Tsalka - Tbilisi

Wat een geluk dat ik dat elektrisch vuurtje had gekregen, zonder zou ik serieus kou hebben geleden. Ik probeer mijn vertrek nog wat te rekken want het regent weeral hard maar het duurt te lang dus vertrek ik zo maar. Het is nat want ik zit echt in de wolken en zie bijna geen hand voor mijn ogen. Eerst nog een stuk klimmen en dan een heel eind naar beneden bollen. Maar ik ben al doornat tot op mijn vel en tijdens het afdalen zit ik stil en kreeg ik het nog sneller koud. Op de duur heel super koud en ik vraag me af hoe ik dat nog 70km ga volhouden. Net als ik op het punt sta te stoppen en van kleren te wisselen zie ik ergens een bbq branden langs de weg. Die mensen begrijpen direct wat er aan de hand is, geven me thee en nodigen me binnen uit. Daar zet de George zijn Georgische Netflix op voor mij om naar te kijken terwijl ik mijn kleren kan drogen aan de stoof. Als ik na een uur opgewarmd ben en wil doorgaan houden ze me tegen want ik moet eerst nog mee eten en bier drinken. Ok, daar heb ik nog wel even tijd voor. Ondertussen komen de twee Wit-Russen van eergisteren hier ook ineens aan, maar die krijgen geen vipbehandeling.

Ik moet door als ik voor het donker in Tbilisi wil aankomen, bedank iedereen en vertrek opnieuw. Eventjes later kom ik onder de wolken waar het opvallend warmer en droger is dan er in, maar dat is van korte duur want ik moet direct terug klimmen. Kort daarna kom ik bij een groepke locals die bier uit plastieken flessen zitten te drinken in een bushok en ik moet mee komen drinken. Twee pintjes dan want ik moet echt door. Nog een stukje hoger op de berg word ik opnieuw tegengehouden, ditmaal door twee oude paddestoelenplukkers die me brood, thee en vleesjes toestoppen. Net op een dag dat ik echt niet veel tijd heb moet ik overal blijven plakken, maar ik ben heel blij dat ik vriendelijke Georgiërs gevonden heb. Ik wist wel dat ze bestonden! Het zal nipt zijn, gelukkig is het laatste stuk 20km bergaf. Maar mijn remmen zitten er volledig door en die (natte) afdaling is bij momenten echt super gevaarlijk waardoor ik maar traag kan rijden. Het is net donker als ik aankom bij het hostel pal onder de Bridge of Peace in het centrum van Tbilisi. Alles is nat, hangt vol zand en stinkt naar rook maar dat lossen we morgen wel op. Ik spring in de douche, kijk Liverpool en de rest van de avond spelen we een grappig mafia kaartspel met de mensen van het hostel bij wat pintjes.

Vandaag grote dag want ik krijg bezoek uit België, wie dat is ontdek je later. Eerst moet ik naar de ambassade van Iran om mijn visum te regelen en daarna naar de lokale Dibo carwash om mijn fiets te wassen. Na een ingewikkelde telefoon naar de ambassade komt het erop neer dat ik een papier moet gaan halen met hun betaalgegevens en €90 moet overschrijven via een Georgische bank a.d.h.v. die gegevens. Uiteindelijk is dat allemaal gelukt, maar ik heb er wel een Georgische bankrekening voor moeten openen. Duurde allemaal wat langer dan verwacht maar ik had nog net genoeg tijd om nog eens Thais gaan te eten. Hoog tijd om de sleutel van ons appartement voor de komende vier dagen op gaan te pikken en naar de carwash te fietsen.

Jawel, in Tbilisi staat een Arendonkse carwash en daar mag ik vandaag mijn fiets gaan (laten) wassen. Simon Van Loon van Dibo heeft me in contact gebracht Zura, de uitbater. Ik moet een tijdje op hem wachten maar word ondertussen goed in de watten gelegd. We hebben een leuke babbel en mijn fiets ziet er weer uit als nieuw (voor zolang het zal duren) en dan moet ik al weer terug want ik moet nog vanalles doen voor de bezoekers arriveren. Zura belooft de komende dagen nog een paar flessen van zijn zelfgemaakte wijn te brengen maar voorlopig steek ik de ijskast vol met lokaal bier. Alles is klaar voor de gasten en ik wacht op ons terraske dat uitzicht geeft over oud Tbilisi. En dan zie ik een taxi stoppen en Pieter, Jan, Jan en Raf uitstappen. Ik heb ze al in de mot zonder dat ze het weten en ga ze beneden ontvangen. Plezant en grappig weerzien na een paar maanden en op een speciale plaats. Na de bierdegustatie moeten we eten en dat kunnen we aan de overkant van ons straatje, vlakbij ons appartement. Daarna belanden we in een wijnwinkel nog dichter bij huis en gaan we redelijk los in het wijnproeven. Uiteindelijk kopen we veel te veel en veel te dure wijn maar we hebben heel goed gelachen en dan maakt dat allemaal niks uit. ’s Anderendaags was het minder lachen.

Eerste dag voor de bezoekers en al direct voor velen een katerdag. Ik zit fris en doe mijn was en stel wat orde op zaken. In de namiddag gaan we naar het museum voor optische illusie omdat het pijpenstelen regent en dat was ook heel amusant. We voelen ons zelfs terug klaar om iets te drinken en gaan kijken in de Engelse pub. Maar al snel vallen er opnieuw slachtoffers en keren we huiswaarts. We eten nog Indisch van de afhaal Indiër en sluiten de dag af met een filmpje in de zetel om de volgende dag terug topfit te zijn.

Er waren nog een paar dingen die ik moest fixen aan mijn fiets en daar beginnen we mee. Met een ex-fietsenmaker in huis mocht dat geen probleem zijn. Daarna nemen de anderen de tourist bus door de stad terwijl ik naar de ambassade ga om mijn Iraans visum op te pikken en alles in orde maak voor mijn vertrek de volgende dag. Als iedereen terug thuis is pakken we de bakjeslift naar het kasteel op de top van de berg. De botanische tuin skippen we wegens pokkesaai en kiezen om op de ruïnes van het kasteel te klimmen. Volledig legaal en levensgevaarlijk. Terug met onze voeten op de grond proberen we een wijn-ijsje terwijl we naar de waterval wandelen. Van al dat toeristen hebben we honger gekregen en we zetten ons in een traditioneel Georgisch restaurant. Nog even denkt onze toergids dat we aan de verkeerde kant van de berg zitten, maar we zitten eigenlijk vlakbij huis. Daar kaarten we na het eten nog wat en Zura brengt zijn heerlijke zelfgemaakte wijn. Een mooie afsluiter van een paar dagen Tbilisi met vrienden want morgen moet ik spijtig genoeg al verder om niet in tijdsnood te geraken, terwijl zij nog een paar dagen Georgië gaan verkennen.