metro

We hebben beiden het gros van de dag gewerkt, tot het ons teveel werd. Weer eens tijd voor iets nieuw, deze keer: kroshka kartoshka. Een soort veredelde gekookte patat met garnituur en saus naar keuze. Russian fastfood dat je op veel plaatsen op straat kan kopen. Daarna nog 4cm op de kaart gewandeld (wat in deze reuze stad overeenkomt met een halve marathon), foto’s getrokken van de vele standbeelden, borstbeelden, gebouwen, pleinen en bezienswaardigheden en huiswaarts gekeerd om het vervolg van onze nieuwe lievelingsserie Sherlock te kijken.

Dinsdag meer van hetzelfde, maar iets vroeger gestopt met werken. We hadden namelijk afgesproken met de ouders van Yulia om te gaan eten bij de Georgiër om de hoek. O.w.v. stevige regen die veel straten blank zette en de auto’s die tegen onverminderde snelheid als speedboten bleven rijden kwamen we bijna een uur te laat. Op zich geen erg, alleen was de fles wodka al flink aangebroken. De vader van Yulia is een echte old school vriendelijke Rus. Een beschaafde gentlemen. Eén van de meest respectabele dingen die je in zo’n geval kan doen is samen traditiegetrouw wodka drinken. Toosten, mini-speech, drinken en iets in je mond steken. Aan respect geen tekort, wodka op den duur wel. Aangezien ik alleen “Zaranof van den Aldi” kende was dit weer een nieuwe ontdekking voor mij, net zoals Georgisch eten. Wat trouwens zeer aan te raden valt. Ik had o.a. Khachapuri, Khinkali, Pkhali en Ajapsandali. Minder aan te raden is Georgische karaoke.
We maken nog een wandeling door de tuin van Alexander (welke Alex weet ik niet zeker, maar het was een Grote tuin) langs de muren van het Kremlin en het Rode Plein. We nemen afscheid van de ouders, springen op de metro en zorgen dat we voor 23u (na = sinds kort verboden) een kleine voorraad bier hebben gekocht in de nachtwinkel om Brazilië – Duitsland door te komen. Hoe dat is afgelopen weet iedereen.

Wij wandelen hier heel graag, je hebt ook het gevoel nooit uitgewandeld te geraken. Al is het soms ook nodig om de metro te gebruiken. Geen “Mind the gap” hier, gewoon zien dat je erin zit voor de deuren tegen 100km/h dichtslagen. Ook geen enkele toerist onder de grond. Niks is vertaald en het is er een mierennest. Als ik Yulia daar kwijt speel vinden ze me mogelijk pas over 5 jaar terug met een kerstmanbaard. Gelukkig verkopen ze hier en daar wel wat lekkers, maar dan zal ik eerst viool moeten leren spelen, zingen, breakdancen of een been afhakken om zoals velen daar om aan geld te kunnen geraken. Gelukkig boven de grond ook nog altijd veel te beleven. Zoals Arbat. Een oude wijk met een grote centrale straat die je het best kan vergelijken met de Rambla in Barcelona. Kunstenaars, souvenirs, verkopers,… Later die avond spreken we af met een paar vriendinnen van Yulia (2x Katya, Masha en Galya) die blijkbaar net allemaal zwanger zijn of bevallen waren of zzzzzzzzzzzzzzzz… amai, misschien het enige opzicht waarin Russische vrouwen niet verschillen van Belgische. Een lange avond komt ten einde net voor 23u en weer moeten we snel zijn om bier te vinden. Dit keer voor Argentinië – Nederland. Eind goed al goed.

Yulia kent hier heel veel mensen en heeft vrienden in alle lagen van de bevolking. Sommige zijn super rijk, terwijl anderen bijna kansarm zijn. De volgende die we een bezoek brengen zit er ergens midden in. Anya woont samen met haar man en baby in een betonblok, samen met een paar duizend anderen. Van het terras van 2m² heeft haar man een bureau gemaakt en hun bed staat in de living. Ze is geboren in Zimbabwe, haar vader is de Russische consul in Ethiopië, ze spreekt Engels en zelfs een beetje Frans. Veel interessante mensen hier. We eten chocoladetaart en drinken Russische champagne. Op de terugweg doen we nog wat boodschappen, een café en kopen we onze tickets voor de nachttrein naar St. Petersburg. Sjans! Het waren de laatste.

Elke toerist hier moet zich binnen de 5 dagen melden en registreren. Korte pijn en met de metro en te voet kom je hier best snel waar je moet zijn. Ik snap nog altijd niet goed waarom mensen hier met de auto willen rijden. Nog iets wat ze hier hebben zijn grote shopping centra. Het komende weekend zijn we uitgenodigd op een buitenverblijf voor een verjaardagsfeestje dus moeten we een cadeau vinden. Prijzen van algemene dingen verschillen hier niet zoveel, alleen kledij is opvallend goedkoper. Misschien omdat de gemiddelde Russische vrouw er niet zoveel aanheeft. ‘ s Avonds spreken we af in de Bar-b-Q-Bar met Katya, iemand die er in Thailand ook al bij was. Als date heeft ze Sasha de stripper bij die die avond gelukkig zijn broek aanhoudt. Later op de avond krijgen we nog het gezelschap van Illia (een jeugdvriend), zijn vrouw Masha en een paar collega’s van hen. Natuurlijk willen zij ook bars afschuimen, shots drinken met de buitenlander en gekke manoeuvres uithalen. Tot deze buitenlander super dringend moet pissen in het midden van de stad! Ik word ten strengste afgeraden niet in het wilde te plassen. Uit pure wanhoop stap ik één van de duurste hotels van de stad binnen. Al zou dit blijkbaar niet mogen zonder de nodige air en vrouwen aan mijn arm. Gewapend met twee provisoire matroeshka’s en een pokerface langs de bewaking in de lobby om vervolgens een kreet van verlossing te slagen op een echte marmeren troon. We belanden nog in een paar bars en op een motorbike treffen om te eindigen in de industriezone van Moscow. Waar de muziek langs alle kanten komt en het woord sluitingsuur niet bestaat. Toch gaan we wijs op tijd naar huis want ’s anderendaags moeten we alweer naar een feestje. Ditmaal op de datcha van Vitalic en Zoya, maar daarover vertel ik later wel.