mosfilm

Aangezien ik graag traag wandel en rondkijk was ik voor veel Moskovieten een obstakel. Al merkte ik daar weinig van, want standaard kijken ze toch (bijna) allemaal al lelijk 🙂

We gaan vandaag op bezoek in Rasvilka, een plaatsje aan de rand van Moskou waar Yulia is opgegroeid. Een lange rit met de metro, busje en korte wandeling brengt ons daar. Nog steeds grote appartementsblokken, maar nu staan er toch al bomen tussen en is er zelfs een park en speelplein. Veel valt er echter niet te beleven zonder baby of picknickmand, behalve misschien Kvas zwelgen. Inderdaad zwelgen, want het ter plaatse gebrouwd goedje kost bijna niks en wordt alleen verkocht in halve liters of meer. De mensen hier zijn zeker geen miljonairs en ik geniet van de heerlijke mannenkapsels: nekmatten met al dan niet met bijbehorende ponybles zijn overal. En als er al eens één een kostuum aan heeft is het zeker 5 maten te groot. Blijkbaar een gevolg van extreme homofobie, want je moest er maar eens iets te glad uitzien in een mooi strak pak… erg eigenlijk, maar absoluut aanwezig in Rusland. Ze kijken mij zelfs soms aan omdat ik gel in mijn haar heb. We doen de verplichtte bezoekjes en zeggen zelfs nog rap goeiedag tegen de babushka die vreemd genoeg wat weg had van Jean-Marie Pfaff, al heb ik dat maar verzwegen. Ze moesten hem hier maar eens kennen.

Eens terug in het centrum passeren we nog eens langs het Rode plein en het absolute middelpunt van Moskou. Een gouden zegel in de grond waar je traditiegetrouw moet gaan opstaan en dan een muntje in de lucht gooien. Marginalen zijn er daarna als de kippen bij om dat muntje tussen te voegen van de kasseien uit te prutsen. Bij wijze van mopje gooi ik een handvol kleingeld omhoog. Het verwachtte gevecht tot de dood onder de daklozen blijft echter uit. We gaan eten in een stalovka, een soort buffet restaurant met grote keuze aan authentiek Russisch eten. Ik eet o.a. een stuk ‘Herring under fur coat‘ en Yulia drinkt iets wat lijkt op roos snot. (En ze vond het nog lekker ook)

Met het dodelijke accident in de metro (vlakbij ons deur) in het achterhoofd besluiten we om toch maar te voet naar het Victory park te gaan. Verrassing: een héél groot park ter nagedachtenis van WO2, met veel leger dingen, vliegtuigen en oud-strijders die zich zichtbaar vervelen. Eens in het park is alles ook 5x duurder dan erbuiten, dus eten we op de terugweg pas een ijsje. De volgende dag rijden de bus en metro gratis, een jeste zeg maar, voor de twaalf doden van eergisteren.

Ik geraak maar niet uitgewandeld/uitgekeken op de stad, dus we gaan weer een dag stappen. Precies weinig volk vandaag aan het mausoleum, ideaal om eens naar dode Lenin te gaan kijken. Strenge regels en een must-see, maar een topattractie is het zeker niet. Een beetje Madame Tussauds, maar dan met één lelijke pop. Als verrassing gaan we in de namiddag naar het planetarium, inclusief super ingewikkelde mega-cinema-melkweg-show die zelfs Dirk Frimhout zou doen fronsen. Maar wel heel mooi. Op de terugweg eet ik nog Russische navy pasta en kopen we nog een paar postkaarten in de toeristische buurt. Op het einde van de dag hebben we bijna 25km gewandeld en ben ik blij om in het appartement een koude Zwei Meister open te trekken.

Nieuwe dag, nieuwe verrassing! Al weet ik eigenlijk nooit naar waar we gaan, of naar waar we op weg zijn. We zitten in de bus en die stopt bij de studio’s van Mosfilm. Russisch: Мосфильм; is een filmstudio in de Russische hoofdstad Moskou, die wordt gezien als de oudste en grootste filmstudio van Rusland en in bredere zin Europa. De studio heeft een aantal van de bekendste Sovjet-films gepubliceerd, waaronder werken van Tarkovsky en Eisenstein. Interessant en grappig tegelijk.

We moeten ons nog spoeden want de vader van Yulia zou graag Chebureki met ons gaan eten. Dat is iets Oezbekistaans wat je rechtstaand moet eten en ondertussen een pintje drinken. Al een geluk dat het geen uitgebreid etentje was, want weer moeten we snel zijn om thuis ons valies te pakken en de nachttrein naar St. Petersburg te halen.