Tiefenbach - Engelhartszell an der Donau - Grein

Een korte dag om mijn knie te sparen, beetje mislukt want het gaat best op en neer en dat krijg ik niet klaar met maar één been. Gelukkig is er het enthousiasme om eindelijk een nieuw land te bereiken dat me over de streep trekt. Nog even blijven rondhangen in Passau en dan de eerste indruk van Oostenrijk: mooi, vooral omwille van de groene bergen en de koeien. Gelukkig plak ik nog steeds redelijk dicht bij de Donau en vallen de niveauverschillen mee. Het is warm en dat is goed, ik was de regen beu en zit op een camping met een geweldig zwembad. Maar blijkbaar is Oostenrijk een beetje zoals België en kan het er niet eens één dag fatsoenlijk warm zijn zonder dat het ’s avonds een onweer doet. En wat voor één. Ik was net aan de receptie toen het begon. Er stond ook maar één tentje op de hele wei en dat was dat van mij, maar het regende zo hard dat ik niet meer kon zien of het er eigenlijk nog wel stond. Shit seg, hoe lang gaat die zondvloed hier nog duren? Na een tijdje loeit er zelfs een of andere noodsirene door het dorp. Ik begin te vrezen dat mijn tent en alles erin volledig doorweekt gaat zijn, wat nu? Als ik vraag aan de juffrouw van de camping of ze misschien de deur van het terraske kan openlaten als backup voor mij zegt ze dat dat niet kan, wat een onzin. Ondertussen gezelschap gekregen van een Amerikaan die met een kleine Vespa onderweg is naar Wenen. Hij slaapt in een hutje om de hoek en biedt mij zijn bovenste stapelbed aan. Ik wil eerst zien hoe erg de schade is en in het oog van de storm als het even stop met regenen loop ik naar mijn tent. Als bij wonder is alles nog droog, hoogstens een beetje klammig. Ik bedank de Amerikaan en zeg dat ik me wel zal redden, zijn aanbod bleef geldig. Na een hele nacht regen werd ik tegen de ochtend toch wel wat nattigheid gewaar en moet ik genoodzaakt nog maar eens alles nat inpakken.

Als ik vertrek druppelt het nog altijd en ik heb er geen vertrouwen in. De buienradar apps van Oostenrijk hebben ook allemaal hun eigen gedacht. Als ik vertrek uit het dorp moet ik al stoppen. Ze zijn aan de weg aan’t werken, ik kan niet langs die kant van de rivier rijden en moet terugrijden om een ferry naar de andere kant te nemen. Ok, no problem, maar na een paar kilometer moet ik weer naar de andere kant. De storm van gisteren had rotsblokken en bomen op de fietspad geknald en daar kon je nu ook niet meer door. Ik wissel zo nog een keer of vijf van kant voor de middag. Na de middag gedaan met ferry’s pakken, maar ook gedaan met de mooie bergen. Het is hier blijkbaar upper Austria en Oostenrijk is meer dan après skiën, lederhosen en Tirol. De mensen zijn hier ook totaal niet meer vriendelijk. Ik zeg heel de dag vriendelijk hallo tegen alle fietsers en normaal groeten die met plezier terug, maar niet in Oostenrijk. Zeker niet in de omgeving van Linz. Ook de Donau is hier niet mooi meer en heeft veel weg van het Albertkanaal in Herentals. Veel industrie en bij momenten zelfs een beetje saai. Al een geluk dat het niet regende. Eens aangekomen op de camping zet de Oostenrijkse gastvrijheid zich verder met een boertige campinguitbater. En net als ik mijn tentje heb opgesteld begint het jawel… weer stevig te regenen. Die pasta zal voor morgenvroeg zijn. Regen of niet, ik vind het allemaal ok en maak van de gelegenheid gebruik om een lekker lange douche te nemen, me nog eens deftig te scheren en wat spullen te drogen met de haardroger. De Italiaan die elk stuk wc papier kwam halen uit de wc blok om zijn ondergelopen tent op te kuisen had het minder getroffen. Ikzelf kruip terug in mijn nog steeds droge tent, kijk wat grappig dingen op Netflix en ga weer eens op tijd slapen.