hangen! Inderdaad zwarte dikke vette olie. Het heeft me die avond heel wat tijd en nagellak-remover gekost om alles terug proper te krijgen. Op zich geen erg, want het is er toch doodstil na 21 uur.
Songkran
Na vier dagen (één dag vroeger dan gepland) heb ik echter genoeg gekrabd en gepoetst en besluit terug te gaan naar Koh Chang, want Songkran (Thaise nieuwjaar) zit eraan te komen. Zoals altijd een paar zeer leuke dagen die traditiegetrouw al een hoogtepunt bereiken nog voor de festiviteiten officieel beginnen. Elke dag wel ergens een foam-party, free buckets, enz… in het gezelschap van mijn Russische comazuipers. Het worden een paar zware, koude dagen, want al is het best warm, de zon laat zich maar weinig zien en emmers met ijswater zijn dit jaar erg populair. Resultaat na 4 dagen 24/24 nat rond te lopen = een valling bij 40°C.
Chiang Mai & Chiang Mai Ram
Om nog maar eens af te wijken van mijn gewoontes deze keer het vliegtuig genomen ipv de bus en de nachttrein en zo twee dagen gewonnen. Chiang Mai is en blijft één van (misschien wel dé) lievelingsstad voor mij in Thailand, al zou mijn bezoek deze keer iets anders uitdraaien dan gepland. Na een nachtje stevig stappen ’s morgens nog slechter dan anders wakker geworden. Al snel bleek het niet om een gewone kater te gaan, maar om iets anders. Wat exact zou ik echter pas een over een paar dagen te weten komen. Die eerste dag was onaangenaam, maar viel al bij al nog mee. De nacht die erop volgde niet. Met toppers tot 40° zwetende en rillende koorts, waardoor ik besloot ’s ochtends toch eens langs te gaan bij de dokter in het Chiang Mai Ram ziekenhuis. Diagnose: koorts en een keelontsteking.
Ze sturen me wandelen met -wat lijkt- een overdosis geneesmiddelen en de opdracht over 3 dagen nog eens in te checken. Echter elke ochtend hierna verslechterde mijn situatie, ook al helpt de medicatie telkens tijdelijk wel een beetje. Op een goei moment sleur ik me nog op een brommerke richting Pai, een poging toch nog iets van de laatste weken van de vakantie te redden. Tevergeefs. Noodgedwongen moet ik terugkeren naar Chiang Mai en ga opnieuw langs bij het ziekenhuis. Deze keer wil de dokter wel een bloedtest doen en na een uurtje wachten komt de verpleegster met de uitslag waarvoor ik al vreesde. Hiervoor had ik geen dokter nodig. DENGUE DENGUE DENGUE stond in dikke letters bovenaan op haar papier. Plotseling veranderde mijn status van zieke toerist naar buitenlandse ziekenhuispatiënt en sta ik in het middelpunt van de belangstelling. Ik moet stil blijven zitten met mijn mondmasker op terwijl ze de papieren voor mijn verblijf van onbepaalde duur in orde maken. Als ik zeg tegen de dokter dat mijn vlucht over twee dagen is moet hij eens lachen, kninkt nee en zwijgt. Ik moest ook nog mijn rugzak gaan halen in een guesthouse en het brommerke terug binnen doen. Oei, dat mocht niet, tenzij met de ambulance. Na veel ha’s en hok’s (vijven en zessen) lieten ze me dan toch even gaan, maar ik moest extreem voorzichtig zijn. Ik had namelijk erg weinig witte bloedcellen, maar wat nog gevaarlijker was, zo goed als geen bloedplaatjes meer. Als ik iets ernstig zou meemaken zou ik volgens de dokter gegarandeerd leegbloeden.
Ik kom in één stuk terug en kan na een paar krabbels en een ritje in de rolstoel inchecken in mijn VIP-room. Daar zal ik uiteindelijk 5 dagen aan het bed en baxter gekluisterd zijn en er niet uitkomen voor mijn bloedwaarden verbeterd zijn. Gelukkig een zeer comfortabele kamer, grote tv (met voetbal), heel goed personeel (behalve die psychopate die elke dag bloed kwam trekken) en zelfs nog een leuk onaangekondigd bezoek (incl. snoep) van de Kris. Een Belg die al een paar jaar in Chiang Mai woont, waar ik al een paar keer op heb kunnen rekenen én die me in eerste instantie naar dit goeie ziekenhuis verwezen heeft. Nog eens bedankt Kris! Wat ik ook niet mag vergeten zijn de goeie zorgen die ik gekregen heb van Yulia, één van de Russische meisjes die zich over mij ontfermd had. En als laatste nog een pluim voor onze Mario en de mensen van de verzekering die ervoor gezorgd hebben dat ik me nergens druk in moest maken. Van betalen, tot overnachtingen in Bangkok, tot repatriëring naar België enz…
Ik spendeer mijn laatste dag in Bangkok, ga een laatste keer op stap in de Khao San, slaap in stijl in een luxueus resort en sta de volgende dag pinten te tappen (drinken) op het P-team volleybal toernooi.
What doesn’t kill you… 😉