Tbilisi - Alaverdi - Dilijan

Vandaag begint met afscheid nemen, al zie ik hen over een dikke drie weken normaal thuis al terug. Het weer was de voorbije dagen echt slecht met altijd wel een vorm van regen die naar beneden kwam en dat is vandaag niet anders. Na een half uur is mijn propere fiets onherkenbaar door de wegenwerken en het spoorfietsen dat ik moest doen om uit de stad te geraken. Ik rij vandaag naar de grens met Armenië en hoop na de zoveelste vervelende zotte hond die voor m’n wielen loopt dat de Armeense honden aaibaarder zijn. De honden verdwijnen maar de regen start en dat zal zo blijven tot aan de grens. Een nieuw land is altijd een beetje spannend. De grens is een verschil van 200m, maar eens in Armenië regent het niet. Ik laat de regen dus letterlijk achter mij en ga van start. De weg volgt een rivier langs rotsen en door kloven. Het is hier helemaal anders, iedereen rijdt met een oude Lada en niemand draagt een mondmasker meer. Ik heb nog geen simkaart dus kan niks opzoeken waardoor ik zelfs na een paar keer vragen lang op zoek ben naar een hotel. Gelukkig ontmoet ik een Fransman die me in de juiste richting wijst. Uiteindelijk kom ik toch nog ergens anders terecht en bel ik even Yulia om te tolken want met mijn survival Russisch red ik het niet. Goed gedaan Yulia, ze brengen me veel eten en ik krijg een mooie grote kamer waar ik alles kan drogen en warm kan slapen.

Het is hier een mooie streek met veel kloosters in de bergen, maar om daar naartoe te klauteren heb ik allemaal geen tijd. No worries, later heb ik nog een topklooster op mijn programma staan. Mooi dus, maar ook weer veel wegenwerken en dus modderbanen. Als ik even later een sanitaire stop maak komen er ineens twee andere fietsers aan. Het zijn Louie en Isabel, twee Fransen die ook samen verzeild geraakt zijn en sinds Turkije af en aan samen fietsen. En toen waren we met drie. Na een paar kilometer krijgt Isabel platte band en ik zie al direct dat ze van banden plakken geen fromage gegeten heeft. In plaats van ze te laten kloten neem ik dat natuurlijk uit haar handen en na een paar minuten is het gefixt. Haar band heb ik ze wel zelf laten oppompen. We rijden verder tot in Vanadzor en daar bekijken we bij een druipend vette shoarma burger wat onze opties zijn. We gaan ervoor gaan en nog 1 grote klim doen naar de sneeuw om daarna af te dalen naar Dilijan. Dat klimmen viel nog mee, maar het dalen in de motregen tegen het donker had ik het toch frisjes van gekregen dus eerst ergens opwarmen met thee en koffie. Ondertussen boeken we een guesthouse waar we later nog zelf vreemde pasta maken maar die ondanks de consistentie toch lekker was. Al was ik de enige die dat vond. De warme douche waar ik zo naar uitkeek komt er niet want er is geen gas in het dorp. Gelukkig heeft Louis een campingdouche en kunnen we die vullen met warm water uit de waterkoker, beter dan niks. Ik was al de hele dag geen 100% en kruip op tijd in bed naast de chauffage.