Een nieuwe route
Ik was van plan om door het binnenland richting Loei te rijden, maar na lang twijfelen er dan toch maar voor gekozen om de rivier noordwaarts richting Laos te volgen. Tot aan de Mekong. Op deze route moest ik minder hoogtemeters maken en de omgeving zou prachtig zijn.
Dat laatste was zeker en vast waar, maar dus eerst nog een paar bergjes bedwingen. Ze zitten hier niet verlegen voor een gat, brug of krater meer of minder wat het fietsen bij momenten extra uitdagend maakte. En toen er geen obstakels meer waren te overwinnen werd ik overvallen door de stilte die er hing. Hier was niemand. Niet in de verste verte. Ik rij over een soort highway tussen de rijstvelden en op een hond na die me om te lachen mega hard had laten verschieten is hier geen levende ziel te bespeuren. Zelfs geen 7/11 en zeker geen fietsenmaker. Want ik rijd nog altijd rond zonder reserveonderdelen. Volgens Google Maps is er echter in het volgende dorpje een fietswinkel. Eens daar aangekomen is er weer niemand te bespeuren, maar met de 10 Thaise woorden die ik ken en duizend handgebaren slaag ik er toch in om de buurvrouw het kereltje te laten bellen. 2 Leo’s later komt er een zeer enthousiaste fietsenmaker toe. Hier zien ze niet veel witte fietsers. Voor een peulschil koop ik wat ik nodig heb, we gaan op de (verplichtte) foto en ik kon verder, een slaapplek gaan zoeken.
Ik zoek en vind een klein kotje, bungalowke, of hoe wil je het noemen en vraag of ze er wifi hebben. Oei, ze kennen het woord wifi of internet hier zelfs niet. Weer moet ik me beroepen op mijn zeer gelimiteerde Thaise vocabulaire, maar uiteindelijk snappen ze me toch en blijkt het ook nog eens super snelle turbo wifi te zijn. De Charel zei vroeger altijd dat ze in Thailand ook plat Arendonks verstaan. Misschien is daar wel iets van aan.
Ik sluit de avond af met een lekkere groene curry in een lokale eettent en rij door de regen terug naar mijn tuinhuis. Dat belooft voor morgen…